Τελευταίες πληροφορίες φέρουν τον, διάσημο Οικονομολόγο και καθηγητή του Κολούμπια της Νέας Υόρκης, κ. Τζέφρι Σακς, ως σύμβουλο του υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Βαρουφάκη.
Ο Τζέφρι Σακς «έκανε όνομα» στην Βολιβία το 1985, εφαρμόζοντας το Δόγμα του Σοκ για πρώτη φορά. Το 1989 «βοήθησε» την Πολωνία και την δεκαετία του 90 πρόσφερε την τεχνογνωσία του σε Σλοβενία, Εσθονία και Ρωσσία. Συνέχεια
«…Οι συμβουλές προς τις διάφορες κυβερνήσεις είναι ένα σχετικά μικρό μέρος των δραστηριοτήτων της Lazard, με αμοιβές που αποτελούν μόνο ένα μικρό κλάσμα των συνολικών εσόδων. Αλλά οι εντολές των διαφόρων κυβερνήσεων έχουν ιδιαίτερο κύρος και η τελική εργασία μπορεί να είναι προσοδοφόρα. Τον Μάρτιο του 2012, η Ελλάδα δήλωσε ότι κατέβαλε στην Lazard € 25.000.000 (28.500.000 δολάρια) για την παροχή συμβουλών κατά την διάρκεια των δύο προηγούμενων ετών. Ο κύριος συμβουλευτικός βραχίονας, ασκείται από το γραφείο του Παρισιού, ενώ αύξησε τον αριθμό του προσωπικού στο 50% από το 30% κατά την διάρκεια των τριών τελευταίων ετών….» Συνέχεια
Από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε η νέα κυβέρνηση οι δανειστές ζητούν …αριθμούς και ημερομηνίες!!!
Με λίγα λόγια θέλουν να μάθουν πότε θα πάρουν τα λεφτά τους. 
Από την πρώτη ημέρα επίσης η κυβέρνηση τους απαντά με οικονομικές θεωρίες και φιλοσοφία.
Ενώ το οικονομικό επιτελείο δεν έχει ιδέα ακόμα από που θα βρει τα λεφτά και φυσικά ακόμα δεν εμφάνισε καμμία φρέσκια πρόταση παρά μόνο …ΕΥΧΕΣ για πάταξη της φοροδιαφυγής. Συνέχεια
Είναι …«συγκινητικός» ο αγώνας όλων των τοκογλύφων και των πολιτικών να μας κρατήσουν στο Ευρώ, ώστε να πάρουν πίσω τα λεφτά τους αλλά και τους τόκους, όλοι οι τοκογλύφοι…
Συνέχεια
Το ΔΝΤ εκνευρίζεται. 
Μπορείς να ληστέψεις όσα δισεκατομμύρια θέλεις από τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων, από τους μικρο-ομολογιούχους αλλά μην διανοηθείς ν’ ακουμπήσεις τα λεφτά των τοκογλύφων… Συνέχεια
Μία μία, κάθε χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, χάνουν την αυτοδυναμία τους και παιρνούν στα χέρια του ΔΝΤ.
Το ΔΝΤ χρησιμοποιείται σαν ο οικονομικός εγκέφαλος της Νέας Τάξεως πραγμάτων, που θέτει τις βάσεις και τα όρια της παγκόσμιας διακυβερνήσεως. Συνέχεια
