Ἐδιάβαζα πρὶν λίγο τὸ θέμα μὲ τὴν ὑπερβλαμμένη ποὺ ἐπέταξε τὸ νεογέννητο μωρό της σὲ φωταγωγὸ μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὸ νὰ σκοτωθῇ. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: κοινὴ λογική!
Χρυσαυγίτικος …ἀποδιοπομπαῖος τράγος;
Οἱ Χρυσαυγίτες ποὺ κάνουν τὸ ἕνα, οἱ Χρυσαυγίτες ποὺ κάνουν τὸ ἄλλο, οἱ Χρυσαυγίτες ποὺ κάνουν τὸ παρ’ ἄλλο.
Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἁπλοϊκὴ ἐξήγησις γιὰ τὴν ἑρμηνεία ὅσων γίνονται καὶ δὲν μᾶς ἀρέσουν στὸν δημόσιο χῶρο. Καὶ ὄσο πιὸ ἁπλοϊκὴ εἶναι μία ἑρμηνεία, τόσο πιὸ ἐπικίνδυνη. Συνέχεια
Φταῖν οἱ (κάθε λογῆς) κωστόπουλοι λοιπόν…
Εἴμαστε ἕνας λαὸ ποὺ αἰσθάνεται ἀπὸ ὀλίγον ἔως πολὺ συγγενὴς τῆς Ψωροκώσταινας, ἀπὸ ἀρχῆς (τῆς ἐπισήμου) ὑπάρξεώς του.
Μηδενικὴ ἀντίστασις σὲ κάθε μορφῆς ἐπιθέσεως ἀπὸ πλευρᾶς μας, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸ σημεῖον ἐνάρξεως τοῦ κράτους-μορφώματός μας.
Ἀμέτρητα τὰ παραδείγματα, ποὺ ἐξηγῶνται μέν, δὲν συγχωρῶνται δέ.
Κι ἀπὸ μνήμη, δυστυχῶς μας, χειρότερα κι ἀπὸ …χρυσόψαρα!
Ὅλοι μας!
Συνέχεια
Ψευδο-διλήμματα ῥιψάσπιδων
Κυκλοφορεῖ ἡ βιωματικὴ ἀνάρτησις ἐνὸς φιλελὲ κατοίκου ἐξωτερικοῦ, ποὺ ἀπαντᾶ στὸ τὶ θὰ ἔκανε σὲ περίπτωση ἐπιστρατεύσεως: ‘Ἐάν, λέει, τὸν καλοῦσαν νὰ ἔλθῃ καὶ «ὰ πάρῃ ἁπλᾶ ἔνα ὄπλο» δὲν θὰ ἐρχόταν διότι δὲν θεωρεῖ ὅτι ἔχει να προσφέρῃ κάτι ὡς πεζικάριος· ἐπειδὴ εἶναι ἄμπαλος ἀπὸ ὅπλα καὶ δὲν διαθέτει πολεμικὸ πνεῦμα θὰ πήγαινε σὰν τὸ σκυλὶ στὸ ἀμπέλι, χωρὶς νὰ προσφέρῃ τὸ ὁ,τιδήποτες. Θὰ ἐρχόταν νὰ ὑπηρετήσῃ μόνον ἐὰν τοῦ ἐξησφάλιζαν ὅτι θὰ ἀξιοποιηθῆ σύμφωνα μὲ τις φοβερὲς ἱκανότητές του στὰ κομπιοῦτερ καὶ στὰ μπλιμπλίκια. Συνέχεια
Λιγότερα τροχαία φρενάροντας μὲ ἀσφάλεια
Αὐτὸ ποὺ βλέπετε εἶναι φρενάρισμα μὲ ΑΒS.
Τὸ βλέπετε γιατὶ ἡ ἄσφαλτος εἶναι καινούργια, λίγων ἡμερῶν. Τὰ ἐλαστικὰ δὲν ἔκαναν πατινὰζ καὶ ἄφησαν ἕνα σημαντικὸ μέρους τους στὴν ἄσφαλτο.
Μετρώντας στὸ περίπου, μὲ τὸ φρένο στὸ πάτωμα, φρενάρησα ἀπὸ 60xιλ/ὤρα σὲ 16 μέτρα. Συνέχεια
Διαβιώντας ἀνάμεσα σὲ εὐχολόγια, ἐλπίδες καὶ σκληρὴ …πραγματικότητα!!!
Δύσκολη περίοδος αὐτὴ ποὺ διανύουμε. Πολὺ δύσκολη. Ὅλος ὁ κακός μας ἑαυτός ἐξωτερικεύεται, λόγῳ τῶν τόσων καὶ τόσων φόβων, ποὺ ἐλέῳ μνημονίων, ἔχουν γιγαντωθῆ μέσα μας. Δύσκολη περίοδος καὶ παράλογος. Δύσκολη καὶ ἐμφυλιοπολεμική.
Ὅσο, ἀπὸ τὴν μία, πυκνώνουν οἱ φωνὲς τοῦ (ἐμφύτου μας) πατριωτισμοῦ, τόσο ἀπὸ τὴν ἄλλην θορυβοῦν οἱ φωνὲς τῶν «λογικῶν», τῶν, συνειδητῶν ἢ μή, πλανεμένων καὶ τῶν ἐξαγορασμένων, ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν, μᾶς προβληματίζουν καὶ μεγιστοποιοῦν τὰ διλήμματα καὶ τὰ ἐρωτηματικά μας.
Δύσκολη περίοδος καὶ ἀκόμη πιὸ δύσκολη ἡ ἐπιλογὴ τοῦ τὶ νὰ κάνουμε. Νά πολεμήσουμε; Νά μή πολεμήσουμε; Νά σκύψουμε περισσότερο; Νά φύγουμε ἀπό τήν χώρα; Νά σφυρίξουμε ἀδιάφορα; Ἤ νά μετατραποῦμε σέ σφάγια; Συνέχεια