Κάποιαν στιγμή, τὸ 2010, μετὰ τὴν ὑπαγωγή μας στοὺς «μηχανισμοὺς στηρίξεως» (βλέπε καὶ κεκαλυμμένους μηχανισμοὺς ἐπισήμου ἐλέγχου ἤ, ἄλλως, μνημόνια) ξεκίνησε ἕνας ὀρυμαγδὸς δηλώσεων, «ἀντιδράσεων» καὶ κάθε μορφῆς προπαγανδιστικῶν ἐνεργειῶν (κινημάτων), γιὰ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν νέα, ἀπολύτως μεθοδευμένη, μορφὴ σκλαβιᾶς. Ἐκεῖ ἦταν, ποὺ μὲ πρόσχημα τὴν ἀπαλλαγή μας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς μηχανισμούς, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἔβλεπαν (καὶ βλέπουν) ἤ ἤθελαν νὰ βλέπουν (γιὰ τοὺς προσωπικούς τους λόγους, ποὺ δὲν εἶναι ἀπαραιτήτως γιὰ τὸ καλό μας), τὸ ἐν λόγῳ πρόβλημα ἐπιδερμικῶς, ἑστίαζαν (κι ἑστιάζουν) μόνον στὴν μερικὴ πλαστότητα τοῦ «χρέους» καὶ  οὐδέποτε στὴν ὁλικὴ πλαστότητα τοῦ κράτους ἤ στὴν ὁλικὴ πλαστότητα τῶν νόμων ποὺ τὸ δομοῦν καὶ τὸ ὑποστηρίζουν καὶ τὸ κάνουν νὰ φαίνεται ὡς κάτι ποὺ ὀφείλουμε νὰ ὑπερασπισθοῦμε. Ὅλοι αὐτοί, φανεροὶ καὶ κρυφοί, δουλεύουν μόνον γιὰ νὰ καλύψουν τὴν ἔμμεσο νομιμοποίησιν τοῦ τόκου, ποὺ οὐδὲ ἕνα Σύνταγμα παγκοσμίως ἀναφέρει. Ὅλοι αὐτοί, ποὺ ἀναφέρονται ἐπιλεκτικῶς καὶ μόνον στὴν ἀνάγκη (ἢ μή) ὑπάρξεως τῶν μνημονίων, ὑπερασπίζονται στὴν πραγματικότητα τοὺς τοκογλύφους καὶ τοὺς μηχανισμούς τους. Ὅλοι αὐτοί, ποὺ μᾶς ὑποδεικνύουν τὸ «χρέος» ὡς πρόβλημα, ἀρνοῦνται νὰ ἐμβαθύνουν καὶ  νὰ ἀναλύσουν τὴν πραγματικὴ μορφὴ τοῦ ἐν λόγῳ μηχανισμοῦ, εἴτε διότι ἀρέσκονται σὲ ὁπαδοὺς καὶ χειροκροτητές, εἴτε διότι εἶναι ἐντεταλμένοι πράκτορες. Συνέχεια →