Νὰ ‘μαστε πάλι ἀπόψε…
Πάλι λίγα λεπτὰ πρὸ τοῦ δελτίου εἰδήσεων ποὺ θὰ μᾶς κάνῃ τὰ νεῦρα κλωστές, θὰ μᾶς ἐξαϋλώσῃ τὴν ὅποιαν αὐτοεκτίμησι καὶ θὰ ποδοπατήσῃ τὴν ἐλαχίστη εὐτοεκτίμησίν μας…
Τί κάνουμε; Θά ἀφήσουμε αὐτούς τούς ῥεμπεσκέδες νά μᾶς καταβάλουν; Νά μᾶς σύρουν σέ ἀκόμη μίαν μορφή καταθλίψεως; Ἤ θά τούς στείλουμε ἐκεῖ πού τούς πρέπει; Δῆλα δή στόν ἀγύριστο;
Προσωπικῶς, γιὰ νὰ μὴν ἐπαναλαμβάνομαι, τὴν ἔσβησα ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια τὴν τηλεόρασι.
Τὸ μόνον ποὺ μοῦ ἐπιτρέπω συνειδητῶς εἶναι οἱ γνωστὲς Ἑλληνικὲς ταινίες τοῦ καλοῦ μας κινηματογράφου. Αὐτὲς ποὺ σοῦ ἀφήνουν πάντα μίαν γλυκειὰ τρυφερότητα στὶς αἰσθήσεις καὶ μὶαν νοσταλγία…
Προτιμῶ λοιπὸν νὰ ξημερώσω μαζύ τους κι ὄχι μὲ τὶς Τρέμες καὶ τοὺς Καψωμένους…
Πάντα ἐσεῖς ἀποφασίζετε…
Ἐγὼ μόνον προτείνω…
Ἄλλες προτάσεις: