Παραδίδοντας τὴν Κύπρο…….
….(Γρήγορα, γρήγορα ὅμως, γιὰ νὰ κλείσουν προδοτικὰ τὸ Κυπριακό, πρὶν νὰ ἀλλάξῃ ἡ κατάστασις στὶς Η.Π.Α., ποὺ τὴν θέλουν ἐξ ὁλοκλήρου ἑβραϊκὴ καὶ μόνον!!!)

Οι ρεαλιστές της κυπριακής δεξιο-αριστερής νομενκλατούρας: Ο σφαγιασμός συμβαίνει σε μακρινή χώρα;

Είχαν ξεχασθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας οι πέντε-έξη πρωταγωνιστές του Σχεδίου Ανάν του 2004, μέλη της δεξιο-αριστερής νομενκλατούρας της «λύσεως».

Τώρα, αίφνης ξεπετάχθηκαν από τα βάθη της Ιστορίας για να μας διαφωτίσουν ξανά και ξανά μιας και έχουν ελεύθερη πρόσβαση στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου. Με τακτικές παρουσιάσεις, που προκαλούν τον τηλεθεατή, μας θυμίζουν ότι πρέπει να είμαστε ρεαλιστές για να λύσουμε το κυπριακό πρόβλημα.

Δεν υπάρχει μέση θέση για αυτούς: ή είσαι φουλ ρεαλιστής ή είσαι απορριπτικός. Ως ρεαλιστές δέχονται να τα πάρουν όλα οι Τούρκοι με την λογική του ότι οι Τούρκοι είναι δυνατοί και εμείς αδύνατοι: παραμονή όλων των τριακοσίων χιλιάδων εποίκων, παράλυση του κράτους με βέτο, τιτλοποίηση του ενός τρίτου της κυπριακής γης και του 54% της κυπριακής ακτογραμμής, παραμονή τούρκικου στρατού και τούρκικες εγγυήσεις.

Πρόσφατα ακούσαμε και το ασύλληπτο πως οι ρεαλιστές είναι και τολμηροί ενώ οι απορριπτικοί πάσχουν από φοβικά σύνδρομα. Βέβαια, δεν εννοούσαν την τόλμη του Κυριάκου Μάτση ούτε του Λεωνίδα του «Μολών Λαβέ». Εννοούσαν, φαντάζομαι, την τόλμη(!) που επέδειξαν όσοι φιλούσαν τον Ιμπραήμ το 1826.

Ας δούμε παραδείγματα ρεαλισμού μέσα από την σύγχρονη Ιστορία για να πεισθούμε πώς στην πραγματικότητα οι ρεαλιστές όλων των εποχών είναι οι ίδιοι:

Πρώτο παράδειγμα «ρεαλισμού».
Με την έλευση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο με στρατό 18.000 Τούρκων, Αλβανών και Αιγυπτίων το 1826, η Ελληνική Επανάσταση στην πραγματικότητα είχε συντριβεί. Οι ρεαλιστές της εποχής συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο για το ποιος θα προσκυνούσε πρώτος (γνωστοί ως «προσκυνημένοι») τον Ιμπραήμ. Καλούσαν δε τους υπολολιπους Έλληνες να παραδοθούν και αυτοί. Οι Τούρκοι απένειμαν στους επιλέκτους ρεαλιστές και τον τιμητικό τίτλο του Μπέη. Σε έναν από αυτούς, κάποιον Δημήτριο Νενέκο, είχαν δώσει και την διοίκηση του Αιγαίου. Όμως, οι «απορριπτικοί» της εποχής στάθηκαν με το κεφάλι ψηλά και μέσα σε 30 μόνο μήνες αξιώθηκαν να δουν την πατρίδα τους ελεύθερη. Ήλθε η ναυμαχία του Ναβαρίνου και έφερε τα επάνω κάτω για τους Τούρκους, πράγμα που ώθησε τον υποκινητή των ρεαλιστών Αυστριακό πρίγκιπας Klemens Wenzel von Metternich να χαρακτηρίσει την απελευθέρωση των Ελλήνων σαν schreckliche katastrophe (dreadful catastrophe/ φοβερή καταστροφή) γιατί χάλασε το παιχνίδι των ρεαλιστών με τον Ιμπραήμ.

Δεύτερο παράδειγμα «ρεαλισμού».

Κατά την επανάσταση του 1821 και σε συνεννόηση με τους Εγγλέζους οι Τούρκοι πρότειναν στους Έλληνες μια μορφή αυτονομίας υπό την σκέπη του τουρκικού στρατού. Πίστευαν πως θα το δέχονταν οι Έλληνες μιας και η Επανάσταση δεν πήγαινε καλά. Οι ρεαλιστές της εποχής αποδέχτηκαν την πρόταση ώστε «να τελειώνει η περιπέτεια!» Ο λαμπρός πρίγκιπας Δημήτριος Υψηλάντης, οι ξένοι διανοούμενοι, ο Βύρωνας και άλλοι αρνήθηκαν την πρόταση λέγοντας, «εμείς θέλουμε την ελευθερία της Ελλάδας και όχι διαφορετική μορφή κατοχής.»

Η Ιστορία σίγουρα επαναλαμβάνεται σήμερα στην Κύπρο. Βλέπουμε εμπρός από τα μάτια μας τους διανοούμενους της πατριωτικής αριστεράς στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό να μας ενθαρρύνουν να σταθούμε όρθιοι. Έρχονται οι ξένοι Anderson, Mallinson, O’Malley, Hitchens, Craig και πλειάδα άλλων διανοουμένων να στηρίξουν τα δίκαια μας με άρθρα και βιβλία. Από την άλλη ντόπιοι ρεαλιστές μας παροτρύνουν εκβιαστικά να δεχθούμε «λύση επανένωσης» αντί «λύση των δεσμών μας». Οι ντόπιοι ρεαλιστές ευδοκιμούν ανάμεσα:

α.) στην νομενκλατούρα των Κυπρίων [κατά φαντασία] αριστερών–ενώ αντίθετα η κυπριακή πατριωτική αριστερά τιμά το έθνος μας και

β.) στους Κυπρίους πλουτοκράτες [και κατά υποκρισία εθνικόφρονες] που ορέγονται χρήμα επάνω από το πτώμα της πατρίδας τους.

Και οι δύο αυτές ομάδες αποτελούν πνευματικά τέκνα και φορείς των αρχών Διζωνικής-Δικοινοτικής λύσεως του κυπριακού που μας κληροδότησε το 1976 ο πατριάρχης του συγχρόνου ρεαλισμού Κίσινγκερ (The Kissinger Principles.) Δηλαδή, «η Τουρκία σαν σημαντικός σύμμαχος των Αγγλο-αμερικανών δικαιούται τον έλεγχο της Κύπρου μέσω διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας.» Ποίος, όμως. θα διανοείτο πως 40 χρόνια από το 1976, ανάμεσα στους κληρονόμους των Αρχών Κίσινγκερ θα ήταν και η μικρή σε αριθμό (ευτυχώς) νομενκλατούρα της κυπριακής αριστεράς, που παράλληλα το παίζει και κληρονόμος των αρχών του Φιντέλ Κάστρο!

Κλείνοντας: «Ρεαλιστικά» ο δυνατός παίρνει όσα του επιτρέπει η δύναμή του. Ο αδύνατος παραδίδει όσα του ζητά ο δυνάστης του. Οι ακραιφνείς ρεαλιστές ξέρουν μόνον δύο πράγματα: την δύναμη και την αδυναμία. Οι ηθικές αρχές για αυτούς αποτελούν εμπόδιο. Όταν το 1824 ο πατέρας της real politik (πολιτική του ρεαλισμού) Metternich πληροφορήθηκε ότι οι Τούρκοι σφαγίαζαν ανελέητα τους Έλληνες παρετήρησε: «Δεν βλέπω τίποτα το παράδοξο, ιδιαίτερα εφόσον ο σφαγιασμός συμβαίνει σε μακρινή χώρα»…

Ἄρης Πετάσης

(Ἀδέλφιααααααα……………. Συντρόφιααααααα ἀριστεροδεξιοιιιιιί…………………………. Πέφτουμε……………..
Γρήγορα νὰ παραδόσουμε τὴν «συνομόσπονδη» καὶ «φίλη» Τουρκία τὸ νησί, πρὶν μπῇ καλὰ τὸ 2017.
(Win-Win, ὅπως ζητᾶ καὶ ἡ μαμὰ Μέρκελ, γιατὶ εἰδάλλως καταῤῥέει ἐνεργειακὰ καὶ ἡ μαμὰ Γερμανία, ἐὰν προλάβῃ κι ἔλθῃ ἡ κενούργια «νέα τάξις»….)

Ὅλες οἱ ἀποκαλύψεις δημοσιευμένες γιὰ τὸν ῥόλο τοῦ Πανούλη Κ(λ)αμμένου καὶ τὶς σχέσεις του μὲ τὶς ὀμπαμοκλιντονικὲς πετρελαϊκὲς ἑταιρεῖες, καθὼς καὶ τὸ αἴτημά του γιὰ δανεισμὸ ἀπὸ τὴν FED καὶ νόμισμά μας τὸ δολλάριο.
(Στὸ RealFm τοῦ Χατζηνικολάου),
Ἔχουν κατεβάσει τὶς περισσότερες δημοσιεύσεις, ἀλλὰ δὲν πειράζει. Οἱ τίτλοι τους ὑπάρχουν ἀκόμη στὸ Google κι εὐτυχῶς χιλιάδες κόσμου τὶς εἶχαν διαβάση.

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Επιχείρηση «Κατάλυση τώρα, χωρίς δημοψήφισμα». Θα συμπράξει η Αθήνα;

Πραξικόπημα με σκοπό την άμεση κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, πολύ προτού φθάσουμε σε οποιοδήποτε δημοψήφισμα και παρακάμπτοντας τη βούληση των πολιτών της, είναι ήδη σε εξέλιξη στην Κύπρο, αλλά και σε Αθήνα, ΕΕ και ΟΗΕ. Πρωταγωνιστής του (και εδώ είναι η μεγάλη πρωτοτυπία αυτού του πραξικοπήματος), όπως και στο bail-in των κυπριακών τραπεζών που προηγήθηκε για να το ετοιμάσει, είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπό την άμεση καθοδήγηση της Βικτόρια Νούλαντ. (κολλητὴ τοῦ κΛαμμένου ὑπενθυμίζω)
Η Βικτόρια Νούλαντ είναι ο «εγκέφαλος» της νεοσυντηρητικής φράξιας στην απερχομένη κυβέρνηση των ΗΠΑ και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανατροπή του Προέδρου Γιανουκόβιτς στο Κίεβο, που οδήγησε στον εμφύλιο της Ουκρανίας και στην σοβαρότερη κρίση στις σχέσεις Ανατολής-Δύσεως εδώ και πολλές δεκαετίες. Θέλει να κλείσει το κυπριακό τώρα, πριν αναλάβει ο Τραμπ και πριν ξανατεθεί το ελληνικό ζήτημα.

Πρόκειται για μια μεταμοντέρνα εκδοχή αλλά και την ουσιαστική συνέχεια και ολοκλήρωση του πραξικοπήματος και της εισβολής του 1974, με πολύ διαφορετικά μέσα, αλλά με ακριβώς τους ιδίους αρχιτέκτονες και με την ίδια επιδίωξη: την κατάργηση του διεθνώς αναγνωρισμένου, δημοκρατικού, ανεξάρτητου και κυρίαρχου κυπριακού κράτους.

Θέλουν να αφαιρέσουν από τους ‘Ελληνες της Κύπρου (82% του πληθυσμού της νήσου, την οποία κατοικούν από χιλιάδων ετών) το νόμιμο δικαίωμα και το εργαλείο (το κράτος) για να διαφεντεύουν τον τόπο τους, που έχει τεράστια στρατηγική αξία για να τον αφήσουν στους κατοίκους του.

Αν ο σχεδιασμός Αναστασιάδη-Νούλαντ εφαρμοσθεί μέχρι το τέλος και επιτύχει, η διατάραξη των σχέσεων κρατικής κυριαρχίας που διετήρησε την ειρήνη στην Κύπρο, μετά το 1974, δεν θα θέσει σε κίνδυνο μόνο τους ‘Ελληνες στο νησί, αλλά και την ειρήνη στην Μεγαλόνησο και μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Θα οδηγήσει επίσης στην ένταξη της Τουρκίας από το παράθυρο (με δικαιώματα, χωρίς υποχρεώσεις) στην ΕΕ, συνιστώντας σοβαρό πλήγμα σε ό,τι απέμεινε από τον δυνάμει ανεξάρτητο χαρακτήρα της ΕΕ και αναιρώντας τον βασικότερο λόγο που ο Καραμανλής επεδίωξε την ένταξη της Ελλάδας. Θα διευκολύνει πιθανώς μια επόμενη κρίση της ΕΕ (δημιουργώντας δυνάμει Βοσνία στο εσωτερικό της) και δεν αποκλείεται να συμβάλει σε αιματηρή «τελική λύση» του ίδιου του «ελληνικού προβλήματος».

Τι κάνει και γιατί ο Αναστασιάδης

Αντιμέτωπος ο κ. Αναστασιάδης και βασικά οι … από πίσω του, με το πολύ πραγματικό ενδεχόμενο να απορριφθεί το εξωφρενικό σχέδιο «λύσεως» που ετοιμάζουν σε οποιοδήποτε δημοψήφισμα, απεφάσισαν να ξεπεράσουν τον «σκόπελο» της λαϊκής κυριαρχίας με την υιοθέτηση βασικών ρυθμίσεών του σχεδίου ήδη από τώρα με την μορφή «προσωρινής συμφωνίας» και την περιβολή τους με διεθνές κύρος μέσω αποφάσεων της ΕΕ και της «πολυμερούς διασκέψεως», που δεν έχει κάποιαν σχέση με την διεθνή διάσκεψη που ζητούσε από δεκαετιών η Κύπρος, αλλά αποτελεί ρέπλικα των διασκέψεων της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Θυμίζουμε ότι εκείνες οι διασκέψεις και οι συμφωνίες που εκεί συνήφθησαν οδήγησαν στα γεγονότα του 1963 στην Κύπρο, του 1967 στην Ελλάδα και του 1974 πάλι στην Κύπρο (Ανταλκίδειο Ειρήνη είχε αποκαλέσει στην Βουλή των Ελλήνων ο Ηλίας Ηλιού τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, τότε που, ακόμα, γραμμένες με ποταμούς αίματος και με αφόρητο πόνο, οι λέξεις αριστερά και αξιοπρέπεια ήταν σχεδόν ταυτόσημες, δεν είχαν γίνει η μία το αντίθετο της άλλης).

Όταν ο κ. Αναστασιάδης προσέλθει, όπως ετοιμάζεται να κάνει τώρα, στην ΕΕ να την «ενημερώσει»  για το δικό του σχέδιο για την ασφάλεια και τις εγγυήσεις, που δεν ξέρει κανείς τι ακριβώς προβλέπει, εκτός από τον ίδιο και την Νούλαντ, ίσως και δυο-τρεις ακόμα, εκτός των άλλων δημιουργεί τετελεσμένα για τους πολίτες που δεν έχουν ερωτηθεί.

Τι θα πει στους Ευρωπαίους, πριν τα πει στους Κυπρίους; Πιθανότατα θα αποδεχθεί ότι οι Τούρκοι στρατιωτικοί δεν μπορούν να φύγουν αύριο το πρωί (όπως συμφώνησε ακόμα και ο κ. Κοτζιάς σε συνέντευξή του στην Καθημερινή προ διμήνου και ενώ είναι προφανές ότι αν πάρουν οι Τούρκοι αυτό που θέλουν χωρίς να φύγουν, απλούστατα δεν θα φύγουν ποτέ και δεν υπάρχει κάποιος για να τους διώξει!). Πιθανότατα θα αποδεχθεί διεθνώς ότι η Κύπρος θα είναι ένα παράξενο κράτος χωρίς δικό του στρατό, αλλά με διεθνείς αστυνομίες χριστιανικών και μουσουλμανικών χωρών (άλλη μια φαεινή ιδέα της Αθήνας, ή όσων την συμβουλεύουν και αυτήν), να τηρούν την τάξη (!) και ότι θα διέπεται από ένα παράξενο και παγκοσμίως μοναδικό είδος διεθνών εγγυήσεων.

Με δύο λόγια, ο Αναστασιάδης πάει στο συμβούλιο της ΕΕ και στο ΕΛΚ για να παραιτηθεί, ήδη από τώρα, των πιο βασικών και των πιο ευλόγων και νομίμων διεκδικήσεων όλων των κυβερνήσεων της Αθήνας και της Λευκωσίας μετά το 1974, δηλαδή της πλήρους, χωρίς όρους, αμέσου αποχωρήσεως των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, ως προϋπόθεση της οποίας λύσεως και της καταργήσεως των αποικιοκρατικών εγγυήσεων των συμφωνιών του ’60.

Αν αύριο οι Κύπριοι πολίτες ανακαλύψουν, όπως είναι πολύ πιθανό, ότι δεν συμφωνούν με τις ρυθμίσεις που έχει προτείνει, τι θα κάνουν; Θα πάνε εκ των υστέρων να λένε στους Ευρωπαίους ότι διαφωνούν με όσα τους είπε ο ίδιος ο Κύπριος Πρόεδρος και τα συμφώνησε με την Ευρώπη, την Ελλάδα και την Τουρκία;

Ο ξένος παράγων δεν ελπίζει να μεταπείσει τους Κυπρίους για να δεχθούν το σχέδιο που απέρριψαν το 2004 σε ακόμα χειρότερη εκδοχή μάλιστα (αν μπορούμε δηλαδή να το πούμε αυτό, γιατί και τότε και τώρα μιλάμε για τον θάνατο του κράτους). Το μεγάλο όπλο των ξένων στην Κύπρο είναι κυρίως ένα: ο αδίστακτος Πρόεδρός της. Αυτό χρησιμοποιούν ώστε να εξαντλήσουν όλες τις νομιμοφανείς δυνατότητες να παρακάμψουν το δημοψήφισμα, να δεσμεύσουν όσο μπορούν περισσότερο Κύπρο, Ελλάδα και ΕΕ σε μια φόρμουλα διαλύσεως του κυπριακού κράτους και να την εφαρμόσουν ήδη από τώρα, όσο και όπου είναι δυνατό.

Ο «σχεδιασμός» προβλέπει «προσωρινή συμφωνία» Ελληνοκυπρίων (δηλαδή Αναστασιάδη-Νούλαντ) και Τουρκοκυπρίων (δηλαδή Ερντογάν), που θα επιχειρηθεί να περιβληθεί διεθνές κύρος μέσω αποφάσεων της ΕΕ και της διασκέψεως των εγγυητριών δυνάμεων (Βρεταννία, Ελλάδα, Τουρκία που θα συγκαλέσει ο ΟΗΕ). Οι βασικές πρόνοιες αυτής της «προσωρινής συμφωνίας» θα υιοθετηθούν με νομοθετικές πρωτοβουλίες από τώρα και η Κυπριακή Δημοκρατία ως κρατική οντότητα θα αρχίσει να εξαφανίζεται πολύ προτού γίνει (αν τελικά γίνει) το δημοψήφισμα.

Στο δημοψήφισμα, αν γίνει, οι Κύπριοι πολίτες θα μπορούν να ψηφίσουν ό,τι θέλουν. Αλλά στις πραγματικές τοπικές και διεθνείς συνθήκες η πιθανότητα να ανατρέψουν εκ των υστέρων με την ψήφο τους τετελεσμένα και το νομικό επιχείρημα που θα προσφέρει στην Τουρκία και τον διεθνή παράγοντα η υπογραφή του Αναστασιάδη είναι μηδαμινή. Πέραν του ό,τι θα εκβιασθούν πολιτικά τότε για να μην απορρίψουν μια συμφωνία που έχουν εγκρίνει με κάποια φόρμουλα και κάποιο τρόπο ο ΟΗΕ, η ΕΕ και η Ελλάδα! Στην καλλίτερη περίπτωση θα έχουν απωλέσει την αναμφισβήτητη σήμερα νομιμότητα των αξιώσεών τους, στην χειρότερη το κράτος τους, προϋπόθεση για την επιβίωσή τους.

Δεν ζούμε στο 1967 ή στο 1974. ‘Ετσι και η «τεχνολογία» που τώρα χρησιμοποιείται στην Κύπρο, είναι παραλλαγή της συγχρόνου μεθόδου «νομιμοφανών πραξικοπημάτων» που χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα κατά κόρον στην Λατινική Αμερική, ιδίως στην Βραζιλία, εκεί για την ανατροπή αριστερών κυβερνήσεων. Αυτά όμως τα πραξικοπήματα αφορούσαν στην πολιτική των κρατών, όχι στην υπόστασή τους. Στην Κύπρο, η διασάλευση των θεμελιωδών σχέσεων κρατικής κυριαρχίας, στις οποίες στηρίχθηκε η ειρήνη μετά το 1974, θα οδηγήσει σχεδόν αναπόφευκτα σε αιματηρές συγκρούσεις κι αυτές δεν θα αφήσουν χωρίς σοβαρότατες συνέπειες την ίδια την Ελλάδα, όπως μαρτυρά όλη η ελληνική ιστορία μετά το 1950.

Αν οι Κύπριοι χάσουν τώρα το κράτος τους, έστω και με κάποια αμφίβολης νομιμότητας φόρμουλα, δεν θα το ξαναβρούν ούτε και στην Δευτέρα Παρουσία. Του ενός δεινός στην Κύπρο, μύρια θα ακολουθήσουν και στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Θα καταλήξουμε να συζητάμε στα καφενεία της Οικουμένης, ‘Ελληνες της Κύπρου και ‘Ελληνες της Ελλάδας, όσοι απομείνουμε, πως έγινε και χάθηκε όχι ο μισός, όπως το 1922, αλλά ολόκληρος ο ελληνισμός.

Συνταγματική Εκτροπή – Πρόεδρος εκτός νομιμότητας

Ο Κύπριος πρόεδρος κινείται ήδη εκτός της κυπριακής συνταγματικής νομιμότητας (και του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου) και εκτός των αρμοδιοτήτων και δικαιοδοσιών του. Έχει ουσιαστικά οικειοποιηθεί εξουσίες … συντακτικής συνελεύσεως, αν όχι του ίδιου του σώματος των Κυπρίων πολιτών που απεφάσισαν τουλάχιστον τι δεν θέλουν, με συντριπτική πλειοψηφία και με άμεση εκδήλωση της βουλήσεώς τους στο δημοψήφισμα του 2004.

Όλα όσα πράττει ο κ. Αναστασιάδης έρχονται σε κατάφωρη αντίθεση με την ισχυρότερη συντακτική πράξη στην κυπριακή ιστορία, την άμεση εντολή του δημοψηφίσματος του 2004.

Αλλά και το δημοψήφισμα να μην είχε προηγηθεί, ακόμα και σε συνταγματικές μοναρχίες είναι αδιανόητο για τον μονάρχη να διαπραγματεύεται την υπόσταση και να συνομολογεί την κατάργηση του κράτους του, καταχρώμενος μιας διαδικασίας που ξεκίνησε ως «διακοινοτική διαπραγμάτευση» και καταλήγει τώρα σε διαπραγμάτευση όρων παραδόσεως του κράτους από Πρόεδρο μη έχοντα προς τούτο εντολή από οποιονδήποτε άλλον, πλην του «διεθνούς παράγοντος», για λογαριασμό του οποίου πάντα ενεργούσε και πάντα ενεργεί, περιλαμβανομένης της καταληστεύσεως των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες.

Δεν συζητάνε στις «διακοινοτικές», υπό τον όρο έστω εκ των υστέρων επικυρώσεως από τους πολίτες, για τα δικαιώματα που οφείλει να απολαμβάνει η τουρκοκυπριακή μειονότητα του πληθυσμού και πως θα πρέπει να οργανωθούν οι σχέσεις των δύο κοινοτήτων. Μια τέτοια συζήτηση, αν ήταν ειλικρινής, και αν αποσκοπούσε σε οποιανδήποτε πραγματική συμφιλίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, δεν θα μπορούσε να γίνει εν κρυπτώ και εν παραβύστω από κρατικούς αξιωματούχους, εντεταλμένους της Αγκύρας, δυτικούς διπλωμάτες και διαφόρους παράγοντες του παρασκηνίου. Αν συζητάμε για πραγματική λύση του κυπριακού και όχι πώς θα ξαναπνίξουμε στο αίμα το νησί, τότε οι ίδιες οι δύο κοινότητες θά έπρεπε να συζητήσουν ανοικτά για το πως θέλουν να ζήσουν σε πολύ διαφορετικές από σήμερα συνθήκες.

Στην πραγματικότητα δεν επιχειρείται κάποια συμφιλίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Δεν μπορεί να επιτευχθεί συμφιλίωση όταν οι Ελληνοκύπριοι μιλούν για κυπριακό κράτος και οι Τουρκοκύπριοι για δύο κράτη. Αυτό που φτιάχνεται στην Κύπρο είναι το σκηνικό της επομένης συγκρούσεως.

Ξεχνάμε πολύ εύκολα την ιστορία μας και θα την πατήσουμε πολύ άσχημα. Το 1963, ο Βρεταννός αξιωματικός Μπράμπαντ συνόδευσε τον Αμερικανό Υφυπουργό Τζωρτζ Μπωλ για να του δείξει από το ελικόπτερο το εντυπωσιακό έργο που είχε κάνει για την ειρήνευση Ελλήνων και Τούρκων. Όταν κατέβηκαν από το ελικόπτερο ο Μπωλ του είπε. «Εκανες έξοχη δουλειά. Μόνο που το πήρες λάθος. Δεν θέλουμε να ειρηνεύσουν αυτοί». (τα διηγήθηκε ο ίδιος στο βιβλίο του).

Η διακοινοτική διαπραγμάτευση έχει προ πολλού εξελιχθεί σε συζήτηση για το πως θα διαλυθεί το κυπριακό κράτος και σε τι καθεστώς θα ζει όχι η τουρκοκυπριακή μειονότητα, αλλά η ελληνοκυπριακή πλειονότητα.

Ποιός μπορεί να ονομάσει κράτος ένα μόρφωμα που δεν θα έχει δικό του στρατό και αστυνομία, αλλά ξένοι στρατοί και αστυνομίες θα τηρούν την τάξη; Τι είδους δημοκρατία θα είναι αυτή όπου η πλειοψηφία δεν θα έχει στο οποιοδήποτε θέμα δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις και αυτές θα παραπέμπονται (σε περίπτωση διαφωνίας της μειοψηφίας) σε ξένους ή σε κλήρωση;

Πρέπει εξάλλου να έχει έρθει κάποιος από τον Άρη για να πιστέψει ότι θα ανεχθούν οι ‘Ελληνες του νησιού υποχρεωτικά Τούρκο εκ περιτροπής Πρόεδρο που δεν θα τον έχουν επιλέξει οι ίδιοι, αλλά θα τους τον φέρει καπέλο η συμφωνία του Αναστασιάδη.

Πολύ φοβάμαι ότι, προτού σφαχθούν με τους Τούρκους, οι ‘Ελληνες θα κινδυνεύσουν να σφαχθούν μεταξύ τους. Αυτό που αρχίζει τώρα είναι το φιλμ 1960-74, μόνο που η ταινία γυρνάει από το τέλος προς την αρχή.

Ο κ. Αναστασιάδης διαπραγματεύεται και ετοιμάζεται τώρα να προσυπογράψει και να προσδώσει αυξημένο «νομότυπο» και διεθνές κύρος, σε ρυθμίσεις που όχι μόνο δεν έχουν συμφωνήσει, αλλά ούτε καν τις ξέρουν οι άμοιροι υπήκοοί του στις λεπτομέρειές τους, ούτε καν τα πολιτικά κόμματα στην Κύπρο.
Ήδη όμως, και επί τη βάσει των όσων έχουν δημοσιοποιηθεί, αν το σχέδιό του ολοκληρωθεί, θα θέσει σε βέβαιο κίνδυνο όχι μόνο τους Έλληνες της Κύπρου, αλλά και την ειρήνη στην Μεγαλόνησο και μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Υπάρχουν τρόποι αντιδράσεως;

Αυτά που γίνονται στην Κύπρο είναι η γεωπολιτική «παραλλαγή του δόγματος του σοκ».
Όλοι περιμένουν την επανάληψη του 2004. Ψυχολογικά ετοιμάζονται να ξαναδώσουν την μάχη του 2004 και να την ξανακερδίσουν. Ο αντίπαλος όμως δεν είναι κουτός να κάνει τα ίδια. Θα έλθει από εκεί που δεν τον περιμένουν, τα κτυπήματα θα είναι γρήγορα, μέσα στις εορτές, το έργο θα τελειώσει προτού καλά καλά καταλάβουν τι γίνεται και πώς πρέπει να αντιδράσουν.

Είναι δουλειά της κυπριακής αντιπολιτεύσεως να αποφασίσει πώς θα δράσει, αν όμως δεν κινηθεί έγκαιρα και σωστά είναι προφανές ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε Κύπρος, ούτε αντιπολίτευση.

Αν δεν καταγγείλει τώρα τη βαρειά συνταγματική εκτροπή που συντελείται, χρησιμοποιώντας όλα τα νόμιμα μέσα για να σταματήσει τον Πρόεδρο δεν θα έχει αύριο την δυνατότητα να το κάνει.

Και πρέπει να το κάνει και διεθνώς. Στις συνθήκες που αντιμετωπίζει τώρα ο κυπριακός λαός, συνθήκες άμεσης και υψίστης απειλής όχι από έξω, αλλά από μέσα, ο ΟΗΕ, τα μόνιμα μέλη του ΣΑ, η ελληνική και βρεταννική κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η ΕΕ και οι ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις πρέπει να ενημερωθούν από κάποιον επίσημα από τους εκπροσώπους της διαπιστωμένης άλλωστε βουλήσεως του κυπριακού λαού ότι αυτά που γίνονται εν ονόματί του δεν γίνονται και με την συγκατάθεσή του, παραβιάζουν βασικές αρχές του δικαίου και συνιστούν συνταγματική εκτροπή. Η σιωπή επί του προκειμένου θα εκληφθεί ως συγκατάθεση.

Φυσικά θα κατηγορηθεί η αντιπολίτευση αν τα κάνει αυτά. Αλλά σημασία τώρα δεν έχουν τόσο οι καλοί τρόποι και η εικόνα, όσο η ουσία, η σωτηρία της Κύπρου και των ανθρώπων της. Αύριο θα είναι πολύ αργά.

Η κυπριακή αντιπολίτευση κρατά πιθανώς στα χέρια της, αλλά δεν θα την κρατά για πολύ, όχι μόνο την μοίρα της Κύπρου, αλλά και του ελληνισμού στο σύνολό του. Αν δεν κινηθεί τώρα, θα παρακολουθεί αύριο και μαζί της όλοι μας την καταστροφή.

Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης.

Ἁ.Ἑ.