Κρίνοντας ἀπὸ τὰ ἐπεισόδια ποὺ συμβαίνουν αὐτὴν τὴν περίοδο στὴν Τουρκία, μποροῦμε νὰ ἐξαγάγουμε πολλὰ συμπεράσματα γιὰ τὸ ποιὸν οἱ λαοὶ (καὶ εἰδικῶς σήμερα οἱ Τοῦρκοι) θεωροῦν ὡς ὑπεύθυνο γιὰ τὰ δεινά τους.
Τὸ παραπάνω ἄρθρον θεωρεῖ ὡς ἐγκέφαλον τῆς ἐπιθέσεως τὸν Ἐρντογὰν (τὶ πρωτότυπον!!!) καὶ ἀναφέρεται σὲ μερικὲς ἀκόμη ἐπιθέσεις ποὺ ἐδέχθη ἡ κεντρικὴ συναγωγὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὶς τελευταῖες δεκαετίες.
Συνέχεια
Ἐδῶ καὶ σχεδὸν δύο αἰῶνες ἐπισήμως, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα πολὺ πολὺ περισσότερο.
Καί, φυσικά, πίσω ἀπὸ ὅλην αὐτὴν τὴν ἀπίστευτη κι ἀνθελληνικὴ ὑστερία, μία τράπεζα, ποὺ διαχειρίζεται τὸ ἱστορικό μας ἀρχεῖο καὶ ποὺ ἀποφασίζει γιὰ τὸ τὶ πρέπει ἢ δὲν πρέπει νὰ διδαχθοῦμε γιὰ τὴν Ἱστορία μας, ἐπιλέγει ἐπὶ πλέον τὸ ποιὸς θὰ τιμωρηθῇ καὶ ποιὸς ὄχι, γιὰ τὶς πράξεις του.
Ἐγκλήματα κι ἐγκλήματα εἰς βάρος τοῦ Ἔθνους… Ἀμέτρητα…
Ἐννοεῖται πὼς οἱ πρωτεργάτες αὐτῶν, ἐκτὸς ποὺ ἐπλούτισαν πλιατσιολογώντας, μὲ τὸ ἔτσι θέλω, παρέμειναν στὸ ἀπυρόβλητον καὶ ἐπὶ πλέον παρουσιάζονται ὡς …ἥρωες!!!
Ὡραία ποὺ εἶναι νὰ «βγαίνῃ» ἡ χώρα στὶς ἀγορές…
Κι ἐφ΄ ὅσον βγαίνουμε στὶς ἀγορές, θὰ μποροῦμε ἐπὶ τέλους νὰ δανειζόμεθα.
Θὰ μποροῦμε, ἐπὶ τέλους, νὰ μᾶς ἐμπιστεύονται οἱ τοκογλῦφοι.
Θὰ μποροῦν ἐπὶ τέλους νὰ μᾶς κουνοῦν τὸ δάκτυλο ὅλοι οἱ μενουμεβρωπάκηδες, οἱ ἐγχώριοι νταβατζῆδες μά, κυρίως, τὰ κάθε εἴδους σαπρόφυτα, ποὺ εἰς ὑγείαν τῶν κορόιδων, ἐδῶ καὶ δύο αἰῶνες, προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν πὼς ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ χρέος, δὲν ὑπάρχει χώρα…
Κοινῶς; Ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ χρεωμένη χώρα τί λόγο ὑπάρξεως ἔχει ἡ ἐγχώρια καμόρα; Συνέχεια
Βλέπουμε ἰσλαμοποιήσεις τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, ἀλλὰ οὐδέποτε τὸ νομικὸ πλαίσιο ποὺ τὶς ὑποστηρίζει.
Βλέπουμε ἀλλοιώσεις τῶν κοινωνιῶν, ἀλλὰ οὐδέποτε αὐτοὺς ποὺ κινοῦν τὰ νήματα καὶ ἐπιβάλλουν αὐτὸ τὸ μόρφωμα.
Ἀρκετὲς φορὲς ἔχουμε καταπιασθῇ, ὡς σελὶς Φιλονόη καὶ Φίλοι, μὲ τὸ θέμα τοῦ ῥόλου Τρᾶμπ καί, ἐπὶ πλέον, μὲ τὸν πραγματικό του σκοπό, ποὺ οὐδείς, ἐπισήμως, στὸν πλανήτη τὸν γνωρίζει.
Ἕναν σκοπὸ ποὺ οὔτε αὐτὸς ὁρίζει, μὰ οὔτε οἱ ψηφοφόροι του, ἐφ΄ ὅσον, ὅπως σὲ κάθε περιοχὴ τοῦ πλανήτου, ἔτσι καὶ στὶς Η.Π.Α., μόνον οἱ τοκογλῦφοι ὁρίζουν καὶ τοὺς ὑποψηφίους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐκλεγμένους, καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν πραγματικὴ πολιτική, ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι ὁ ἔλεγχος τοῦ (κάθε εἴδους δημοκρατικοῦ ἢ δικτατορικοῦ) πολιτεύματος μέσῳ τοῦ (ἀπὸ αὐτοὺς ἐπίσης ἐλεγχομένου) νομίσματος/χρήματος. Συνέχεια
Ἡ πορεία μας, ὡς Ἕλληνες, ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια (μὰ στὴν πραγματικότητα ἐδῶ καὶ …αἰῶνες!!!) εἶναι ἀπολύτως καθοδικὴ καὶ πτωτική.
Κι αὐτὸ ἐμεῖς, ὡς ἄτομα, [τεχνηέντως (ἀπὸ τοὺς κρατοῦντες) παραμένοντες ἀπαίδευτοι κι ἀνιστόρητοι], τὸ ἀποδίδουμε [μεταφράζουμε] σὲ ἀποτέλεσμα ἀπὸ τὰ …μνημόνια, ἀδυνατώντας νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὰ μνημόνια εἶναι ἁπλῶς ἡ κορύφωσις μίας παρακμιακῆς πορείας πρὸς τὸν (φαινομενικό) ὄλεθρο, ποὺ κρατᾶ ἐδῶ καὶ πολλά, πολλά, πολλὰ χρόνια.
Κι ἐπίσης, γιὰ τοὺς δικούς μας λόγους ὁ κάθε ἕνας, ἀδυνατοῦμε ἀκόμη καὶ τώρα νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὅλο αὐτὸ τὸ κακὸ ποὺ μᾶς συμβαίνει δὲν εἶναι σκέτο ἡ μεταπολίτευσις καὶ τὰ σαπρόφυτα, ποὺ κατέλαβαν θέσεις ἐξουσίας, ἀλλὰ κυρίως ἕνα συγκεκριμένο ἠθικό, νοητικὸ καὶ πνευματικὸ ἐπίπεδον, ποὺ μᾶς κατήντησε νὰ κυνηγᾶμε τὶς …οὐρές μας καὶ τὰ ψίχουλα ποὺ θὰ μᾶς πετάξουν αὐτοὶ ποὺ κρατοῦν τὶς ὅποιες θέσεις κλειδιά.
Συνέχεια
