Σήμερα εἰδικῶς εἶναι μία ἡμέρα ἑορτῆς, τιμῆς καὶ μνήμης.
Ἐὰν δὲν ἀναφερθοῦμε σήμερα στοὺς μεγάλους μας ἥρωες, πότε θά τό κάνουμε;
Σήμερα λοιπὸν λίγες μικρὲς ἀναφορές, διότι πρέπει νὰ ξαναγίνουμε λαὸς ποὺ κατέχει τὴν ἱστορία του, ἐὰν δὲν θέλουμε νὰ χαθοῦμε.
Δαβάκης, Κατσιμῆτρος, Κωστάκης λοιπόν… Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: 28 Ὀκτωβρίου
Οἱ πρῶτοι νεκροί.
Βασίλειος Τσιαβαλιάρης: Ο πρώτος νεκρός Έλληνας στρατιώτης
Ήταν 28 Οκτωβρίου 1940. Ελληνοαλβανικά σύνορα. Ώρα 5η πρωινή. Η ιταλική σφαίρα βρίσκει τον στόχο της: Ο στρατιώτης Βασίλειος Τσιαβαλιάρης ήταν ο πρώτος πεσών του Ελληνικού Έπους. Η σάλπιγγα έδινε το σύνθημα της μάχης ως ένα προσκλητήριο στον υπέρτατον αγώνα για την Ελευθερία. Πίσω από τά σκόπευτρα μέ τό δάκτυλο στήν σκανδάλη οι φρουροί τών προκεχωρημένων φυλακίων προσπαθούσαν νά διαπεράσουν τό σκοτάδι. Απέναντι σέ απόστασι λίγων μέτρων, ο εχθρός μόλις είχε αρχίσει τήν επίθεσί του. Προτού ακόμη εκπνεύσει τό τελεσίγραφό τους, οι Ιταλοί είχαν εξαπολύσει τίς ταξιαρχίες τους καί οι πρώτες σφαίρες έσκιζαν τήν νυκτερινή σιωπή πάνω στά βουνά τής Ηπείρου. Εκεί, στήν γραμμή τών συνόρων σέ ένα απομεμακρυσμένο φυλάκιο, έπεφτε νεκρός ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης, ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης. Ένας φαντάρος πού έτυχε νά κάνη τήν πρωινή σκοπιά. Χωρίς ποτέ νά γίνει ήρωας, χωρίς ποτέ νά βγή από τήν ανωνυμία. Σύμφωνα μέ μαρτυρίες, οι τελευταίες λέξεις τού Έλληνος φαντάρου ήταν «τί θ’ απογίνουν τά παιδιά μου;».
Ὅταν οἱ Ἕλληνες ἔλεγαν «ΟΧΙ». Ἡ Ἐποποιία τοῦ ’40!
Πρωτοσέλισα ἐφημερίδων
Ὁ Ἐμμανουέλε Γκράτσι, πρέσβυς τῆς Ἰταλίας στὴν χώρα μας τὸ 1940, περιγράφει τὰ γεγονότα στὸ βιβλίο του, ποὺ τὸ ὀνομάζει μὲ μία πρωτοφανή ὀξυδέρκεια γιὰ τὸ μέλλον τοῦ καθεστῶτος Μουσολίνι: «Ἡ αρχὴ τοῦ τέλους – ἡ ἐπιχείρησις κατὰ τῆς Ἑλλάδος»:
«Ἡ ὥρα εἶχε ἤδη φθάσει τρεῖς (3). Ἐπιτέλους τὸ κουδούνισμα ἐξύπνησε τὸν ἴδιο τὸν Μεταξᾶ, ποὺ ἔκαμε τὴν ἐμφάνισὴ του σὲ μιὰ μικρὴ πλαϊνὴ πόρτα καὶ ἀναγνωρίζοντάς με, μὲ ἄφησε νὰ περάσω. … Μοῦ ἔσφιξε τὸ χέρι καὶ μὲ ἒβαλε νὰ καθίσῳ σὲ ἕνα μικρὸ φτωχικὸ σαλόνι τοῦ σπιτιοῦ. Μόλις καθίσαμε, καὶ ἐπειδὴ ἡ ὥρα ἦταν λίγα λεπτὰ μετὰ τὶς 3, τοῦ εἶπα ἀμέσως ὅτι ἡ Κυβέρνησίς μου, μοῦ εἶχε ἀναθέσει νὰ τοῦ ἐγχειρίσω προσωπικὰ ἕνα κείμενο, ποὺ δὲν ἦτο τίποτε ἄλλο, παρὰ τὸ τελεσίγραφον τῆς Ἰταλίας πρὸς τὴν Ἑλλάδα, μὲ τὸ ὁποῖον ἡ Ἰταλικὴ Κυβέρνησις ἀπαιτοῦσε τὴν ἐλεύθερη διέλευση τῶν στρατευμάτων της στὸν Ἑλληνικὸ χῶρο, ἀπὸ τὶς 6 πρωϊνῆς…….
28 Ὀκτωβρίου 1940. Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι.
Γιὰ αὐτὴν τὴν ἡμέρα δὲν μποροῦμε νὰ γράψουμε πάρα πολλά.
Μόνον ἀναφορὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε, πρὸ κειμένου νὰ «ξεσκονίζουμε» κάπως τὶς μνῆμες μας, κάπου κάπου, καὶ νὰ μὴ μᾶς ἰσοπεδώνῃ ἡ ἀμνημοσύνη.
Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι λοιπόν, βάσει ἱστορικῶν καταγραφῶν, ποὺ εἰπώθη σὲ μίαν ἥσυχη οἰκία στὴν Κηφισιά, σὲ κάποιον Ἰταλό, ὀνόματι Γκράτσι, λίγο μετὰ τὴν 3η πρωϊνή, στὶς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 1940, ἀπὸ ἕναν κοντόχονδρο μεσήλικα, ποὺ τὸ ὄνομά του ἦταν Ἰωάννης Μεταξᾶς, δὲν ἦταν Ὄχι, ἀλλὰ ἀνακοίνωσις πολεμική.
Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι, ποὺ δὲν ἦταν ἀκριβῶς Ὄχι, ἀλλὰ τελικῶς τὸ γνωστό: «Λοιπόν, ἔχουμε πόλεμο».
Τὸ πρῶτο Μεγάλο Ὄχι, τοῦ τελευταίου ἔπους τῆς φυλῆς μας, ποὺ ἐλέχθῃ διὰ στόματος Ἰωάννου Μεταξᾶ… Συνέχεια
Ὁ Κατσιμῆτρος καὶ τὸ ἔπος τοῦ ’40!
Το Έπος του 1940 και ο στρατηγός Χ. Κατσιμήτρος
Η μάχη της Ελαίας (Καλπάκι)Η καθοριστική συμβολή ενός άξιου ηγήτορα, του διοικητή της VΙII Μεραρχίας Πεζικού, στον θρίαμβο των ελληνικών όπλων. Συμβολή που συνήθως αγνοείται κατά τους εορτασμούς της ιστορικής επετείου. Συνέχεια
Κάπως ἔτσι τελειώνουν ὅλα…
Λίγο δύσκολο νὰ τὸ πιστέψουμε, ἀλλὰ ἡ ἱστορία μᾶς δείχνει τὸν δρόμο γιὰ τὴν κατάληξι τόσων καὶ τόσων ἐπιδόξων κατακτητῶν.
Τί κι ἐάν ἔφθασαν ἔως ἐδῶ;
Τί κι ἐάν κατάφεραν νά πατήσουν τό πόδι τους στήν Πατρίδα μας;
Τί κι ἐάν πίστεψαν πώς ναί, νίκησαν τόν Ἕλληνα…
Ἡ κατάληξίς τους πάντα ἦταν αὐτή: