Ἀρχεῖα ἐτικέττας: φόβος

Τακτικὲς δόσεις φρίκης…

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Ὁ Ἐνγτκαρ Ἀλαν Πόε ἔλεγε ὅτι  «ὁ φόβος εἶναι ἔνα συναίσθημά που ἀρέσει στους ἀνθρώπους νὰ τὸν νοιώθουν, μὲ τὴν προϋπόθεσι νὰ εἶναι σίγουροι καὶ νὰ τὸ βιώνουν σὲ ἕνα περιβάλλον ἀσφαλείας»…

Ἀραγμένοι λοιπὸν ἀναπαυτικὰ στὴν πολυθρόνα μας ἀπολαμβάνουμε τὶς φρικαλεότητες, μέσα ἀπὸ τὴν θαλπωρὴ τοῦ σπιτιοῦ μας καὶ ἐνῶ ὅλα γύρω μας μυρίζουν τζάκι καὶ σπιτικὴ μαρμελάδα, ὑποκύπτουμε σὲ ἔναν ἐλεγχόμενο τρόμο καὶ ἀφηνόμαστε στὸ ῥῖγος τοῦ φόβου, ἴσως ἐπειδὴ πιστεύουμε ὅτι αὐτὸ μᾶς βοηθᾶ νὰ κατανικήσουμε τοὺς δικούς μας φόβους ἢ ἀκόμη καὶ νὰ νοιώσουμε πιὸ ζωντανοί, αὐξάνοντάς τὶς συγκινήσεις μας. Συνέχεια →

Ἄς ἀφήσουμε τὶς ἰδέες μας ἐλεύθερες…

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Μπορεῖς νὰ τὴν κρατήσεις σ΄ ἕνα γυάλινο βάζο καὶ νὰ ἀπολαμβάνεις ἐγωιστικὰ τὴν ὀμορφιά της, εἴτε μπορεῖς νὰ τὴν ἐλευθερώσεις γιὰ νὰ βρεὶ τὸ ταίρι της

…«Πεταλοῦδες» μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἰδέες…
Βάζο μπορεῖ να εἶναι τὸ ἐγὼ μπορεῖ καὶ ὁ φόβος τῆς ἀποτυχίας… Συνέχεια →

Οἱ καλὲς ἐξηγήσεις…

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Κάνουν τοὺς καλοὺς φίλους…

Λέει ὁ σοφός μας λαός.
Ὅμως γιὰ νὰ δοθοῦν ἤ γιὰ νὰ πραγματοποιοῦνται ἀπαιτοῦνται ΔΥΟ πρόσωπα. Αὐτὸς ποὺ ἐξηγεῖται κι αὐτὸς ποὺ ἀκούει.
Τὶς περισσότερες φορὲς ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι… Εἶναι τελείως διαφορετικά…
Γενικῶς ἠ πραγματικότης εἶναι κάπως πιὸ …πεζῆ. Συνέχεια →

Χαμογέλα Ῥέέέέ…!!! Τί σοῦ ζητᾶνε;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Τόν θυμᾶσθε αὐτόν τόν τίτλο;
Ἔ, πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν μοῦ …ἐφόρτωσαν τὸ ἐν λόγῳ βιβλίο…
Τὸ ἐδιάβασα καὶ μοῦ ἔμεινε μία ἀπέραντος θλίψις.
Ἐλάχιστα θυμᾶμαι σήμερα ἀπὸ τὸ περιεχόμενόν του…
Κάπου μέσα στὰ ὑπόλοιπα κρύβεται καὶ μοῦ θυμίζει, κάπου κάπου, πὼς ζορίστηκα γιὰ νὰ τὸ τελειώσῳ.
Καὶ ζορίστηκα διότι αὐτὰ ποὺ ἔγραφε ὁ Μίσσιος ἦσαν ἀληθῆ καὶ πίσω τους κρύβονταν ἄνθρωποι μὲ οἰκογένειες, μὲ «πρόσωπο στὴν κοινωνία», μὲ «χριστιανικὰ ἤθη» ποὺ συνετέλεσαν στὸ ἔγκλημα. (Διότι ναί, ὑπῆρξε ἔγκλημα, ἄριστα μεθοδευμένο καὶ στόχο, ὅπως πάντα φυσικά, ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ!!!) Συνέχεια →

Χρειάζεται ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἀποφασίσῃ ἐὰν θέλῃ νὰ πολεμᾷ γιὰ τὴν ζωή του.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι φωνακλάδες καὶ ἄνθρωποι συνεσταλμένοι.
Ὑπάρχουν ἐκεῖνοι ποὺ ἀγανακτοῦν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ κρύβονται.
Ὑπάρχουν αὐτοὶ ποὺ μονίμως ἀστειεύονται καὶ ἄλλοι ποὺ προσποιοῦνται.
Κάποιοι ἄλλοι ἀνταγωνίζονται ὁποῖον εὑρεθεῖ ἐμπρός τους.
Ὑπάρχουν κάποιοι ποὺ τοὺς ἀρέσει νὰ γίνονται κηδεμόνες τῶν ἄλλων καὶ κάποιοι ποὺ καταῤῥέουν.

Μέσα σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὑπάρχει ἔνας μηχανισμὸς ὁ ὁποῖος τοὺς προστατεύει ἀπὸ τὸν κόσμο.
Σὲ μερικοὺς αὐτὸς ὁ μηχανισμὸς μοιάζει μὲ ἕνα θηρίο ποὺ σὲ ἄλλους βρυχᾶται καὶ σὲ ἄλλους εἶναι ἔνα θηρίο ποὺ ἕρπει.
Οἱ ἄμυνες ἔχουν πολλὲς μορφὲς ἀλλὰ ἔνα κοινὸ στόχο: Νὰ προστατεύσουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν κακὸ κόσμο. Συνέχεια →

Καθαρὲς ἐξηγήσεις.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Τὸ πλέον δύσκολο στὴν ζωή μας εἶναι τὸ νὰ μποροῦμε νὰ κυττᾶμε τὸν ἄλλον στὰ μάτια καὶ νὰ τοῦ λέμε εὐθέως αὐτὰ ποὺ αἰσθανόμεθα, πιστεύουμε, σκεπτόμεθα γιὰ αὐτόν.
Δύσκολο διότι μᾶς κυβερνᾶ τὴν σκέψιν κυρίως ὁ συναισθηματισμός, ποὺ δυστυχῶς μᾶς καθορίζει τὸ ἐὰν θὰ εἴμεθα ἔντιμοι ἤ ὄχι, μὲ τοὺς γύρω μας.
Ὁ φόβος, νὰ μὴ κριθοῦμε μὲ θυμό, ἤ μὲ ἀπέχθεια, μᾶς κρατᾶ συνήθως σιωπηλούς, κι ἄς βράζουμε ἀπὸ μέσα μας…
Δύσκολος ἡ ἀπόφασις λοιπὸν νὰ ἀντιμετωπίσουμε τοὺς γύρω μας κυτ Συνέχεια →