Ἐὰν παρατηρήσουμε προσεκτικὰ τὴν μνημονιακὴ πορεία τῆς Ἰταλίας, τὰ τελευταία χρόνια, θὰ διαπιστώσουμε εὔκολα πὼς ἦταν ταχυτάτη καί, κρίνοντας ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος (ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν προσφάτων ἀνακοινώσεων) πολὺ περισσότερο ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν Ἡνωμένη μας Εὐρώπη, ἀπὸ αὐτὴν τῆς χώρας μας. Ἐπὶ πλέον μποροῦμε εὔκολα νὰ διαπιστώσουμε πὼς ναὶ μὲν ἡ Ἰταλία μποροῦσε νὰ …«κρατήσῃ», ἀλλὰ ἡ ἐπίθεσις ποὺ ἐδέχθη ἐπετάχυνε τὶς διαδικασίες ποὺ ὁδηγοῦν (βεβαιωμένα πλέον) στὴν χρεωκοπία της. Μία εὔρωστος χώρα, μὲ βαρειὰ βιομηχανία, μὲ ἀνοίγματα ὑγειῆ στὴν διεθνῆ ἀγορά, πολὺ πιὸ γρήγορα ἀπὸ ἐμᾶς, κατέληξε νὰ ἀποσυντεθῇ σχεδὸν πλήρως, ἂν καί, πάντα ἐπισήμως, ἐμεῖς εἴχαμε καὶ τὸ …ὄνομα καὶ τὴν χάριν! Συνέχεια →