Ἐρμότιμος δίς κατηγορούμενος
ΛΥΚΙΝΟΣ:Ὅσον, ὦ Ἐρμότιμε,τῷ βιβλίῳ καί τῇ τοῦ βαδίσματος σπουδή τεκμήρασθαι,παρά τόν διδάσκαλον ἐπειγομένῳ ἔοικας· ἐνεόνεις γοῦν τι μεταξύ προϊών καί τά χείλη διεσάλευες ἠρέμα ὑποτονθορύζων καί τήν χεῖρα ὦδε κἀκεῖσε μετέφερες ὤσπερ τινά ῥῆσιν έπί ἑαύτοῦ διατιθέμενος, ἐρώτημα δή τι τῷν ἀγκύλων συντιθείς ἤ σκέμμα σοφιστικόν ἀναφροντίζων, ὡς μηδέ ὁδῷ βαδίζων σχολήν ἄγοις, ἀλλ᾿ἐνεργός εἶης ἀεί σπουδαῖον τι πράτον καί ὅ πρό ὁδοῦ σοι γένοιτ᾿ἄν ἐς τά μαθήματα. Συνέχεια
Τί νά σᾶς πῶ;
Ἐγὼ δὲν τὸν εἶχα καθηγητή.
Οὔτε στρώθηκα μὲ τὶς ὧρες σὲ ἀμφιθέατρα…
Κάποιες σκόρπιες κουβέντες του, ποὺ καλῇ τῇ τύχῃ, διέσωσαν εἶτε οἱ φοιτητές του, εἶτε κάποιοι φίλοι του, κι αὐτὲς ἀπὸ τὸ διαδίκτυον.
Καὶ λίγα γραπτά του…
Ἔως ἐκεῖ ἔχω ἀσχοληθεῖ μαζύ του… Συνέχεια
Ὁ Ἰερέας τῆς Σάϊδος εἶναι σαφὴς εἰς τὸν Σόλωνα διά τὴν ἀναγένησιν τῆς φυλῆς, ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ ἐπέλεξε τόπον.
Ὅσον ἀφορᾶ πάλιν στὴν πνευματικὴν μόρφωσιν βλέπεις, νομίζω, πόσην ὁ νόμος ἐδῶ ἔλαβεν ἐπιμέλειαν εὐθὺς ἀπ’ ἀρχῆς, διότι ἐκ πασῶν τῶν ἐπιστημῶν, αἵτινες πραγματεύονται περὶ τοῦ κόσμου, μέχρι τῆς μαντικῆς καὶ τῆς ἰατρικῆς, ἥς ἀντικείμενον εἶναι ἡ ὑγεία, ἐκ τῶν θείων τούτων τεχνῶν ἀνεῦρεν ὅ,τι ἀνήκει εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐπεδίωξεν τὴν ἀπόκτησιν τῶν γνώσεων τούτων καὶ παντὸς ὅ,τι συνδέεται μετ᾿ αὐτῶν. Συνέχεια
Οἱ νέοι δὲν εἶναι ἀρμόδιοι διά τὴν σπουδὴν τῆς πολιτικῆς.
Βεβαίως ὅμως ἕκαστος κρίνει ὸρθῷς ὅσα γνωρίζει καὶ εἰς αὐτά εἶναι καλὸς κριτὴς. Ἐπομένως εἰς τὰ ὶδιαίτερα εἶναι κριτὴς ὁ εἰδικῷς μορφωμένος, γενικὸς δὲ κριτὴς εἶναι ὅστις εἶναι μορφωμένος εἰς ὅλα. Διὰ τοῦτο ὁ νέος δὲν εἶναι ὰρμόδιος σπουδαστὴς διὰ τὴν πολιτικήν. Διότι εἶναι ἀνίδεος ὰπὸ τὰς πράξεις τῆς ζωῆς, καὶ ὅμως οἱ πολιτικοὶ λόγοι Συνέχεια
Φίντυς (6ος αἰω. πχ.): Θυγάτηρ τοῦ Καλλικράτους. Μαθήτρια τοῦ Πυθαγόρου.
Οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι ἀντιλαμβάνοντο τὴν φύσιν ὡς καλλιτεχνικὸν δημιούργημα. Τὸ ἀρχαῖον Ἑλληνικὸν πνεῦμα, ἦτο κατὰ τὴν φύσιν, καὶ τὴν οὐσίαν αὐτοῦ, κυριολεκτικῶς καλλιτεχνικόν. Διὰ τὴν παραγωγὴν δὲ τοῦ καλλιτεχνήματος αὐτοῦ, ἐκτὸς τοῦ Δημιουργοῦ ἀναγκαῖως συντρέχουσι δύο τινὰ, πρῶτον ἡ Ἰδέα καθ᾿ ἧς γίνεται τὸ ἔργον, καὶ δεύτερον ἡ Ὑλη, ἥτις δέχεται καὶ ἐμφανίζει τὴν Ἰδέαν αἰσθητῶς. Οὕτω καὶ ὅλος ὁ αἰσθητὸς κόσμος εἶναι κατὰ τὸν Πλάτωνα καλλιτέχνημα, τὸ ὁποῖον ἔπλασεν ὁ θεῖος Δημιουργὸς (τὸ ὄν) κατὰ τὰς ἰδέας, κατὰ τὰ ἐν αὐτῷ θεία, αὐτοτελῆ καὶ αἰώνια νοήματα. Ἕκαστον ὄν ἐν τῇ φύσει εἶναι ἐμφάνισις καὶ πραγμάτωσις αἰσθητὴ μίας ἰδέας, ἑνὸς ὄντος νοητοῦ. Συνέχεια
