Ἄθλιος:
«Ὁ ταλαίπωρος, παρὰ τὸ ἄθλειν, τὸ ἀγωνίζεσθαι, ὃ ἐστι κακοπαθεῖν».
Αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ ἔχει ὑποστῆ κακουχίες, ποὺ ἔχει διαπράξη ἄθλους. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: «Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις»
Λαός (πάντα) ἐχθρός ἤ λαός (πάντα) συνεργός;
Ἐχθρός εἶναι ὁ Λαός;
Συνεργός εἶναι ὁ Λαός;
Τί ἰσχύει; Πότε καί Ποῦ;
Ἱκανοὶ κι ἀνίκανοι
Ἱκανὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει ἱκανότητες, πολλὲς ἢ λίγες, γιὰ νὰ φέρῃ εἰς πέρας ἕνα ἔργο. Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα ἔχουμε ἱκανοὺς ἰατρούς, ἱκανοὺς μηχανικούς, ἱκανοὺς διδασκάλους καὶ οὔτω καθ’ ἐξῆς…
Ἀνίκανος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς ἱκανότητες ἄλλων, στερούμενος ἰδίων ἱκανοτήτων. Πρὸς τοῦτον λοιπὸν οὐδεὶς ἀδαὴς περὶ τῶν ἰατρικῶν δύναται νὰ θεραπεύσῃ ἀσθένειες, ἐνᾦ ἐξαρτᾶται ἀπολύτως ἀπὸ τὶς ἰατρικὲς γνώσεις ἱκανῶν ἰατρῶν.
Συνέχεια
Θεωρίες …θεωρῶ!!!
(Ἢ καὶ θωρῶ-περίπου-βλέπω τὶς θεωρίες…!!!)
Θεωρῶ ἢ θωρῶ ἢ θέω(-ρῶ) σημαίνει πὼς ἔχω γενικὴ εἰκόνα ἑνὸς θέματος καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἰσχυρὲς γνωσιακὲς βάσεις.
Θεωρῶ:
βλέπω, παρατηρῶ, θεῶμαι, κυττάζω.
Ἱερό μας χρέος καὶ ἡ γλωσσικὴ ἀλήθεια
Μαθήματα ἑλληνικῆς γλώσσης.
Δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ ἐπικαλοῦμαι τὴν ῥήση τοῦ φιλοσόφου Ἀντισθένους : «ἀρχὴ σοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις».
Αὐτὴν τὴν φορά, στὸ στόχαστρο εἶναι ἡ λέξις «ἑωσφόρος». Ἡ λέξις αὐτή, εἶναι σύνθετος ἐκ τῶν «ἕως» καὶ τὸ «φέρω». Ἀποδίδεται δὲ ὡς: «ὁ φέρων τὸ ἐώς», δηλαδὴ ἐκεῖνος ποὺ φέρνει τὸ πρωινὸ φῶς τῆς αὐγῆς, καθὼς «ἕως» δὲν εἶναι ἁπλῶς τὸ φῶς, ἀλλὰ τὸ πρωινὸ φῶς τῆς αὐγῆς. Ὡς προσωνύμιον, ἀποδίδεται στὸν ἱερὸ Ἀπόλλωνα, λόγῳ τοῦ ὅτι εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἐλέγχει τὸν ἤλιο. Συνέχεια
Χάνουμε τόν πλανήτη;
Ὁ πλανήτης δέν μᾶς χωρᾶ;
(Τὸ «γιατί» εἶναι ἄλλη ἱστορία…!!!)
Ὥρα νά τήν …«κοπανᾶμε»;
Καί θά τήν …«κοπανήσουμε» ὅλοι ἤ μόνον οἱ …«ἐκλεκτοί»;
Ὁ μεγάλος μας ἀστροφυσικὸς Νανόπουλος (ποὺ ἐπὶ πλέον, ἔως τὸ 2015 , ἦταν καὶ πρόεδρος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν), μεταξὺ πολλῶν ἄλλων τοποθετήσεών του, ἰσχυρίζεται πὼς τὸ τέλος τῆς γῆς πλησιάζει καὶ πὼς ἡ Ἀνθρωπότης πρέπει νὰ τὴν ἐγκαταλείψῃ.
