Καὶ νὰ θὲς ν’ ἁγιάσῃς δὲν σ’ ἀφήνουν.
Τῆς π@υτάνας γίνεται ἀπὸ ἐχθὲς (καὶ) στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως ἀπὸ τοὺς «δημοκράτες ἀγωνιστες τῆς (μὴ χέσω) ἀριστερᾶς» καὶ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ τοῦ ΚΚΕ, γιατί τὰ χρυσαυγουλα κατεψήφισαν στὴν βουλὴ τὶς γερμανικὲς ἀποζημιώσεις, τὶς ὁποῖες ἔτσι κι ἀλλοιως οἱ Γερμανοὶ ἀρνῶνται καὶ νὰ συζητήσουν, θεωρῶντας τες ντὲ φακτο τετελεσμένο καὶ λῆξαν γεγονός.
Συνέχεια
Μὲ ἀφορμὴ τὸ πρόσφατο (ποὺ δὲν τὸ λὲς κι ἀτύχημα, γιὰ πολλοὺς λόγους, ποὺ μέρος τους θὰ παρουσιασθοῦν παρακάτω) περιστατικὸ τῶν Παρισίων, στὴν «Παναγία τῶν Παρισίων», ἀρχίζουμε πλέον νὰ ἀντιλαμβανόμεθα, κάπως, πὼς ἄλλα εἶναι αὐτὰ ποὺ φαίνονται κι ἄλλα αὐτὰ ποὺ εἶναι.
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ τὸ Πάσχα τῶν Καθολικῶν εἶναι αὐτὴν τὴν Κυριακή…
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ τὸ ἐν λόγῳ (οὐδόλως τυχαῖον) περιστατικὸν συνέβη σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα, θρησκευτικὰ σαφῶς, σύμβολα τῆς γηραιᾶς (καὶ βαλλομένης πανταχόθεν) Εὐρώπης…
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ οἱ ἡμέρες ποὺ διαβιοῦμε εἶναι ἡμέρες μεγάλων ἀνατροπῶν καὶ ἀλλαγῶν…
….ἂς ἔχουμε τὸν νοῦ μας, διότι τυχαιότητες, συμπτώσεις καὶ ἀτυχήματα δὲν συμβαίνουν δίχως κανονικὸ καὶ ὑπερβολικὰ λεπτομερὴ προγραμματισμό.
Κι ὄχι μόνον…
Συνέχεια
Δὲν ἔχω, ἐδῶ καὶ πάρα πολὺν καιρό, πρόβλημα μὲ τὶς πολιτικο-κομματικὲς ἀπόψεις τῶν συμπατριωτῶν μου. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἐκτὸς ἀπὸ ἀπόψεις, ποὺ συνήθως στερῶνται γνώσεων κι ἐπιχειρημάτων, ἐξακολουθοῦν νὰ παραμένουν ἀτομικό τους δικαίωμα. Ἔχω ὅμως πρόβλημα μὲ τοὺς φανατισμούς, τὶς παρά-πληροφορίες καὶ τὶς ἀκρότητες. Ἔχω πρόβλημα μὲ κάθε ἕναν καὶ κάθε μία ποὺ ὑπὸ τὴν σκέπη μίας «ἰδεολογίας» μᾶς ζαλίζουν τὰ …μέζεα νυχθημερόν, μὴ ἀντιλαμβανόμενοι πὼς ἀπὸ ἀρχῆς ἔως τέλους ὅλα αὐτὰ ποὺ διακινοῦν καὶ διατυμπανίζουν πάσχουν καὶ κυρίως, τώρα πιὰ ποὺ ὁ κόσμος ἀρχίζει νὰ ἀντιλαμβάνεται τὸν μῦθο τῶν κομμάτων, ἐνοχλοῦν. Ἀρνοῦμαι ἐν ὀλίγοις τὸν κομματικὸ προσηλυτισμό, ὅπως ἐπίσης ἀρνοῦμαι γενικῶς κάθε εἴδους προσηλυτισμό. Μπορεῖ κάποιος νὰ διατηρῇ τὶς ἀπόψεις του, νὰ παρουσιάζῃ τὰ ἐπιχειρήματά του, ἐὰν ὑφίστανται, ἀλλὰ νὰ μᾶς ἀφήνῃ στὴν ἡσυχία μας καὶ νὰ μὴν θέτῃ ὡς στόχο ζωῆς του τὸ νὰ μᾶς …«ἀλλάξῃ μυαλά».
Αὐτὰ γενικῶς.
Εἰδικότερα μπορεῖτε νὰ διαβάσετε καὶ τὸ ἐξαιρετικὸ κείμενον τοῦ κου Μιχαλοπούλου:
Τὸ ὀξύμωρον τῆς ἐποχῆς μας εἶναι πὼς ἀν τί τὰ κόμματα νὰ συντάξουν τοὺς καταλόγους μὲ τοὺς ὑποψηφίους τους ἀπὸ τὴν «ἀποθήκη» ἐκείνην τῶν στοιχειωδῶς (κυρίως κοινωνικῶς) μορφωμένων προσώπων, ποὺ σαφῶς καὶ ὑπάρχουν στὶς τάξεις τους, πρὸ κειμένου νὰ ἀφήσουν μερικές, ἀκόμη καὶ φροῦδες, ἐλπίδες στοὺς ψηφοφόρους, μᾶς παρουσιάζουν λίστες μὲ ὅ,τι πιὸ ἠλίθιο καὶ ἀναξιοπρεπὲς κυκλοφορεῖ. Ἀνόητοι, ἀπάτριδες, ἀνθέλληνες, καιροσκόποι, ἀμόρφωτοι κοινωνικῶς, ἀνήθικοι καί, κυρίως, ἐπάνω ἀπ΄ ὅλα, πιστὰ σκυλιὰ τοῦ μπάρμα τους τοῦ Γιώργη Ψῶρος, στὴν πρώτη γραμμή. Καί, φυσικά, ἅπαντες ἐξ αὐτῶν, ὑποτεταγμένοι, μὰ καὶ πρόθυμοι νὰ ὑπακούσουν, στὰ «μαντρόσκυλα» τῶν τοκογλύφων στὴν χώρα μας, τοὺς βενιζελικοὺς ἀπογόνους.
Ὄχι κοριτσάκι μου… Δὲν σὲ κράζουμε γιὰ τὰ κάλλη σου, τὸ ὅποιο ὑποκειμενικὸ [προσὸν] τῆς ζωῆς σου.
Μόνη σου ἐπέλεξες τὴν εὔκολη ἀγοραπωλησία καὶ τὸν ἄκοπο βιοπορισμὸ μέσῳ οἰκογενειακῆς νοητικῆς παραδόσεως. Συνέχεια
Μία ἔρευνα τῆς Φρύνης Γαζῆ, ποὺ ξεδιπλώνουμε σιγά-σιγά, πρὸ κειμένου νὰ γνωρίζουμε, εἰδικῶς τώρα ποὺ ἔρχονται ἐκλογές, τὸ τὶ ψηφίζουμε.
Ψωμιάδης στοὺς Ῥόταρυ!
