Λαϊκὰ καὶ δημοκρατικὰ κόμματα

Ὅταν ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ἦλθε στὴν Ἑλλάδα, μεταξὺ ἄλλων ἵδρυσε καὶ ἕνα καινούργιο κόμμα, τὴν Νέα Δημοκρατία. 
Ὁ τίτλος ἀπὸ μόνος του εἶναι δηλωτικὸς τῶν προθέσεων τοῦ λεγομένου «ἐθνάρχου». 

Γενικῶς τὰ δεξιὰ κόμματα, τόσο στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ σίγουρα στὴν Εὐρώπη, εἶχαν διαφορετικοὺς ὅρους γιὰ νὰ δείξουν τὴν ἰδεολογικὴ τοποθέτησί των. Συνήθως χρησιμοποιοῦσαν τὸν ὅρο «λαϊκό» γιὰ νᾶ δείξουν τὴν ῥίζα τους καὶ τὴν νομιμοποίησή τους, κυρίως ἀπὸ τὸ ἔθνος ποὺ ἐκφράζεται μέσῳ τοῦ λαοῦ. Συχνὰ καὶ ὁμοίως ἀπὸ τὴν προπολεμικὴ ἐποχὴ χρησιμοποιοῦσαν τὸν ὅρο «ἐλευθερία» καὶ τὰ παράγωγά της, παίρνοντας σαφεῖς ἀποστάσεις ἀπὸ τὸν ὅρο «δημοκρατία» καὶ τὰ παράγωγά της ἢ τὰ συνθετικά της, οἱ ὁποῖες εἶναι ὀνοματοδοσίες κομμάτων, τὰ ὁποία ἀντλοῦν νομιμοποίηση, θέσεις καὶ ἀπόψεις ἀπὸ τὴν ἀριστερά, τὸν μαρξισμὸ καὶ τὶς μεταλλάξεις του (σοσιαλισμός, μεταμοντερνισμὸς καὶ σήμερα ἡ δικτατορία τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος).
Μὲ ἄλλα λόγια, χρησιμοποιώντας τὸν ὅρο «δημοκρατία» αὐτοπροσδιορίζοντο ἐκτὸς δεξιᾶς, στὸ κέντρο καὶ στὰ ἀριστερὰ τοῦ πολιτικοῦ φάσματος. 

Μὲ ἄλλα λόγια στὸ ἀξιακὸ σύστημα τοῦ δεξιοῦ καὶ τῆς Ῥεπουμπλικᾶ, ἡ ἐλευθερία εἶναι τὸ ζητούμενον σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις της, ἐθνική, ἀτομική, οἰκονομικὴ κ.ο.κ., ποὺ διασφαλίζεται ἀπὸ τὸν κανόνα τοῦ νόμου καὶ κατοικεῖ στὸ Ἔθνος, Κράτος καὶ ὄχι ἡ δημοκρατία, ποὺ στὴν οὐσία ἐπιβάλλει τὴν ἄποψη τῶν πολλῶν.
Μπορεῖ λοιπὸν οἱ πολλοὶ νὰ κυβερνοῦν, λέει ὁ δεξιός, ἀλλὰ ἐξασφαλίζοντας τὶς ἐλευθερίας μου καὶ τὴν δυνατότητά μου νὰ διεκδικῶ τὰ ὄνειρά μου, χωρὶς αὐτὸ νὰ τίθεται σὲ κίνδυνο.

Ἀντίθετα, γιὰ τοὺς λεγομένους δημοκρατικοὺς πολῖτες, ἰσχύει τὸ ἁπλό… Ψηφίζουμε – εἴμαστε περισσότεροι, διεκδικοῦμε – εἴμαστε περισσότεροι, ἀπαιτοῦμε – εἴμαστε περισσότεροι καὶ θὰ κάνης ἀφ΄ ἑνὸς μὲν αὐτὸ ποὺ λέμε οἱ πολλοί, ἀφ’ ἐτέρου δὲ θὰ μᾶς πληρώνης κι ἀπὸ  ἐπάνω.

Ὁ Καραμανλῆς λοιπὸν τὸ 1974 ἐπέστρεψε γιὰ νὰ ἐπιβάλῃ σοσιαλισμὸ δυτικῆς ἀποχρώσεως καὶ πρέπει νὰ ὁμολογήσω ὅτι τὶς προθέσεις του δὲν τὶς ἔκρυψε, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν πολιτικὸ ὀργανισμὸ καὶ τὸ ὄνομα ποὺ ἐδημιούργησε. Μέσα σὲ αὐτὸν τὸν ὀργανισμὸ καί, ὅσο ὁ σοσιαλισμὸς ἦταν κεκαλυμμένος, λόγῳ τοῦ ὑπερβολικοῦ δανεισμοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν ἀπαιτοῦσε ἀνάλογες φορολογίες, τὸ σύστημα ἐδούλευσε ἁρμονικά. Κάποια ψιλοπράγματα ἐδῶ κι ἐκεῖ, γιὰ νὰ ἔχουμε νὰ λέμε, ἀλλὰ γενικὰ χωρὶς προβλήματα.
Τὸ 2010 ἐξύπνησαν οἱ περισσότεροι ἀπὸ τὸν μακάριο ὕπνο τους, γιὰ νὰ ἀνακαλύψουν ὅτι τὸ ὑπερτροφικὸ κράτος δὲν ζητοῦσε φορολογία διότι ἐδανείζετο… Ἦταν ἡ πρώτη ἀφύπνισις.
Τὸ 2018 ξυπνοῦν κι ἄλλοι, βλέποντας τὴν ἐκτὸς ἐλέγχου ἐγκληματικότητα, τὴν ἐθνικὴ ἀδυναμία προασπίσεως ἐθνικῶν κυριαρχικῶν δικαιωμάτων καὶ φοβισμένοι ἑτοιμάζονται νὰ ἀναδείξουν ἡγεσία, μετὰ τὸ ὁλοκληρωτικὸ ξεβράκωμα τῆς ἀριστερᾶς, ἀπὸ τὸ κόμμα τῆς Νέας Δημοκρατίας.

Γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ βλέπει ὅμως χωρὶς παρωπίδες καὶ χωρὶς φόβο, ἀφοῦ πλέον ἔχει ἀποκαλυφθῆ πλήρως ἡ σοσιαλιστικὴ χίμαιρα τοῦ 1974-2018, τὰ πράγματα εἶναι ἁπλᾶ. Ὁ μεγάλος ὑπεύθυνος γιὰ τὴν κατάντια μας, εἶναι ὁ μεγάλος ἀσθενής, ὁ χρονίως ἄῤῥωστος χῶρος τῆς Νέας Δημοκρατίας καὶ ἡ ἀδυναμία του νὰ ἐκφράσῃ τὶς ἀπαραίτητες πολιτικές, διδάσκοντας ἕναν καινούργιο τρόπο, ἕνα καινούργιο ἀφήγημα.
Εἶναι παγιδευμένος ἀκόμη καὶ μέσα στὸ ὄνομά του, ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ὁποίου δὲν ὑπῆρξε τυχαία.

Δὲν ὑπάρχει κάποια ἔξοδος ἀπὸ τὴν οἰκονομική, πολιτιστική, ἐθνική, κοινωνική, πολυεπίπεδο κρίση, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει καὶ κάποια πιθανότης νὰ ὑπάρξῃ, ὅταν ὁ κατ’ ἐξοχὴν χῶρος, ποὺ ἐκφράζει τὴν ἐλευθερία, παραμένῃ ἐγκλωβισμένος σὲ αὐτὸ τὸ παλαιολιθικὸ σοσιαλδημοκρατικὸ πολιτικὸ μόρφωμα, ποὺ ὀνομάζεται Νέα Δημοκρατία. 

Εὐδαιμονεῖτε.

«Ἕνας» 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Λαϊκὰ καὶ δημοκρατικὰ κόμματα

  1. Παιδιά, τὸ “Νέα Δημοκρατία” εἶναι ὅρος αὐθεντικὸς τοῦ… Μάο Τσὲ-τούνγκ. Καὶ συμβολικῶς ἀπεικονίζεται στὴ σημαία τῆς Λαϊκῆς Κίνας: Ἕνα ἀστέρι μεγάλο (ἡ Κίνα ἡ νὰ ποῦμε σοσιαλιστικὴ) καὶ γύρω του τέσσερα (4) μικρότερα που ἐκπροσωποῦν τὶς κοινωνικὲς τάξεις οἱ ὁποῖες συγκροτοῦν τὴ “Νέα Δημοκρατία”, δηλαδὴ ἐργάτες, ἀγρότες, μικροαστοὶ καὶ “ἐθνικοὶ καπιταλιστές”. Τὸ βαθύτερο νόημα ὅλων αὐτῶν; Ὁ Μάο, παρὰ τὶς κατὰ καιροὺς διακηρύξεις του, μιὰ χαρὰ τὰ βρῆκε, ἐπὶ Κίσσινγκερ βέβαια, μὲ τοὺς Ἀμερικανούς. Τὸν ὅρο “Νέα Δημοκρατία” τὸν ὑπέδειξε στὸν Καραμανλὴ ὁ Raymond Aron (Ἰουδαῖος τῆς Γαλλίας), τοῦ ὁποίου δύο ὑπῆρξαν οἱ καλοί, ἀγαπημένοι μαθητές: Ὁ Κίσσινγκερ στὶς Η.Π.Α. καὶ ὁ Παπαληγούρας στὴν Ἑλλάδα. (Καὶ βέβαια ὁ Παπαληγούρας δὲν καταγόταν ἀπὸ τὴν Κορινθία ἀλλὰ τὴν Κέρκυρα…[τὸ πιάσατε τὸ ὑπονοούμενο]).
    Τὸ πρόβλημα βέβαια -γιὰ ἐμένα τοὐλάχιστον- δὲν εἶναι ὁ ὅρος “Νέα Δημοκρατία”, μὰ οἱ διάφοροι ποὺ καὶ σήμερα ἀκόμα “ἀναρρωτιοῦνται”: Εἶναι δυνατὸν ὁ Καραμανλῆς νὰ ἵδρυσε μαοϊκὸ κόμμα; Καὶ ἄλλοι, ἀκόμα πιὸ φαιδροί ποὺ θέτουν προβληματισμοὺς τοῦ τύπου: Μὰ πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ κομμουνιστικὴ Κίνα νὰ ἔχη γίνει τὸ πιὸ καπιταλιστικὸ Κράτος τοῦ πλανήτη;
    Ὅθεν βέβαιος εἶμαι ὄτι ὅσο θὰ ὑπάρχουνε τέτοιου εἴδους “προβληματισμοί”, ἄσπρη μέρα στὴν Ἑλλάδα μας δὲν πρόκειται νὰ φέξη.

Leave a Reply