Οἱ ὧρες ποὺ βιώνουμε εἶναι πλήρεις ἀκροτήτων καὶ ἐντόνων συναισθημάτων.
Ὁ κόσμος μας, ὄπως τὸν ξέραμε, κατέῤῥευσε καί, σὲ μεγάλον βαθμό, ἐμεῖς προσπαθοῦμε νὰ στηριχθοῦμε καὶ νὰ πατήσουμε κάπου, ἀποφεύγοντας, ὅσο τὸ δυνατόν, τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς καταῤῥεύσεως.
Ὅμως, εἶτε τὸ ἀποδεχόμεθα εἴτε ὄχι, ἡ πραγματικότης, πεζὴ καὶ σκληρή, μᾶς ὑπαγορεύει πὼς αὐτὸ ποὺ συμβαίνει σήμερα στὸν πλανήτη εἶναι ἡ ὁλοκλήρωσις ἑνὸς μηχανισμοῦ …πτώσεως. Τὸ τέλος αὐτοῦ ποὺ γνωρίζαμε ἐπῆλθε ἢδη καὶ ἁπλῶς χρειαζόμεθα κάποιον χρόνο γιὰ νὰ τὸ ἀποδεκτοῦμε.
Συνέχεια →

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι διψοῦν γιὰ ἀγάπη, ἐπιθυμοῦν τὸ εἰδύλλιο μὲ τὴν σύνδεση, θέλουν νὰ ζήσουν στὴν χώρα τῆς ἑνότητος…
Σὲ αὐτὴν τὴν χώρα ποὺ κανεὶς δὲν στέκεσαι ξένος….
Ἀντίθετα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καταλαβαίνουν ὅτι εἶναι φτιαγμένοι ἀπὸ τὸ ἴδιο ὑλικό, ἀπὸ τὴν ἴδια φωτιὰ ποὺ καίει στὸν οὐρανό, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν ἀνθρώπινη ψυχή. Συνέχεια →

Καὶ ὁ σημαντικότερος.
Εἶναι αὐτὸς ποὺ μποροῦμε νὰ μετατρέψουμε σὲ δράκο ἤ σὲ κλειδί.
Ὁ δράκος θὰ μᾶς κατασπαράξῃ, τὸ κλειδὶ θὰ ἀνοίξῃ τὶς πύλες τῆς ἐλευθερίας. Συνέχεια →

Ἂν καὶ γύρω μας πράγματι ἡ φτώχεια, ἀκραία ἤ μή, εἶναι διακριτή, ἐν τούτοις κάτι πολὺ μεγαλύτερο εἶναι αὐτὸ ποὺ χαρακτηρίζει τὴν καθημερινότητά μας. Κι αὐτὸ τὸ κάτι εἶναι ἡ μιζέρια ἢ ἄλλως ἡ «καρμιριά», ποὺ λέει ὁ λαός μας. Μία στάσις ποὺ ἀποδεικνύει πὼς ὁ φόβος προηγεῖται τῆς πτωχοποιήσεως καὶ ἡ ὑποταγὴ πρῶτα ἐπιλέγεται ἀπὸ τὸ θῦμα καὶ μετὰ ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὸν θύτη. Συνέχεια →

  Ἀπὸ ὕπνον βαθύ. Ὕπνο αἰώνων. 

Ξυπνήσαμε μίαν ἡμέρα, ξαφνιασμένοι, τρομαγμένοι, ἀγανακτισμένοι. Γεμάτοι θυμὸ καὶ πίκρα. Κυττάξαμε γύρω μας καὶ ἀντιληφθήκαμε πὼς αὐτὸ ποὺ βλέπουμε  εἶναι ὁ …θάνατος. Τότε γιατί μεγαλώσαμε μέσα στὸ ψέμμα; Ἢ αὐτό ποὺ βλέπουμε εἶναι ψέμμα; Μήπως ἐμεῖς εἴμαστε τὸ ψέμμα;

Συνέχεια →

Κι ἐτοῦτο ἐὰν δὲν ἀλλάξῃ, τότε, πολὺ ἁπλᾶ, θὰ μᾶς …ξεφορτωθῇ ὁ κόσμος, διότι, οὔτως ἢ ἄλλως, εἶναι τόσα πολλὰ αὐτὰ τὰ ἀτομικά μας πρίσματα, ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ συνεννοηθοῦμε μεταξύ μας καὶ νὰ συμπράξουμε γιὰ τὸ κοινὸ ὄφελος. Καί, ἐπὶ τοῦ παρόντος, τὸ κοινὸ ὄφελος εἶναι τὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς δὲν εἴμαστε ἀμέτρητα κομμάτια ποὺ πρέπει τὸ ἕνα νὰ ἐπιβληθῇ στὸ ἄλλο, παρὰ μόνον νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν ἀτομικότητά μας, νὰ συνειδητοποιήσουμε τοὺς (ἀληθεῖς κι ὄχι ἐπιπλάστους) δεσμούς μας μὲ τοὺς γύρω μας καί, σιγά-σιγὰ μὰ σταθερά, νὰ δομήσουμε οὐσιαστικὲς σχέσεις, πρὸ κειμένου νὰ συγκροτήσουμε πραγματικὲς κοινωνίες. Συνέχεια →