Ὁ Ζεύς, λέγει ὁ φιλόσοφος ποιητὴς Ὅμηρος, ὑστερεῖ τὸ ἥμισυ τοῦ λογικοῦ ἀπὸ ἕνα λαὸν ὑποδουλωμένον, εἰς τρόπον ὅπου γίνεται ἀντιληπτός, ὅτι ἐνόμιζεν τοὺς δούλους νὰ εἶναι μιᾶς διαφορετικῆς φύσεως, καὶ πολλὰ κατωτέρας ἱκανότητος ἀπὸ τοὺς ἐλευθέρους.
Τόσον δὲ ἀναγκαίαν τὴν ἐλευθερίαν ἔκρινε εἰς τὸν ἄνθρωπον, ὅπου χωρὶς αὐτὴν δὲν μποροῦσε νὰ ὀνομασθῇ ἄνθρωπος.
Ἡ ἐλευθερία λοιπόν, ὦ Ἕλληνες, εἰς ἡμᾶς εἶναι, ὡς ἡ ὅρασις εἰς τοὺς ὀφθαλμούς.
Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἐλεύθερος, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γνωρίσῃ τὴν διαφοράν του ἀπὸ τὸν δοῦλον, καὶ ἐξακολούθως εἶναι ἀναγκαῖον πρᾶγμα εἰς τὸν δοῦλον νὰ γνωρίσῃ τὴν ἐλευθερίαν, διὰ νὰ μισήσῃ τὴν δουλείαν, καὶ νὰ τὴν ἀποστραφῇ.
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Γκολέμης Τᾶσος
Ὅποιος λατρεύει τὸ πᾶν, λατρεύει καὶ τὸ μέρος.
Ὅποιος λατρεύει τὸ πᾶν, λατρεύει καὶ τὸ μέρος.
Ἐάν αὐτὸς λατρεύῃ μόνον μίαν προσωπικότητα, ὅσον ἰσχυρᾶ καὶ ἀγαθὴ καὶ ἀν εἶναι αὐτή, ὑποτιμᾷ τὸ Σύνολον.
Αὐτὸς ποὺ λατρεύει τὴν Φύσιν καὶ τὸ φῶς της, θαυμάζει, ἀγαπᾷ καὶ σέβεται κάθε συνειδητὸ «ἐγώ» ποὺ εἶναι καρπὸς τῆς φύσεως.
Εἶναι ἐραστής τῆς ἀληθείας καὶ αὐτὴν ἀναζητᾷ εἰς ὅλον τὸν ἐπίγειον βίον του, αὐτήν ἀκολουθεῖ καὶ αὐτήν διδάσκει. Συνέχεια
«Εἶναι χρυσὸς ἡ σιωπὴ καὶ ἄργυρος ὁ λόγος.»
Τὶς βέβηλος προέφερε τοιαύτην βλασφημίαν;
τὶς χαυνωθεῖς Ἀσιανὸς παραιτηθεῖς εἰς μοῖραν
τυφλήν, βωβήν, τυφλός, βωβός; Ποῖος οἰκτρὸς παράφρων
Ξένος τῇ ἀνθρωπότητι, τὴν ἀρετὴν ὑβρίζων,
χίμαιραν εἶπε τὴν ψυχήν, καὶ ἄργυρον τὸν λόγον; Συνέχεια
Ἡ γέννησις τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς.
Ἐπειδὴ ἡ σύγχρονος νοοτροπία τοῦ κόσμου ἐμφορεῖται ἐκ σαφῶς ὑλοκρατικῶν ἰδεῶν, ἔχει δὲ διακόψει πρὸ πολλοῦ κάθε συνάφειαν πρὸς τὴν ἀποκαλυπτικὴν καὶ ἐνορατικὴν διάθεσιν τῶν ἀρχαίων μυστηριακῶν διδασκαλιῶν, κρίνει ὅλα αὐτὰ τὰ ἔργα τῶν ἀρχαίων ὡς προϊόντα ἐκφυλισμοῦ καὶ πιστεύει ἀκόμη σοβαρῶς ὅτι κατὰ τὴν προκλασσικὴν ἀρχαιότητα οἱ μορφωμένοι ἄνθρωποι καὶ οἱ μύσται τῶν Ἑλευσινίων, τῆς Σαμοθράκης, τῶν Διονυσίων ἤ ἄλλων μυστηρίων ἐδιδάσκοντο καὶ ἐπίστευον κατὰ βάθος, ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἡ χονδροειδὴς ἐξωτερικὴ ὄψις ἑνὸς μὺθου, ἐρμηνευομένου κατὰ τρόπον ἀφελὴ καὶ ἀχαρακτήριστον (ὅπως ἡ ἐστερημένη ἰδανικῶν σημερινὴ νοοτροπία δύναται νὰ τὸ πράξῃ) ἐξωτερικῶς παρουσιάζει. Συνέχεια
Θεμιστοκλῆς. Ἡ ναυμαχία τῆς Σαλαμίνος.
Ἡ Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος διεξήχθη εἰς τάς 22 Σεπτεμβρίου τοῦ 480 π.χ., εἰς τὰ Στενά τῆς Σαλαμῖνος μεταξὺ τῆς συμμαχίας τῶν ἑλληνικῶν πόλεων καὶ τῆς Περσικῆς Αὐτοκρατορίας.
Ὁ ΜΕΓΑΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ἔπεισεν τοὺς συμπατριώτας του νὰ κατασκευάσουν πλοὶα (200 τριήρεις) μὲ τὸ ἀσήμι τοῦ Λαυρίου καὶ ἐπέμεινε Συνέχεια
Ἀριστοτέλης.
Ἡ νόησις δὲν ὑπάρχει ἄνευ τοῦ σώματος.
Ἡ ψυχὴ εἶναι ἡ δίδουσα εἰς φυσικὸν τι σῶμα τὴν ἀτομικότητα καὶ τὴν σημασίαν αὐτοῦ καὶ ἀποτελεῖται ἐκ τῆς θρέψεως, κινήσεως κατὰ τόπον αἰσθήσεως, μνήμης, πάθους, φαντασίας καὶ νοῦ.
Ἐκ τῶν λειτουργιῶν τούτων τῆς ψυχὴς μόνος ὁ νοῦς εἶναι ἴδιος εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ καὶ οὕτος ἐν τῇ παθητικῇ μορφῇ αὐτοῦ βάσιν ἔχει τὴν πεῖραν καὶ εἶναι συνδεδεμένος μὲ τὴν ζωὴν τοῦ σώματος. Συνέχεια