Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἐλευθερία

Ὥρα νὰ «γεννήσουμε …κούκους»!!!

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Ὅσο ἀκόμη παραμένουμε ἑστιασμένοι στὸ ποιὸς …«ἐθνοσωτὴρ» θὰ μᾶς «φορεθῇ» ὡς νέος …«ταχυδακτυλουργός»…
Κι ὅσο κυττᾶμε μόνον τὶς λεηλασίες καὶ τὰ νομομαγειρεύματα, ἐλπίζοντας νὰ μᾶς …λυπηθοῦν κάπως, κάποιοι γιὰ νὰ μειωθοῦν οἱ ἀπροκάλυπτες καὶ σαφεῖς πλέον γενοκτονικὲς μεθοδεύσεις τους ἐναντίον μας…
Κι ὅσο ἀναμένουμε χείρα βοηθείας καὶ συμμάχους ἀπὸ τὴν …παλέτα τῶν (ἐμφανῶς) ἀνθελλήνων καὶ μισανθρώπων τοῦ κόσμου μας…
…τόσο θὰ βουλιάζουμε στὴν αὐτο-ἀπόῤῤιψιν, στὶς ἀνασφάλειες καί, τελικῶς, στὴν ἀνυπαρξία…

Πατῆστε ἄφοβα στὴν εἰκόνα…
Μεγαλώνει γιὰ …μελέτη!!!

Συνέχεια →

Δὲν νοεῖται ἐλευθερία ἐκτὸς τοῦ Ἔθνους

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Συνέχεια →

Διατὶ ἡ ἀργία ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένῃ μήτηρ πάσης κακίας…

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖον ξεχωρίζουν οἱ διάφορες κοινωνικὲς ὁμάδες μεταξύ τους, εἶναι τὸ ἐὰν καὶ κατὰ πόσον ἡ ἀργία εἶναι χαρακτηριστικό τους γνώρισμα. Ἐὰν ἠ ἀργία καθίσταται κύριον γνώρισμα τῶν κοινωνιῶν, τότε εἶναι δεδομένον πὼς αὐτὲς οἱ κοινωνίες πεθαίνουν.

Συνέχεια →

Δὲν ἔχουμε περιθώρια γιὰ νέες ἧττες…

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Αὐτὴν τὴν φορά, ὅταν θὰ φθάσῃ ἡ μεγάλη ἐκείνη στιγμή, θὰ εἶναι διαφορετικὰ τὰ πράγματα. Καὶ θὰ εἶναι διαφορετικὰ τὰ πάντα διότι τώρα πιά, ὅσο κι ἐὰν δὲν τὸ πολύ-πιστεύουμε, δὲν εἴμαστε μόνοι μας. 
Μά, ἀκόμη καὶ μόνοι μας νὰ ἤμασταν, πάλι δὲν μποροῦμε νὰ ἡττηθοῦμε, διότι δὲν ὑπάρχουν ἄλλα περιθώρια. Κι αὐτὸ εἰς τὸ ὁποῖον ἀναφέρομαι δὲν εἶναι ὁ καθαρμὸς τοῦ κράτους καὶ τῆς χώρας ἀπὸ τὰ σαπρόφυτα, ἀλλὰ κάτι πολὺ μεγαλύτερον, ποὺ ἔχει νὰ κάνῃ μὲ ὅλον τὸν πλανήτη, τὸ ἄδικο ποὺ ἐπερίσσευσε καὶ τὴν ἀνελευθερία ποὺ ἐξαπλώνεται. Συνέχεια →

Δικαιούμεθα νά ξεχάσουμε;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Λίγες μόλις ἡμέρες πρὶν ἕνα παλληκάρι, ἕνας λεβέντης, ἔπεσε ἀπὸ πυρὰ τῆς ἀλβανικῆς ΜΑΦΙΑΣ* νεκρὸ κάπου ἐκεῖ, στὰ βόρειά μας σύνορα, ὅπου ἡ ἑλληνικὴ γῆ, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, βάφεται διαρκῶς ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ὑπερασπιστῶν τῆς Ἐλευθερίας.
Μία περιοχὴ λησμονημένη καὶ ἐγκαταλελειμμένη, ἰδίως  ἀπὸ ἐμᾶς, τὰ ἀδέλφια τῶν ἐκεῖ διαβιούντων.

Ἡ ἐν λόγῳ εἰκόνα εἶναι δημιούργημα τοῦ Σπυρίδωνος Ζαχαροπούλου εἰδικῶς γιὰ τὸν Κωνσταντῖνο Κατσίφα.
Ἐλήφθη δὲ ἀπὸ τὸν φίλο Ἰωάννη Γιαννάκενα.

Συνέχεια →

Χαμένη Ἐπανάστασις;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Πόσοι εἶναι αὐτοί πού πιστεύουν κάτι τέτοιο;
Κι ἐάν τό πιστεύουν, τήν δικαιοῦνται αὐτήν τήν …«ῥημάδα» τήν Ἐλευθερία;.
Διότι ἐὰν ἡ Ἐπανάστασις ἀπῳλέσθη, τότε παίξαμε καὶ χάσαμε.
Μά, ἐάν ἡ Ἐπανάστασις οὐδέποτε ἀπῳλέσθη ἀλλά ἐξ ἀρχῆς ἦταν ἔτσι προγραμματισμένη γιά νά μᾶς κρατᾷ ὁμήρους της, τότε τί χάσαμε; Δοῦλοι ἤμασταν καὶ πρὸ καὶ μετὰ ἐπαναστάσεως. Καί, δυστυχῶς μας, τὸ «ὀλίγον δοῦλοι», κατὰ τὸ «ὀλίγον ἔγκυος», δὲν στέκει. Ἢ εἴμαστε ἢ ὄχι δοῦλοι…
Κι ἐπεὶ δὴ καὶ ἤμασταν καὶ εἴμαστε καὶ θὰ ἐξακολουθήσουμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι, ἐὰν κάτι δὲν μάθουμε (καί, κατ’ ἐπέκτασιν, κάτι δὲν ἀλλάξουμε), ἂς σταθοῦμε τοὐλάχιστον κι ἂς συνειδητοποιήσουμε πώς: τώρα τὸ τὶ κάνουμε μετρᾶ.

Συνέχεια →