Ἂν καὶ γύρω μας πράγματι ἡ φτώχεια, ἀκραία ἤ μή, εἶναι διακριτή, ἐν τούτοις κάτι πολὺ μεγαλύτερο εἶναι αὐτὸ ποὺ χαρακτηρίζει τὴν καθημερινότητά μας. Κι αὐτὸ τὸ κάτι εἶναι ἡ μιζέρια ἢ ἄλλως ἡ «καρμιριά», ποὺ λέει ὁ λαός μας. Μία στάσις ποὺ ἀποδεικνύει πὼς ὁ φόβος προηγεῖται τῆς πτωχοποιήσεως καὶ ἡ ὑποταγὴ πρῶτα ἐπιλέγεται ἀπὸ τὸ θῦμα καὶ μετὰ ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὸν θύτη.
Τί ἐννοῶ;
Ἐὰν παρατηρήσουμε μὲ ὑπομονὴ τὸ περιβάλλον μας καὶ τὶς συμπεριφορές μας, θὰ διαπιστώσουμε, μὲ λύπη μας, πὼς περισσότερο ὁ φόβος τῆς ἐπερχομένης πτωχοποιήσεως μᾶς κάνει νὰ δροῦμε μὲ τρόπους ποὺ ἀπομειώνουν τὴν ἀξιοπρέπειά μας, παρὰ ἡ ἰδία ἡ πτωχοποίησίς μας ἐν συνόλῳ. Κι ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, ὅταν μοιράζονται λαχανικὰ ἢ τρόφιμα ἢ γενικῶς διάφορα εἴδη πρώτης ἀνάγκης, οἱ οὐρὲς ποὺ σχηματίζονται στὴν πλειοψηφία τους, δὲν ἀποτελῶνται μόνον ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ πράγματι χρειάζονται αὐτὲς τὶς προσφορές, ἀλλὰ κατὰ κύριον λόγο ἀπὸ πολλοὺς περισσοτέρους ποὺ εἶδαν …τζάμπα καὶ ἔπιασαν θέσεις. Αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ τείνει νὰ ἐξαπλωθῇ τόσο πολύ, ποὺ τελικῶς ὁπουδήποτε κι ἐὰν κυττάξουμε θὰ διαπιστώσουμε, μὲ πίκρα, πὼς περισσότεροι εἶναι αὐτοὶ ποὺ συμπεριφέρονται ὡς πτωχοί, παρὰ οἱ ἴδιοι οἱ πτωχοί.
Ἡ συμπεριφορὰ τοῦ πτωχοῦ, ποὺ διαρκῶς ἐξαπλώνεται ὡς στάσις ζωῆς, ἀποδεικνύει τελικῶς πὼς πρῶτα κτίζουμε μέσα μας μίαν πιθανὴ συνθήκη καὶ μετὰ τὴν ἀποδεχόμεθα ὡς τρόπο ζωῆς. Πρὸς τοῦτον καὶ ὅσο τὰ διεθνῆ κοράκια πιέζουν τὴν χώρα, τόσο θὰ αὐξάνεται ἡ μιζέρια, σὲ καθαρὰ ἀντιληπτικό, πεποιθησιακὸ καὶ νοητικὸ ἐπίπεδον, μά,, καταληκτικῶς, σὲ κύρια κοινωνικὰ χαρακτηριστικά. Στὴν πραγματικότητα ὅμως αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὸ εἶναι καὶ ὁ προάγγελος μίας εὐρυτέρας, καθαρὰ νοητικῆς, ὑποταγῆς, ποὺ προλειαίνει τὸ ἔδαφος τῆς πλήρους ὑποταγῆς μας.
Συνεπῶς;
Συνεπῶς φίλοι μου ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ μας διαφυλάττουμε τὴν ἀξιοπρέπειά μας. Ὅσο πιὸ ὑψηλὰ τὴν διατηροῦμε, τόσο πιὸ ἐνδυναμωμένοι θὰ παραμένουμε καί, τελικῶς, τόσο πιὸ γρήγορα θὰ πατήσουμε γερὰ στὰ πόδια μας γιὰ νὰ ξεκινήσουμε τὸν δύσκολο, ἀλλὰ ἀναγκαῖο, ἀνήφορο, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση μακρυὰ ἀπὸ τὰ τέλματα καὶ τὶς παγιδεύσεις.
Τέλος, καλὸ θὰ εἶναι ἐπὶ τέλους νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὁ πραγματικὰ πτωχός, τὶς περισσότερες φορές, εἶναι περισσότερο ἀξιοπρεπὴς ἀπὸ κάθε ἄλλον ποὺ φοβᾶται πὼς θὰ γίνη πτωχός. Αὐτὴ ἡ διαφορά, ποὺ εἶναι ὀφθαλμοφανής, εἶναι καὶ τὸ βασικό μας κριτήριον, γιὰ νὰ στρέψουμε τὴν προσοχή μας σὲ αὐτοὺς ποὺ πράγματι χρειάζονται βοήθεια, ὑποχρεώνοντας, ἐμμέσως ἀλλὰ σαφῶς, τοὺς λοιποὺς νὰ ἀντιδράσουν γιὰ νὰ διεκδικήσουν τὸ δικαίωμά τους στὴν ζωή. Διότι μία ἀληθὴς κοινωνία στὰ δύσκολα ἀποδεικνύει τὸ ἐὰν διέπεται κι ἀπὸ αἴσθήματα ἀληθοῦς ἀλληλεγγύης. Καί, καταληκτικῶς, τώρα πρέπει ὅλοι μας, ὁ καθεὶς μὲ τὸ μερίδιον εὐθύνης ποὺ τοῦ ἀναλογεῖ, νὰ στηρίξουμε τοὺς συνανθρώπους μας. Ὄχι ὅμως γενικῶς καὶ ἀδιακρίτως. Ἐπερίσσευσαν ἔτσι κι ἀλλοιῶς τὰ σαπρόφυτα. Ἂς μὴ θρέφουμε νέα…
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.