Δὲν ἔχουμε περιθώρια γιὰ νέες ἧττες…

Αὐτὴν τὴν φορά, ὅταν θὰ φθάσῃ ἡ μεγάλη ἐκείνη στιγμή, θὰ εἶναι διαφορετικὰ τὰ πράγματα. Καὶ θὰ εἶναι διαφορετικὰ τὰ πάντα διότι τώρα πιά, ὅσο κι ἐὰν δὲν τὸ πολύ-πιστεύουμε, δὲν εἴμαστε μόνοι μας. 
Μά, ἀκόμη καὶ μόνοι μας νὰ ἤμασταν, πάλι δὲν μποροῦμε νὰ ἡττηθοῦμε, διότι δὲν ὑπάρχουν ἄλλα περιθώρια. Κι αὐτὸ εἰς τὸ ὁποῖον ἀναφέρομαι δὲν εἶναι ὁ καθαρμὸς τοῦ κράτους καὶ τῆς χώρας ἀπὸ τὰ σαπρόφυτα, ἀλλὰ κάτι πολὺ μεγαλύτερον, ποὺ ἔχει νὰ κάνῃ μὲ ὅλον τὸν πλανήτη, τὸ ἄδικο ποὺ ἐπερίσσευσε καὶ τὴν ἀνελευθερία ποὺ ἐξαπλώνεται.

Ἂς θυμηθοῦμε λοιπόν…

 Γενικῶς ἡ Ἱστορία διδάσκει πὼς ὅταν σὲ ἕναν πόλεμο πάῃ κάποιος μαχητὴς μὲ τὴν βεβαιότητα τῆς ἥττης, τότε εἶναι δεδομένον πὼς ἀπὸ αὐτὸν τὸν πόλεμο θὰ ἐξέλθη ἡττημένος.

Ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Ὅταν οἱ Πέρσες κατέσκαψαν τὴν πόλιν τῶν Ἀθηνῶν καί, κυρίως τοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ τοὺς βωμοὺς τῶν Ἀθηναίων, οἱ Ἀθηναῖοι, γιὰ χρόνια πολλά, ἀπεφάσισαν νὰ μὴν διορθώσουν τὰ ἐρείπια, παρὰ νὰ τὰ χρησιμοποιοῦν, ἔτσι ὅπως ἀκριβῶς τὰ κατήντησε τὸ μένος τῶν Περσῶν, ὡς μάθημα Ἱστορίας γιὰ τὰ παιδιά τους.  Πρὸς τοῦτον, γιὰ δεκαετίες μετὰ ἀπὸ τὴν ἐκδίωξιν τῶν Περσῶν, τὰ παιδιὰ τῶν Ἀθηναίων ἔβλεπαν αὐτὰ τὰ ἐρείπια καὶ ἐδιδάσκοντο, διὰ μέσου τῆς εἰκόνος, τὸ τὶ ἀκριβῶς θὰ πάθουν ἐὰν ὁ ὁποιοσδήποτε κατακτητὴς ἐπανέλθῃ στὴν χώρα τους καὶ τοῦ ἐπιτραπῇ νὰ τὴν κατακτήσῃ.

Αὐτὴ ἡ ἐκπαιδευτικὴ τακτικὴ ἐθεωρεῖτο φυσικὴ κι ἀναγκαία ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἔμαθαν νὰ «φυλάττουν Θερμοπῦλες», ἐφ΄ ὅσον ἀπέδειξαν, στὸ πεδίον τῶν μαχῶν, πὼς γιὰ νὰ μπορῇ ἕνας λαὸς νὰ θεωρῇ ἑαυτὸν ἐλεύθερον, ὀφείλει κάθε στιγμὴ νὰ τὸ ἀποδεικνύῃ. Νὰ εἶναι δῆλα δὴ κάθε στιγμὴ καὶ ἑτοιμοπόλεμος καὶ πανέτοιμος, μὰ κυρίως ἀποφασισμένος, γιὰ κάθε θυσία καί, κυρίως, γιὰ τὴν ἀτομική αὐτοθυσία του ὑπὲρ τοῦ συνόλου.

Ἐπὶ πλέον, συνυπολογίζοντας βεβαίως καὶ τὸ γεγονὸς πὼς ὁ περσικὸς κίνδυνος ἀπετράπη, μὲ πολλὰ τιμήματα ποὺ ἐπλήρωσαν οἱ Ἕλληνες, ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρείπια (καθαρὰ προπαγανδιστικά) χρησίμευαν ὄχι μόνον γιὰ νὰ καταδείξουν τὴν βαρβαρότητα τοῦ (κάθε) εἰσβολέως, ἀλλὰ περισσότερο τὴν ἀποφασιστικότητα τοῦ ἀντιστεκομένου. Εἰδικῶς δὲ γιὰ τοὺς Ἀθηναίους (καθὼς φυσικὰ καὶ τοὺς Πλαταιεῖς καὶ τοὺς Θεσπιεῖς καὶ τοὺς Σπαρτιάτες, μὰ καὶ τοὺς  μαχητὲς κάθε ἄλλης Πόλεως ποὺ τότε ἀντεστάθη) ἡ νίκη κατὰ τῶν Περσῶν ἦταν καὶ σημεῖον σταθμός, γιὰ νὰ χρησιμοποιεῖται διαρκῶς ὡς πρότυπον ἀντιστάσεως καὶ πατριωτισμοῦ ἀλλά, κυρίως, ὡς ἀπόδειξις τῆς δυνατότητος Νίκης ἐπὶ τοῦ ἀδίκου. Τὸ «παράλογον» τῆς Νίκης, ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου, ἦταν ἕνα ἐπὶ πλέον μάθημα γιὰ τοὺς ἐκκολαπτομένους πολῖτες τῶν Ἀθηνῶν, ἐφ΄ ὄσον ναὶ μὲν μποροῦσαν κι ὄφειλαν νὰ θρηνήσουν γιὰ τοὺς νεκρούς τους, ἀλλὰ ταὐτοχρόνως μποροῦσαν νὰ αἰσθάνονται ὅσο ὑπερήφανοι ἄντεχαν, συνειδητοποιώντας τὰ ἔργα καὶ τὴν ἀνδρεία τῶν προγόνων τους.

Αὐτὰ ὅμως τὰ …ἀκραία συνέβαιναν σὲ μίαν ἄλλην ἐποχή, μὲ ἄλλης ἀντιληπτικότητος πολῖτες καὶ ἄλλες τακτικές. Σήμερα σαφῶς καὶ μία τέτοια τακτικὴ θὰ ἦταν, τοὐλάχιστον, ἀντικοινωνικὴ καὶ σωβινιστική, ἐφ΄ ὅσον καὶ σύνορα δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καὶ ἐθνικὴ συνείδησιν νὰ μὴν καλλιεργοῦμε καί, ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, νὰ ἀγνοοῦμε τὴν Ἱστορία μας. Ἡ τακτικὴ τοῦ ἑλλαδοκαφριστὰν ἄλλως τέ, ἐδῶ καὶ σχεδὸν δύο αἰῶνες, εἶναι ἡ τακτικὴ τοῦ κακομοίρη, τοῦ ψωροκωσταινέικου ἀπογόνου, τοῦ μικροῦ καὶ τελικῶς τοῦ ἀνυπάρκτου, τὸν ὁποῖον χρησιμοποιοῦν οἱ πάτρονές του καὶ οἱ ἐχθροί του κατὰ πῶς τοὺς ἐξυπηρετεῖ. Ὅταν ὅμως κάποιος εἶναι μικρός, ἀδύναμος κι ἀνήμπορος, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἐξαρτήσεις του, ὀφείλει νὰ καλλιεργῇ καὶ τὸ συναίσθημα τοῦ αὐτο-οἰκτιρμοῦ στοὺς πολῖτες-ὑπηκόους του, πρὸ κειμένου νὰ γνωρίζουν πάντα αὐτοὶ πὼς ἀνεξαρτήτως τῶν θυσιῶν, θὰ παραμένουν δοῦλοι, θύματα καὶ νεκροὶ ἥρωες. Αὐτὴ ἡ τακτικὴ ποὺ δημιουργεῖ, ἐκ τῶν πρωτέρων, ἡττημένους, σὲ κάθε μελλοντικὴ μάχη, σαφῶς καὶ δὲν ἔτυχε.
Ἐπέτυχε, μαζὺ μὲ πολλὰ πολλὰ ἄλλα…

Στὸ παρακάτω σημείωμα προσθέτω καὶ τὴν Κύπρο καὶ τὰ Ἴμια καὶ τὸν «ἀτυχὴ πόλεμο τοῦ 1897» καὶ τὴν «ἐπανάστασιν τῆς Θεσσαλίας» (τῶν ἀξιωματικῶν), ἀλλὰ καὶ τὶς σφαγὲς ποὺ ὑπέστησαν ἅπαντες οἱ θυσιασθέντες ἥρωες στὰ ἐπαναστατικὰ καὶ πρὸ ἐπαναστατικὰ χρόνια. Μποροῦμε θαυμάσια νὰ κλαῖμε (καὶ καλῶς) γιὰ τὴν θυσία τοῦ Κατσαντώνη, ἀλλὰ οὐδέποτε νὰ αἰσθανόμεθα ὑπερήφανοι γιὰ τὸν Ἀνδρίτσο ἢ τὸν Κατσώνη ἢ τὸν Καστριώτη. Ὁ Καστριώτης, γιὰ παράδειγμα, οὐδέποτε θὰ διδαχθῆ ἀπὸ τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα δημιουργίας ὑποδούλων, ὡς λαμπρὸ παράδειγμα νικητοῦ. Οὔτε οἱ πολεμικὲς τακτικές του καὶ οἱ συμμαχίες του θὰ χρησιμοποιηθοῦν ὡς πρότυπα μελέτης καὶ μαθήσεως. Ἀφῆστε δὲ ποὺ σύσσωμο τὸ ἑλλαδοκαφριστὰν χάρισε τὸν Καστριώτη στὴν «φίλη Ἀλβανία». Τὸ ἴδιο ἐπίσης, ἴσως καὶ περισσότερο, πράττει σύσσωμον τὸ ἑλλαδοκαφριστὰν γιὰ τὸν Κατσώνη καὶ γιὰ τὸν Ἀνδρῖτσο, τὸν πατέρα τοῦ Ὀδυσσέως. Γιὰ τὸν Ὀδυσσέα δέ, ἂν καὶ οἱ ἀπ΄ εὐθείας ἀπόγονοι τῶν σημερινῶν κρατούντων, ἦσαν αὐτοὶ ποὺ τὸν ἐδολοφόνησαν, θὰ ἀκούσουμε πὼς ἦταν ἥρως, ἀλλὰ οἱ γνώσεις μας περὶ τοῦ τὶ ἀκριβῶς εἴδους ἥρως ἦταν, θὰ παραμείνουν ἀσαφεῖς καὶ ἐπιφανειακές, ἐφ΄ ὅσον μαθαίνοντας τὴν Ἱστορία του, στὴν  πραγματικότητα ἀνακαλύπτουμε τὸ ποιοί, γιατὶ καὶ πῶς σήμερα ἀκόμη δολοφονοῦν ἀτιμώρητοι. 

Ἡ ἐθνικὴ ἱστορία, ὅπως διδάσκεται στο σχολεῖο, εἶναι μία διαδοχὴ μαρτυρολογικῶν γεγονότων. Ἔνας χορὸς πανωλεθριῶν καὶ ἐθνικῶν ταπεινώσεων, ἀπὸ τὴν αὐγὴ τῶν ἱστορικῶν χρόνων μέχρι σήμερα, καταβυθίσεις ποὺ ἀκολουθῶνται στερεότυπα ἀπὸ «ἀντιστασιακές» ἐγέρσεις. Τὰ βαρβαρικὰ στίφη τοῦ Δαρείου καὶ τοῦ Ξέρξου ποὺ ἐπεβουλεύθησαν τὰ ἐλεύθερα θέσμια τῶν ἑλληνικῶν Πόλεων. Ἡ ῥωμαϊκὴ κατάκτησις καὶ ἡ ἀποτροπαία καταστροφὴ τῆς Κορίνθου. Οἱ ἀντιχριστιανικοὶ διωγμοὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ, τοῦ Δεκίου καὶ τοῦ Νέρωνος. Οἱ Τεσσαράκοντα Δύο μάρτυρες τοῦ Ἀμορίου, ποὺ ἐσφάγησαν ἀπὸ τοὺς Ἄραβες. Ἡ μάχη τοῦ Μαντζικὲρτ (1071). Ἡ λατινικὴ Ἅλωσις τοῦ 1204. Ἡ Ἅλωσις τοῦ 1453, ἡ μεγαλυτέρα χαίνουσα πληγὴ στὴν ἑλληνικὴ ἐθνικὴ συνείδηση. Ὁ Σκυλόσοφος καὶ οἱ νεομάρτυρες τῆς τουρκοκρατίας. Τὸ παιδομάζωμα. Ὁ ἀπαγχονισμὸς τοῦ Γρηγορίου Ε’. Ἡ σφαγὴ τῆς Χίου καὶ ὁ πίναξ τοῦ Ντελακρουᾶ ὡς «ἀπόδειξις». Ἡ καταστροφὴ τῶν Ψαρῶν καὶ τὸ σολωμικὸ ἐπίγραμμα. Ἡ Ἔξοδος τοῦ Μεσολογγίου. Τὸ μαρτύριο τοῦ Διάκου. Ὁ διαμελισμὸς καὶ ἡ ἁρπαγὴ τῶν Μαρμάρων ἀπὸ τὸν Ἔλγιν, ἀνοσιούργημα ποὺ γίνεται ἀντιληπτὸ ὡς σωματικὴ βία. Ἡ Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Ὁ τορπιλισμὸς τῆς «Ἕλλης» καὶ ἡ φασιστικὴ ἐπίθεσις τοῦ Ὀκτωβρίου. Ἡ γερμανικὴ κατοχὴ καὶ ὁ λιμός, ποὺ πῆραν τὴν «μεγαλειώδη» ἀπάντησή τους μὲ τὴν Ἀντίσταση. Τὸ Πολυτεχνεῖο καὶ οἱ νεκροί του.

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ τραυματικοὶ σταθμοὶ προσλαμβάνονται μὲ ὄρους μαρτυρολογίου. Ἐλαχίστη προσπάθεια καταβάλλεται γιὰ νὰ ἀποτιμηθοῦν τὰ γεγονότα ἀπὸ μίαν εὑρυτέρα σκοπιά, ποὺ θὰ ἐνσωματώνη τὴν ὁπτικὴ τοῦ ἀντιπάλου καὶ θὰ παραθέτη τὰ δικά του ἐπιχειρήματα. Ὄχι μὲ σκοπὸ μίαν «κατ’ ἀντιπαράστασιν» ἐξέταση καὶ τὴν ἐκφορὰ δικανικῆς κρίσεως, ἀλλὰ τὴν κατανόηση καὶ τὴν ἀποδραματοποίηση, σὲ κάποιον βαθμό. Φυσικὰ δὲν πρόκειται για ἑλληνικὴ πρωτοτυπία καὶ ἰδιαιτερότητα· παντοῦ στὸν κόσμο τὸ ἐθνικὸ κράτος υἱοθετεῖ αὐτὰ τὰ σχήματα αὐτοθυματοποιήσεως, στὴν Γαλλία π.χ. ἔχουμε τὴν Παρθένο τῆς Ὀρλεάνης ἢ τὸν ἀλυτρωτικὸ πυρετὸ γιὰ τὶς ὑπόδουλες θυγατέρες τῆς πατρίδος, Ἀλσατία καὶ Λωῤῥαίνη, τὴν περίοδο τῆς Τρίτης Δημοκρατίας. Δεξιὲς καὶ ἀριστερὲς μυθολογίες συνενώνονται καὶ συγκροτοῦν τὴν ἐθνικὴ ἀφήγηση μὲ τὰ ταμποῦ της, τὸν Παλαιολόγο ἢ τὴν καταστροφὴ τῆς Σμύρνης γιὰ τὴν δεξιά, τὴν Ἀντίσταση ἢ τὸ Πολυτεχνεῖο γιὰ τὴν ἀριστερά.

Ἀφορμὴ γιὰ τὸ δημοσίευμα ἦταν ἡ διήγησις μίας φίλης ποὺ ἐπεσκέφθη μὲ τὴν κόρη της τὸ μουσεῖο τῆς Ἀκροπόλεως, ὅπου τὸ παιδάκι, ἀφοῦ ἔμαθε τὰ σχετικὰ μὲ τὴν κλοπὴ τῶν Μαρμάρων, ἐφορτίσθη τόσο συναισθηματικά, ποὺ ἐξέσπασε σὲ κλάματα. Μὲ προβλημάτισε πολὺ αὐτὸ τὸ γεγονός. Ἡ μαρτυρολογικὴ ἱστορία ἔχει τὴν χρησιμότητά της γιὰ τὴν ἀναπαραγωγὴ τοῦ ἔθνους, ἔχει ὅμως καὶ ἔνα ἀνυπολόγιστο παιδαγωγικὸ κόστος. Μεγαλώνουμε τὰ παιδιά μας μὲ εἰκόνες βιαιοπραγιῶν, σφαγῶν, ἐκτελέσεων, διαμελισμῶν. Ἐνσπείρουμε τὸν φόβο καὶ τὴν ταπείνωση στὴν ψυχή τους, ὅπως καὶ τὰ ἔνστικτα τῆς ἐκδικήσεως. Αὐτὰ καὶ συγγνώμη για τὸ «ἀκροκεντρῶο» παραλήρημα.

Ἐξοργισμένος Ἕλλην

Πᾶμε λοιπὸν ξανά.
Σαφῶς καὶ δὲν πρέπει νὰ «κλωσσᾶμε» τὶς ἧττες μας, γλείφοντας τὶς πληγές μας, καὶ μυξοκλαίγοντας ὡς «φύσει ἡττημένοι», ἀδυνατώντας νὰ κατανοήσουμε τὸν βαθμὸ συνυπαιτιότητός μας καὶ νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ αὐτές, πρὸ κειμένου νὰ μὴν ἐπαναληφθοῦν.
Σαφῶς κι ἕνα παιδὶ (ὁποιοδήποτε) ὀφείλουμε νὰ τὸ προστατεύεται ἀπὸ συναισθηματικὲς καταγραφές, ἰδίως ἀπὸ συναισθηματικὲς καταγραφὲς τοῦ «συνδρόμου τοῦ ἡττημένου».
Σαφῶς καὶ μαζὺ μὲ τὶς ἧττες πρέπει νὰ διδάσκονται, μὰ καὶ νὰ τονίζονται, οἱ νίκες, τὰ ἀποτελέσματα αὐτῶν.
Σαφῶς καὶ ὀφείλαμε (μὰ δὲν τὸ κάνουμε) ὡς λαὸς νὰ γνωρίζουμε τὰ αἴτια καὶ τῆς κάθε ἥττης, μὰ κυρίως τῆς κάθε νίκης μας.
Σαφῶς καὶ τὸ φρόνημα ἑνὸς λαοῦ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πῶς ἡ Πολιτεία διαχειρίζεται αὐτὲς τὶς ἧττες καὶ τὶς νίκες.
Σαφῶς
ὅμως καί, ἐκ παραλλήλου, χρειάζεται κάθε ἀνάλογον συναίσθημα, ποὺ θὰ ἐγείρη τὶς συνειδήσεις τῶν νέων καὶ θὰ τὶς θωρακίζη, γιὰ νὰ παγιώσουν μέσα τους ὅλες οἱ ἐπόμενες γενεὲς τὸ ἱερόν τους χρέος προασπίσεως τῆς Ἐλευθερίας!!! Εἴτε συναίσθημα πόνου καὶ πίκρας καὶ ἀπογοητεύσεως, εἴτε συναίσθημα χαρᾶς, ὑπερηφανείας καὶ θαυμασμοῦ, ἀπαιτεῖται νὰ ἐνυπάρχουν μέσα στὸ ἀντιληπτικὸν πεδίον τῶν νέων παιδιῶν, πρὸ κειμένου νὰ ἐνυπάρχῃ κοινὴ θέσις τῶν κοινωνιῶν μας ἀπέναντι στὶς ἐθνικές, τὶς κοινωνικὲς καὶ τὶς περὶ Ἐλευθερίας θέσεις μας.
Ψιλὰ γράμματα…

Μποροῦμε γιὰ ὧρες νὰ συζητᾶμε περὶ τοῦ ἐὰν καλῶς ἢ κακῶς ἐμπλέκονται τὰ παιδιὰ σὲ τέτοιου εἴδους συναισθηματικὲς περιπέτειες. Μποροῦμε ἀκόμη νὰ θεωροῦμε πὼς τὸ ἀνάλγητο κράτος ἢ οἱ ἀνεγκέφαλοι ταγοί του ἠλιθιωδῶς ἐγείρουν κάθε εἴδους συναίσθημα, μὴ ἀντιλαμβανόμενοι τὶς συνέπειες. Μποροῦμε ἐπίσης νὰ συζητᾶμε γιὰ τὸ ἐὰν καλῶς ἢ κακῶς συμβαίνουν αὐτὲς οἱ παρεμβολές.
Ἀλλά…
Καλὸ εἶναι νὰ κατανοήσουμε τὸ γιατί, πῶς καὶ πότε θὰ ἐγείρονται τέτοια συναισθήματα.

Τὸ σημεῖον κλειδί, ἐν μέρει, ἀφορᾶ στὰ αἴτια προκλήσεως τῆς κάθε ἥττης μά, αὐτὸ παραμένει τμῆμα τῆς ἀναγκαίας ἐκπαιδευτικῆς πολιτικῆς μίας Πολιτείας. Τὸ ἐπόμενον εἶναι στὸ νὰ κατανοήσουν ἅπαντες τὰ αἴτια τῆς κάθε ἥττης, πρὸ κειμένου μελλοντικῶς νὰ μὴν ἐπαναληφθῇ. Μά, τὸ «κερασάκι» αὐτῶν εἶναι ἡ χρῆσις τῆς κάθε πολεμικῆς ἐμπειρίας, ἀνεξαρτήτως ἐκβάσεώς της, ὡς μέσον παιδείας καὶ γνώσεως κι ὄχι ὡς ἀφορμὴ κλάψας, αὐτο-οἰκτιρμοῦ καὶ μετακυλήσεως τῶν εὐθυνῶν σὲ τρίτους.

Τὰ κακὰ τῆς Μοίρας μας, ὅποια κι ἐὰν εἶναι, γιὰ νὰ συμβοῦν ἀπαιτεῖται νὰ συνυπάρχουν πολλὲς παράμετροι. Πρώτη καὶ κυρία παράμετρος εἶναι τὸ πόσο ἐμεῖς συμβάλαμε στὸ νὰ συνυπάρξουν τὰ εἰς βάρος μας δεδομένα. Δὲν μποροῦμε, ἀκόμη καὶ σήμερα, νὰ ἀνεχόμεθα ἀπὸ τὴν ἐπίσημο κρατικὴ γραμμὴ νὰ ἀποκαλῶνται ὡς «ἐθνάρχες» κάτι βενεζελοκαραμανλικοὶ ἐκπρόσωποι τῶν τοκογλύφων, ποὺ συνείργησαν σὲ ἐθνικὲς καταστροφές. Ἐμεῖς τοὺς ψηφίσαμε, ἐμεῖς τοὺς στηρίξαμε κι ἐμεῖς ὀφείλουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ τοὺς ἀποκαθηλώσουμε πλήρως.

Ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Ἐάν, γιὰ παράδειγμα, ὁ Κολοκοτρώνης ἀπεφάσιζε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κωλλετομαυροκορδατοκουντουριώτηδες, ὅταν τοῦ τὸ ἐπρότεινε ὁ Ἀνδροῦτσος, δὲν γνωρίζω πόσο εὔκολο θὰ ἦταν νὰ ἐπανασυσταθῇ ταχύτατα τὸ σύστημα ἐλέγχου μας, ὑπὸ τὸ κράτος τῶν Rothschild καί, ὡς ἀποτέλεσμα, τελικῶς, σήμερα νὰ ἔχουμε αὐτὸ τὸ ἔκτρωμα γιὰ κράτος.

Ἡ ἀρχή, λέει ὁ λαός μας, εἶναι τὸ ἥμισυ τοῦ παντός. Ὀρθῶς λέγει ὁ λαός. Γιὰ νὰ ὑπάρξῃ λοιπὸν μία νέα, σὲ καθαρὰ ἀληθεῖς κι ἀναγκαίες ἀρχές, βάσις δομήσεως καὶ ἐπαναπροσδιορισμοῦ τῶν ἀρχῶν καὶ τῶν σκοπῶν τῆς κοινωνίας μας, ὀφείλουμε νὰ καθάρουμε ὁριστικῶς κάθε τὶ ποὺ διαστρεβλώνει τὴν ἀλήθεια καὶ μᾶς διατηρεῖ ἐν ὑπνώσει κι ἐν καταστολῇ. Ἡ κοινωνικὴ συνοχή, γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ, ἀπαιτεῖ καὶ συναισθηματικὲς ἐξάρσεις, μὲ παρεμβάσεις τέτοιες ἐκ τῆς Πολιτείας, ποὺ θὰ τονώνουν τὸ αἴσθημα τοῦ λαοῦ καὶ δὲν θὰ καταῤῤακώνουν τὴν αὐτοεκτίμησίν του. Τὰ λάθη πρέπει νὰ γίνονται σταθμοὶ μαθήσεως κι ὄχι ἀφορμὴ κλάψας καὶ αὐτο-οἰκτιρμοῦ.

Ὅσο γιὰ τοὺς ἥρωες καὶ τοὺς «ἥρωες» καλὸ εἶναι, ἐπὶ τέλους, νὰ χωνέψουμε πὼς τὸ νὰ τιμοῦμε κάποιον εἶναι χρέος μας, ἀλλὰ τὸ νὰ παραμένουμε μόνον στὴν κλάψα καὶ στὸ γλείψιμο τῶν πληγῶν μας εἶναι αὐτοκτονία. 

Σημειώσεις

Καλὸ εἶναι, ἐπὶ τέλους, νὰ συνειδητοποιήσουμε καὶ τὸ ποιὸ ἀκριβῶς κομμάτι ἀπὸ τὰ προαναφερθένα γεγονότα, ἀφορᾶ ἐπακριβῶς στὴν δική μας Ἱστορία ἤ ὄχι. Ἐπακριβῶς ὅμως. Γιὰ παράδειγμα ὁ Νέρων ποιός ἦταν; Γιατί τόσο μένος ἐναντίον του; Καί γιατί τά μάθαμε ἀνάποδα;

Ὅστις δηλώνων μή Ἕλλην ἀλλά χριστιανός εἶναι κάποιος πού ὀφείλουμε νά τιμοῦμε ἤ ὄχι;

Οἱ (φερόμενοι ὡς) μάρτυρες πίστεως εἶναι καί μάρτυρες τοῦ γένους; Ἤ ὄχι; 

Ψυχολογία ἡττημένου, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ νέες ἧττες, ἤ…;

Τώρα πιά, ποὺ ξέρουμε, δὲν ξεκινᾶμε …ἀνάποδα. Προετοιμάζουμε ἀρίστως τοὺς ἑαυτούς μας, μελετοῦμε, ἐξερευνοῦμε καί, μετά, ὅταν θὰ εἴμαστε πανέτοιμοι, θὰ περάσουμε στὴν πολεμικὴ προετοιμασία. Ἔως τότε ἀρκεῖ νὰ ἐνθυμούμεθα πὼς δὲν ἔχουμε περιθώρια ἥττης…
Γιὰ νὰ συμβῇ ὅμως αὐτὸ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε, γιὰ ἀρχή, τοὺς λόγους ποὺ ὑπέστημεν τὶς ὁποίες ἧττες ἔως σήμερα. Ἐὰν γνωρίζουμε αὐτὰ τὰ λάθη, τότε δὲν θὰ τὰ ἐπαναλάβουμε.
Ἐὰν ἐκ παραλλήλου γνωρίζουμε καὶ τὸν σκοπό, τότε αὐτομάτως δὲν θὰ συμπεριφερθοῦμε ὡς …τυχάρπαστα σφάγια.
Ἐὰν τέλος ἀποκτήσουμε καὶ τὴν ἀπαραίτητον αὐτογνωσίαν (ναί, αὐτὸ κι ἐὰν εἶναι πρόβλημά μας!!!), τότε θὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς τελικῶς δὲν ἔχουμε κάτι νὰ κάνουμε ἀλλὰ κάτι νὰ μάθουμε!!!

Φιλονόη

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply