Ὅταν ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ἦλθε στὴν Ἑλλάδα, μεταξὺ ἄλλων ἵδρυσε καὶ ἕνα καινούργιο κόμμα, τὴν Νέα Δημοκρατία.
Ὁ τίτλος ἀπὸ μόνος του εἶναι δηλωτικὸς τῶν προθέσεων τοῦ λεγομένου «ἐθνάρχου».
Γενικῶς τὰ δεξιὰ κόμματα, τόσο στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ σίγουρα στὴν Εὐρώπη, εἶχαν διαφορετικοὺς ὅρους γιὰ νὰ δείξουν τὴν ἰδεολογικὴ τοποθέτησί των. Συνήθως χρησιμοποιοῦσαν τὸν ὅρο «λαϊκό» γιὰ νᾶ δείξουν τὴν ῥίζα τους καὶ τὴν νομιμοποίησή τους, κυρίως ἀπὸ τὸ ἔθνος ποὺ ἐκφράζεται μέσῳ τοῦ λαοῦ. Συνέχεια
Καί γιατί μονίμως πράττει ὅ,τι ἀπαιτεῖται γιά νά προκαλέσῃ δολιοφθορές σέ ἐμᾶς εἰδικῶς;
Θὰ παρακάμψουμε τὴν λατρεία τῆς ἀριστερᾶς (ΚΚΕ, τΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡCIA, μΠατΣοΚ, ΝΔ) πρὸς τοὺς λαθροεισβολεῖς, ἐφ΄ ὅσον εἶδαν φρέσκο ἐκλογικὸ σῶμα καὶ ἔπεσαν μὲ τὰ μοῦτρα νὰ τὸ μοιρασθοῦν μεταξύ τους.
Θὰ παρακάμψουμε καὶ τὶς θέσεις τῆς ἀριστερᾶς γιὰ τὴν ἐκστρατεία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἐφ΄ ὅσον ἰδεολογικῶς καὶ μόνον (ἂς ποῦμε) λειτουργήσαμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες (κατ’ αὐτοὺς πάντα) ὡς ἰμπεριαλιστές. Ἀφῆστε δὲ ποὺ ὁ Λένιν κι ὁ Κεμὰλ ἦσαν τότε κολλητάρια.
Θά μποροῦσαν τά ἀνόητα καί φανατικά αὐτά κομματόσκυλα νά πράξουν διαφορετικά;
Θά μποροῦσαν οἱ καλοπληρωμένοι διαφωτιστές τους νά δράσουν ὑπέρ μας;
Δὲν νομίζω…
Θὰ ἦταν μία καλὴ ἀφορμὴ γιὰ νὰ αἰσθανθοῦμε ἐθνικὰ ὑπερήφανοι, ἐὰν δὲν γνωρίζαμε τὸ ποιά, ἐπακριβῶς, εἶναι ἡ ἐν λόγῳ ἑταιρεία…
Δῆλα δὴ ἐὰν δὲν γνωρίζαμε πὼς ἡ ἐν λόγῳ ἑταιρεία, μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ …ἰδιωτικὰ (ποιός ἦλθε;) δορυφορικά, ἐπίγεια καὶ ἐναέρεια συστήματα παρακολουθήσεώς μας, φακελλώματός μας καὶ καταληκτικῶς ἐλέγχου μας, δὲν ἀγαπᾶ καὶ τόσο πολὺ τὸ ὑπάρχον ἀνθρώπινον γένος καί, ἰδίως, τὶς προαιώνιες μονοφυλετικότητές του.
Συνέχεια
Θλίψις κι ἀπογοήτευσις ἀναμένει τὸν εὐσυνείδητο ἀριστερὸ ὅταν ἀνακαλύπτῃ πὼς πίσω ἀπὸ τα τσιτάτα καὶ τὶς «ἰδεολογικές» κορῶνες κρύβονται τὰ ἴδια ἀκριβῶς ἀνθρωπάρια πού, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, ὑπὸ ὁποιονδήποτε μανδύα πολιτικό, κοινωνικὸ ἢ θρησκευτικό, ἔπαιζαν τὸν ῥόλο τοῦ καθεστωτισμοῦ, τῆς ἐξαπατήσεώς μας καὶ τῆς τελικῶς τῆς, μὲ κάθε τρόπο, καταστολῆς μας.
Φτώχεια καὶ μόνον φτώχεια…Πραγματικὸ καὶ ἀξιοπρεπὲς ἐπίδομα εἶναι ὁ μισθὸς ἀπὸ τὴν ἐργασία μας.
Λεφτὰ μὲ τὸν ἱδρῶτα μας κι ὄχι ζητιανιὰ ἀπὸ τὰ λεφτὰ τῶν ἄλλων (ποὺ δὲν ὑπάρχουν).
Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν, λόγῳ κάποιας ὑποχρεώσεώς μου, ἔπρεπε νὰ κατεβῶ στὸ κέντρον τῶν Ἀθηνῶν. Τί καλλίτερον ἀπό τόν ἠλεκτρικό σιδηρόδρομο (ΜΕΤΡΟ); Ὡς ἄτομον ποὺ ἀρέσκεται νὰ τηρῇ τὸν νόμο ἤμουν ἕτοιμη νὰ ἀγοράσω εἰσιτήριον. Ἤμουν, ἔως τὴν στιγμὴ ποὺ εἶδα τὶς οὐρὲς καὶ ἄρχισα νὰ τὸ ξανασκέπτομαι. Ἐν τούτοις ἀπεφάσισα νὰ δοκιμάσω τὴν …τύχη μου, ἀλλὰ μᾶλλον δὲν ἦταν καὶ τόσο καλὴ ἰδέα. Συνέχεια
