Τό σπαθί μου Εἰρήνη; Τό σπαθί μου;
Ποῦ νά τό δώσω Εἰρήνη τό σπαθί μου; Στόν παλιατζῆ; Γιατί; Γιά νά τό πάρῃ κάποιος πιτσιρικᾶς καί νά τό σέρνῃ στήν λάσπη;
Νὰ μεγαλώσῃ ὁ πιτσιρικάς, νά πάῃ στρατιώτης καὶ νὰ τὸ δικαιοῦται γιὰ νὰ τοῦ τὸ χαρίσω…

Κάπως ἔτσι μᾶς θυμίζει ὁ Ἠλίας Λογοθετίδης πὼς ἔπρεπε νὰ εἶναι τὰ πάντα…
Ἀλλὰ δὲν εἶναι…

 Ἀλήθεια, πόσα σπαθιά προγόνων μας ὑπερασπισθήκαμε ἐμεῖς;
Πόσα πράγματα ἐκερδίσαμε μέ τό σπαθί μας;
Πόσο κόπο καταβάλαμε γιά νά δικαιούμεθα σήμερα νά ὁμιλοῦμε γιά ἐλευθερία πού …ἐχάσαμε;

Τό σπαθί μου;
Σέ ποιόν θά τό δώσω τό σπαθί μου;
Τὸν μόνον ἄξιο γιὰ νὰ δώσω, τὸ δικό μου σπαθί, τὸ ὅποιο δικό μου σπαθί, δὲν θὰ τὸν εὕρω μὲ αἰσθηματικὰ κριτήρια ἀλλὰ μὲ λογικά.
Διότι ἡ αἰσθηματικὴ παγίδευσις μᾶς ἔχει παρασύρει καὶ προσφέρουμε ΜΟΝΟΝ σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀγαπᾶμε, αὐτὰ ποὺ δικαιοῦνται ΜΟΝΟΝ ὅσοι τὰ ἀξίζουν.
Τὰ παιδιά μας, γιὰ παράδειγμα, εἶναι ΜΟΝΟΝ οἱ βιολογικοί μας ἀπόγονοι. Δὲν εἶναι οἱ πραγματικοί.
Πραγματικός, φυσικὸς ἀπόγονος, πρέπει νὰ εἶναι ΜΟΝΟΝ αὐτὸς ποὺ θὰ κατανοήσῃ, θὰ σεβασθῇ, θὰ ἐκτιμήσῃ, θὲ τιμήσῃ, θὰ ἐξακολουθήσῃ καὶ θὰ μεγεθύνῃ τὸ ὅποιο μας ἔργο.
Αὐτοὺς τοὺς φυσικοὺς ἀπογόνους ὀφείλουμε ΟΛΟΙ μας νὰ ἀναζητήσουμε.
Τὰ ἰδιαίτερα ταλέντα τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς, δὲν κληροδοτῶνται μὲ γονικὰ συμβόλαια. Αὐτὰ τὰ μοιράζει, κατὰ «τὴν κρίσιν» ἡ Φύσις.
Θὰ ἦταν εὐχῆς ἔργον ἐὰν τὰ παιδιά μας ἀκολουθοῦσαν ὅσα βιολογικῶς καὶ πνευματικῶς τοὺς ὑποδείξαμε.
Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν συμβαίνει καὶ δὲν θὰ συμβαίνῃ.
Συνεπῶς Ἀνάγκη εἶναι τὸ νὰ ἀναζητοῦμε τοὺς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ φυσικούς μας ἀπογόνους καὶ νὰ ἀποκολληθοῦμε ἀπὸ τὶς συν-αἰσθηματικές μας προσκολλήσεις, ποὺ κατήντησαν, ναί, κατήντησαν, τὴν κοινωνία μας σπορὰ τῆς τύχης.

Φιλονόη

φωτογραφία