Γράφαμε πρὸ καιροῦ γιὰ τὸ θέμα τοῦ φόρου τῶν κατοικιδίων, πού, βάσει τῶν τότε διαφαινομένων, ἦταν καὶ στὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν πρὸ τῶν πυλῶν. Ἕνας φόρος ποὺ ἔφθασε, ἐπὶ τέλους, διότι οἱ …«σωτῆρες» μας ἀρνοῦνται νὰ λειτουργήσουν αὐτοτελῶς. Ἀπαιτεῖται, γιὰ νὰ ὑπάρχουν, σαφὴς ἐξάρτησίς τους ἀπὸ τὰ σαπροφυτικὰ τοκογλυφικὰ κέντρα τοῦ πλανήτου, πού, ἐπὶ τέλους, σιγὰ σιγά, ἀποκαλύπτουν τὸ ἀηδιαστικό τους «σκεπτικό», μαζὺ μὲ τὶς πραγματικές τους προθέσεις.
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἄνθρωπος καὶ ζῶα
Θλιβεροὶ ἀποχαιρετισμοὶ
Αργά το βράδυ, συνήθιζε να μου πετάει κουκούτσια στο κεφάλι, από έναν προύνο επάνω από εκεί που καθόμουν. Το πρωί, αν δεν με είχε επιτύχει την προηγουμένη, φρόντιζε να ρίξει μισομασημένα δαμάσκηνα στην καρέκλα μου, σε αυτήν και μόνο, ώστε να τα βρίσκω και να γνωρίζω τα αληθινά του αισθήματα.
Η αντιπαλότητα ξεκίνησε στις αρχές του καλοκαιριού. Τα βράδυα, ο Τζέρι των αγρών απελάμβανε την αγαπημένη του διαδρομή -πεζούλα, πικροδάφνη, μουρυά, προύνος, αυλή. Ώσπου, μιαν ημέρα ήλθαν στο λαγκάδι παρείσακτοι, ένας σκύλος και ένας άνθρωπος. Το πρόβλημα δεν ήταν ο άνθρωπος ήταν η Βροχή, το καλόκαρδο θηλυκό τσοπανόσκυλο. Η Βροχή διαφώνησε με το ημερήσιο πρόγραμμα του Τζέρι.
Θά μπορούσαμε νά διαβάσουμε τίς σκέψεις ἀπό μίαν ματιά;
Μποροῦμε, ἀναρωτῶνται, νά διαβάσουμε τήν σκέψι καί τά συναισθήματα (καί, πρωτίστως, τὸν χαρακτῆρα, θὰ συνεπλήρωνε κάποιος) τοῦ ἄλλου μέσα ἀπό τά μάτια του;
Πρόόσφατος ἔρευνα ἐπιστημόνων τοῦ Cambridge ἠσχολήθη μὲ τὸ θέμα.
Βόλτες …ἀρκουδίσιες στὴν Καστοριά!!!
Αὐτὴ ἡ Ἀρκουδίτσα εἶναι ποὺ ἀνεστάτωσε σήμερα τὴν πόλι τῆς Καστοριᾶς, μὲ τὶς βολτίτσες ποὺ ἔκανε ἐπάνω στὴν παγωμένη λίμνη.
Θά μᾶς φᾶν οἱ …ἀρκοῦδες;
Ἐπιδοτήσεις ἑκατομμυρίων, πολλῶν ἑκατομμυρίων, μὲ πρόσχημα τὶς διασώσεις τῆς ἀρκούδας, τοῦ λύκου, τῆς καλιακούδας, τῆς κόμπρας, τοῦ κροκοδείλου καὶ γενικῶς ὁποιουδήποτε εἴδους ἀπειλεῖται στὸν πλανήτη…. Γνωστὸν ἄλλως τὲ τὸ «λεφτὰ ὑπάρχουν» γιὰ τοὺς ἡμετέρους τους….
Λεφτά, ποὺ εἶτε μὲ τὴν μορφὴ δανεικῶν (καὶ …ξεχασμένων) εἶτε μὲ τὴν μορὴ τῆς χορηγίας, χάνονται διὰ παντός. Νὰ φᾷν καλὰ ὄλα τὰ καλὰ παιδιά… Κι αὐτοὶ καὶ οἱ ἀπόγονοί τους…
Λεφτά, ποὺ εἶτε μὲ τὴν μορφὴ δανεικῶν (καὶ …ξεχασμένων) εἶτε μὲ τὴν μορὴ τῆς χορηγίας, χάνονται διὰ παντός. Νὰ φᾷν καλὰ ὄλα τὰ καλὰ παιδιά… Κι αὐτοὶ καὶ οἱ ἀπόγονοί τους…
Παράδειγμα θέλετε;
Ἀρκτοῦρος. Δῆλα δὴ καὶ ὁ μπουτάριος…
Ἀρκτοῦρος. Δῆλα δὴ καὶ ὁ μπουτάριος…
Ἡ ἄσκημη γάτα…
Είχα δει και παλαιότερα μια τέτοια γάτα να σουλατσάρει στον κήπο της πολυκατοικίας. Είναι απ΄αυτές τις γάτες που σε κάνουν να τις αποστρέφεσαι όσο κι αν αγαπάς τις γάτες. Είναι απ’ αυτές τις γάτες που δεν θυμίζουν γάτες. Απ’ αυτές τις γάτες που δεν μπορεί, όλο και κάπου τις έχει πάρει το μάτι σας να περνούν σαν τρομαγμένοι δαίμονες, λιανές και πασαλειμμένες με ένα μαυρο-κάστανο, σαν λάσπη, τρίχωμα, λειψό τόπους τόπους, με μια ουρά ισχνή, οστέινη και νευρική, που λειτουργεί σαν αντένα προειδοποιήσεως για τον παραμικρό κίνδυνο.
Συνέχεια