Σάν σήμερα, 30 Μαρτίου 1822 ἡ Χίος πνίγηκε στό αἷμα

Εκατόν δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν, δολοφονήθηκαν, ξεριζώθηκαν… Άνδρες, γυναίκες, παιδιά. Το αίμα έτρεχε ποτάμι, μέχρι τη θάλασσα. Το γαλάζιο του νερού βάφτηκε κόκκινο. Ουρλιαχτά, θάνατος, απόγνωση. Καμμένη γη. Χωριά ολόκληρα πυρπολήθηκαν. Μητέρες μέσα στους καπνούς ψάχνουν να βρουν τα παιδιά τους. Τα πρόσωπα τους μαύρα από τις στάχτες. Βλέμμα θολό. Το βλέμμα της τρέλας. Που να κρυφτούν; Δεν ξέρουν.Τούρκοι παντού. Αγρίμια. Δολοφονούν, βιάζουν. Κατακόκκινοι βαμμένοι από το αίμα των αθώων θυμάτων τους συνεχίζουν να σκοτώνουν όποιον βρουν στο διάβα τους. Η Χίος πεθαίνει… 30 Μαρτίου 1822.

Συνέχεια

«Οὐδέν μονιμότερον τοῦ προσωρινοῦ »

 Ἄς ποῦμε λίγα λόγια γιά τίς ἡμέρες ἐκείνες πού ἐνέπνευσαν τόν μεγάλο Γάλλο ζωγράφο Εὐγένιο Ντελακρουά τό 1824 νά δημιουργήση τόν περίφημο πίνακα «ἡ σφαγή τῆς Χίου». Τό πρωτότυπο ἐκτίθεται στό Λοῦβρο. Πιστό ἀντίγραφο ἐξετίθετο στό Μουσεῖο τῆς Χίου.

Ἡ κατάκτησις τῆς Χίου ἀπό τούς Τούρκους τό 1566, ἀνέστειλε προσωρινά τήν οἰκονομική δραστηριότητα τοῦ νησιοῦ. Βάσει τῶν ἀχτιναμέδων ἐπετράπη στούς κατοίκους νά συνεχίσουν ὄχι μόνο τήν ἐμπορική ἀλλά καί τήν πνευματική ἀνάπτυξι πού εἶχε ἀρχίσει κυρίως κατά τά τελευταῖα χρόνια τῆς Γενουατικῆς κατοχῆς. Κατά τόν 17ο αἰῶνα ἡ παιδεία στήν Χίο παρουσίασε νέα ἄνοδο καθώς πολλοί Χιῶτες ἐδώρισαν στό κοινό χρήματα, σπίτια καί σημαντικό ἀριθμό βιβλίων. Συνέχεια