«Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο φοβᾶμαι εἶναι ὁ τεμαχισμὸς τῆς Ἑλλάδος.
Προωθεῖται ἕνα μακάβριο σενάριο, ἡ Θεσσαλονίκη νὰ γίνῃ πολιτικὴ πρωτεύουσα.Δηλαδὴ θέλουν νὰ ἀποσυνδεθῇ ἡ Θεσσαλονίκη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ συνδεθῇ μὲ ἕνα κομμάτι τῶν Σκοπίων καὶ ἕνα κομμάτι τῆς «Μακεδονίας τοῦ Περίν» γιὰ νὰ σχηματισθῇ ἕνα νέο ἰσχυρὸ Μακεδονικὸ κράτος.
Δὲν θέλησα νὰ μιλήσω γιὰ τὸν Σαράντο Καργάκο καὶ τὸν θάνατό του, ὅπως ἐπίσης καί, γιὰ τὸν ἐπίσης πρόσφατο, θάνατο τῆς Ἄννας Τζιροπούλου. Γιὰ ἐμέναν τέτοιοι θάνατοι εἶναι ἀσχολίαστοι καὶ ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν ἀντιλαμβάνεται αὐτὰ ποὺ ἀντιλαμβάνεται.
Θὰ μιλήσω σήμερα ὅμως γιὰ τοὺς ὑβριστές, ποὺ …«εἶδαν φῶς καὶ μπῆκαν» γιὰ νὰ γλεντήσουν γενικῶς καὶ ἀδιακρίτως. Συνέχεια
Ἡ Ἱστορία μιᾶς Ἀποτυχίας
Ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ συγγραφέας Ἔντγκαρ Ράις Μπάροους (Burroughs), ὁ δημιουργὸς τοῦ Ταρζάν, γιὰ νὰ πάρῃ μίαν εἰκόνα τῆς ζούγκλας πιθανῶς νὰ ἐπισκέφθηκε τὴν Ἑλλάδα. Ἴσως μάλιστα στὴν χώρα μας νὰ ἐμπνεύσθηκε καὶ τὴν πιστὴ σύντροφο τοῦ Ταρζάν, τὴν μαϊμοῦ Τσίτα, ποὺ τόσο γοήτευσε τὴν γενεά μου στὰ παιδικά της χρόνια. Καὶ τὸ λέω αὐτὸ γιατὶ ἀμφιβάλλω ἐὰν ὑπάρχῃ λαὸς πού, παρὰ τὴν νοημοσύνη του, νὰ πιθηκίζῃ καὶ νὰ μαϊμουδίζῃ τόσο ἀσύστολα. Λὲν οἱ «ἐπαΐοντες» ὅτι μέσῳ τῆς Τσίτας μπόρεσαν οἱ Ἀμερικανοὶ νὰ λανσάρουν τὸ μάσημα τῆς τσίκλας καὶ τὴν παραγωγὴ –μέσῳ αὐτῆς– εἰδικοῦ τύπου φούσκας, τῆς γνωστῆς ὡς τσιχλόφουσκας. Γιὰ ἄλλες χῶρες μπορεῖ, γιὰ τὴν Ἑλλάδα ὄχι. Ἡ παραγωγὴ φουσκῶν σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς, καὶ προεχόντως τῆς πολιτικῆς, ξεπερνᾶ σέ ποσοτικό μέγεθος καὶ τὴν ἐλαιοκαλλιέργεια. Συνέχεια
Στίς 8 Μαΐου1945, κατά τόν ἑορτασμό τῆς συμμαχικῆς νίκης ἐπί τῶν Γερμανῶν, ὁ ὀλίγων ἡμερῶν πρόεδρος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Χάρρυ Τρούμαν ἀπηύθυνε πρός τόν ἀμερικανικό λαό ἕνα λιτό διάγγελμα. Μέσα σ᾽ αὐτό ὑπῆρχε μιά φράση πού τήν θεωρῶ σάν τήν καλύτερη συνταγή γιά νά θεραπευθοῦμε ἀπό τήν ἠθική καί οἰκονομική καχεξία πού μᾶς δέρνει ἐδῶ καί καιρό: «Ἐάν ἠδυνάμην νά σᾶς δώσω ἕν μόνον σύνθημα διά τούς ἐπερχομένους μῆνας, τοῦτο θά ἦτο: – ἐργασία, ἐργασία, ἐργασία»!
Ἴσως τὴν χρειασθοῦμε στὸ μέλλον. Γι’ αὐτὸ τὴν μνημονεύω. Ἡ Δίκη τῆς Νυρεμβέργης δὲν ἦταν δίκη, μὲ τὴν αὐστηρὴ νομικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου. Ἦταν νομότυπη ἐκδίκηση. Ἔλειψε ἀπὸ τὴν μεριὰ τῶν κατηγορουμένων καὶ τῶν δικηγόρων-ὑπερασπιστῶν τους ἡ ἰσηγορία, τὸ audiatur et altera pars (= ἄς ἀκουσθῇ καὶ ἡ ἄλλη πλευρὰ). Βεβαίως τόσο οἱ κατηγορούμενοι, ὅσο καὶ ἡ ὑπεράσπισή τους εἶχαν εὐκαιρίες λόγου –καὶ μάλιστα πολλὲς– ἀλλὰ δὲν εἶχαν ἐπαρκὴ πρόσβαση στὸ μαρτυρικὸ ὑλικὸ ἤ στὸ προσωπικό τους ἀρχεῖο. Σπάνια τοὺς δόθηκε ἡ δυνατότητα τοῦ cross-examination (=τῆς κατ’ ἀντιπαράσταση ἐξετάσεως μαρτύρων) καὶ γι’ αὐτὸ ἡ τελικὴ ἀπόφαση ἀπὸ ἐγκρίτους νομικοὺς θεωρήθηκε nulle et non avenne (=ἄκυρη καὶ ἀνύπαρκτη). Συνέχεια
