Δὲν ἔχει διαφύγει τῆς προσοχῆς μας ὅτι τελευταῖα ἀναπαράγονται κάποιες περίεργες τοποθετήσεις περὶ Πλάτωνος καὶ σοσιαλισμοῦ ἢ κεντρικοῦ σχεδιασμοῦ – ἀπολογητικὴ ποὺ ἔχει τὴν προέλευσή της σὲ δημοκρατικοὺς κύκλους τῆς ἐποχῆς τῶν Κλίντον (ἀπὸ ὅπου προέκυψαν κι ἄλλα παραμύθια, ὅπως ὁ ἀφροκεντρισμὸς ἢ ἡ ἀνθρωπογενὴς πλανητικὴ ὑπερθέρμανση ἢ ἡ …παγκόσμια κυριαρχία τῶν ἐκφυλισμένων ΗΠΑ καὶ τοῦ μονοπολισμοῦ).
Ἂς ξεκαθαρίσουμε λοιπὸν τὸ τοπίο.
Ἡ εἰρωνία εἶναι ὅτι ὁ Πλάτων ἔγραψε θεολογία στὴν «Πολιτεία», δηλαδὴ περιγράφει τὴν οὐράνια τάξη πραγμάτων (κατὰ τὴν θεώρησή του) καὶ χρησιμοποιεῖ τὴν ἀλληγορία τῆς πολιτείας γιὰ νὰ τὴν εἰσάγῃ.
Γενικὰ ὁ Πλάτων κάνει συχνὴ χρήση τῆς ἀλληγορίας (π.χ. Ἀτλαντίδα ὡς ἀλληγορία τῆς μινωικῆς Κρήτης, τὸ Σπήλαιο ὡς ἀλληγορία τῆς φιλοσοφικῆς ἀτραποῦ, ἡ ἱστορία τοῦ Ἴρου γιὰ τὰ περὶ Ἄδου καὶ παλιγγενεσίας κ.τ.λ.). Εἶναι δυσνόητος, πάντως, καὶ εὔκολο νὰ τὸν παρερμηνεύσουν, ἰδίως ὅσοι δὲν ἔχουν ὑπόβαθρο στὸν πολυθεϊσμό. Συνέχεια →