Καὶ μᾶς χειραγωγοῦν πλήρως. Ζοῦν δίπλα μας, μέσα στὰ σπίτια μας, στὶς γειτονιές μας. Ἐμφανίζονται μὲ πανομοιότυπα προσωπεῖα καὶ ὅλοι τους θέλουν νὰ μᾶς …ἀπό-«σώσουν»!!!
Φοροῦν «ἰδεολογικὲς» προβιές, φορτώνονται μὲ κάθε χρώματος σημαῖες καὶ ἔρχονται γιὰ νὰ μᾶς ἀπό-«σώσουν», ὁ ἕνας πίσω ἀπὸ τὸν ἄλλον, λέγοντας συνήθως θαυμάσιες κουβέντες, ποὺ λησμονοῦν μόλις ἀναλάβουν θέσεις ἐξουσίας. Κοινό τους γνώρισμα ἡ μεγαλοστομία τους, ἀργομισθία τους, ἡ διαπλοκή τους, ἡ ἀνομία τους, ἡ ἀσυλία τους καί, φυσικά, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, ἡ σχέσις τους μὲ κάθε λέσχη, στοά, παραμάγαζο διεθνῶν τοκογλύφων. Ὅποιαν πέτρα κι ἐὰν σηκώσουμε, ἀπὸ κάτω θὰ βροῦμε τὰ ἴδια σαπρόφυτα. Ὑπηρετοῦν δὲ πιστά, σὲ ὅλες τους τὶς ἐκδοχές, «δημοκρατικοῦ τόξου» καὶ μή», τὸ ἱερὸ τέρας τοῦ σοσιαλισμοῦ τους.
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἡ πολλὴ δημοκρατία μεγαλώνει τὴν βλακεία!!!
Ζοῦν (διαρκῶς) ἀνάμεσά μας!!!
Καὶ ψηφίζουν…
Καὶ ἀποφασίζουν γιὰ τὸ καλὸ ἢ γιὰ τὸ κακό.
Καί, κατὰ περίπτωσιν, διορίζονται σὲ θέσεις, μικρῆς ἢ μεγάλης ἐξουσίας, πρὸ κειμένου νὰ ἐξαπλώσουν σὲ ὅλο της τὸ μέγεθος τὴν βλακεία τους.
Νεοέλληνες: «Ζοῦν ἀνάμεσά μας καὶ ψηφίζουν».
Ὑπὸ τόν ἔλεγχο τῶν …στοῶν τίθεται καί ὁ πατριωτισμός μας;
Κάθε λογῆς καὶ φύσεως στοῶν…
Κάθε ἐκδοχῆς καὶ «φιλοσοφίας»…
Κάθε μορφῆς στοῶν καὶ -μὲ ἀνθρωπιζτικὸ- ἐνίοτε προσωπεῖο λεσχῶν καὶ «κοινωφελῶν ἱδρυμάτων» συνήθως, ἀλλὰ καὶ συλλόγων, κινημάτων, Μ.Κ.Ο…
… ποὺ ἐμφανίζονται οἱ ψευδο-σωτῆρες μας, γιὰ νὰ μᾶς ἀποτελειώσουν.
Δὲν …«μασσᾶμε» ὅμως πλέον, διότι, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο ἀπὸ ἐμᾶς, ἔχουμε ξεκινήση νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὰ παιχνιδάκια τους καὶ νὰ τοὺς ἀποῤῥίπτουμε καθολικῶς. (Πάντα φυσικὰ μὲ τὶς σχετικὲς ἐξαιρέσεις κάποιων, ποὺ ἐμμένουν, γιὰ τοὺς δικούς τους -ὀποίους- λόγους, νὰ ἐθελοτυφλοῦν…!!!)
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἔχουμε ἀντιληφθῆ πὼς πρόκεται γιὰ τὶς ἴδιες οἰκογένειες, ποὺ μὲ τὴν τακτική τους νὰ ἀλλάζουν ὀνόματα, ἐξακολουθοῦν (ἐπισήμως) ἐδῶ κι ἔναν αἰῶνα νὰ μᾶς καταστρέφουν, ἀπολαμβάνοντας πέραν τῆς ἀσυλίας του, ἐπὶ πλέον καὶ τὴν ἐπιτυχῆ τους διαδοχή, ἀπὸ τὰ παιδιά τους καὶ τὰ ἐγγόνια τους.
Χρήσιμες ἐρωτήσεις γιὰ νὰ μάθουμε σὲ πόση δημοκρατία διαβιοῦμε
Ὁ Τόνυ Μπέν, ἕνας ἀπὸ τοὺς τελευταίους ἐντίμους καὶ εὐφυεῖς πολιτικούς της Μεγάλης Βρεταννίας (καὶ τοῦ Κόσμου ὅλου, for that matter), ἐπίστευε ὅτι ἐὰν κάποτε συναντήσῃς ἕναν «ἰσχυρὸ» (ἕναν μεγιστάνα ἤ, ἴσως, ἕναν ἀρχηγὸ κράτους) μπορεῖς νὰ τὸν ἐρωτήσῃς πέντε πράγματα: Συνέχεια
Δημοκρατικοὶ πολῖτες καὶ ἄλλοι …τεμπελχανάδες!!!
Down memory lane ἀπόψε.
Ὁ πατέρας μου καθὼς ἐμεγάλωνα ἔλεγε κάποιες μαγικὲς λέξεις, ποὺ μὲ ἐγοήτευαν.
Ἔτσι τὸν ἄκουγα νὰ λέῃ, «καϋμένε ἤμασταν τυχεροὶ τὸ ’44 καὶ εὑρέθημεν στὸν «ἐλεύθερο κόσμο», οἱ ΕΑΜίτες μᾶς πήγαιναν γιὰ λαϊκὴ δημοκρατία, δὲν θὰ εἶχε μείνει οὔτε ῥουθούνι ἀπὸ ἐμᾶς ἐὰν ἐπικρατοῦσαν, θὰ μᾶς πήγαιναν γιὰ μαχαίρι οἱ δημοκρατικοὶ πολῖτες». Συνέχεια
Ὑποκρίνονται τοὺς …δημοκράτες (καὶ οἱ νεοδημοκράτες)!!!
Μόλις προσπάθησα νὰ δημοσιεύσω κάτι στὴν σελίδα τοῦ μελλοντικοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς Νέας (κατ᾽ εὐφημισμὸν), Δημοκρατίας.
Δεῖτε τὴν ὑποδοχή τοῦ δημοκράτη:
Δὲν ἔχω λέει …τὰ κατάλληλα δικαιώματα…
