Ὀ Μάνος Χατζηδάκης ἔχει ἀφιερώση τὴν ζωή του (κυριολεκτικῶς) στὸ νὰ διερευνήσῃ, νὰ ἐμβαθύνῃ καὶ νὰ κατανοήσῃ τὶς προσωπικότητες, τὸ ἔργον (θετικὸ ἢ ἀρνητικὸ) καὶ τὸ κεντρικὸ πνεῦμα τῶν πρωτεργατῶν τῆς δικτατορίας τῶν Ἀπριλιανῶν. Τὸ κάνει, ὅ,τι κάνει, μὲ σεβασμό, ἐντιμότητα καὶ συνέπεια. Τὸ ἀποτέλεσμα δὲ τῶν ἐρευνῶν του ἀποτυπώνεται στὰ βιβλία του, ἐντὸς τῶν ὁποίων ἕνας ἀνεπηρέαστος ἀναγνώστης, θὰ διακρίνη ἀμέτρητες πληροφορίες, ποὺ θὰ τοῦ «ξεκλειδώσουν» πολλὲς πτυχὲς τῆς ἱστορίας ποὺ ἔχουν ἀποσιωπηθῆ, καθὼς ἐπίσης καὶ τὰ αἴτια πολλῶν καταστάσεων τοῦ συγχρόνου βίου μας.
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: οἰκογένεια Καραμανλῆ
Διάγγελμα ἑνὸς …«ἐθνάρχου»!!!
Ἐπειδὴ κάποιοι μου ἐπετέθησαν γιὰ ὅσα εἶπα γιὰ τὸ δίδυμο Καραμανλὴ-Ἀβέρωφ, τοὺς προτείνω νὰ διαβάσουν τὸ διάγγελμα τοῦ «Ἐθνάρχου» τῆς Τετάρτης 14 Αὐγούστου τοῦ 1974 πρὸς τὸν Ἑλληνικὸ Λαό….
Συστηματικὸς (καὶ συνειδητὸς) καννιβαλισμὸς τοῦ κράτους εἰς βάρος μας…
Γίνεται γνωστὸ τὸ τάδε ἢ τὸ δείνα ἔγκλημα ἀπὸ τὴν Χὶ ἢ τὴν Ψὶ ὁμάδα (δὲν ἔχει σημασία τὸ ἐὰν εἶναι ἰθαγενεῖς ἢ ἀνιθαγενεῖς οἱ ἐγκληματίες) ἀλλὰ σπανιότατα, ἔως οὐδέποτε, μᾶς παρουσιάζουν τὰ πρόσωπα τῶν ἐγκληματιῶν. Ἰδίως δὲ σὲ περιπτώσεις ποὺ ἔχουμε ὁμολογία ἐγκλήματος, ἐνᾦ τὸ κράτος ὄφειλε νὰ «σηκώσῃ στὰ μανταλάκια» τὶς φάτσες τῶν ἐγκληματιῶν, ἔν τούτοις, κάπου κάπου μόνον «σπάει» τὴν σιωπή του καὶ τὸ πράττει. Ἀνεξαρτήτως δὲ τοῦ ἐὰν οἱ ἑκάστοτε ἐγκληματίες καταδικασθοῦν ἤ ὄχι, σὲ κάποιαν αἴθουσα δικαστηρίου, ἐμεῖς οἱ χαχόλοι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γνωρίζουμε τὰ …«μυστικὰ τοῦ κράτους» πρὸ κειμένου νὰ προστατευθοῦμε στοιχειωδῶς. Συνέχεια
Ἱστορικὰ αὐτό-ἀναιρούμενα ῥητὰ πολιτικῶν ἀνδρῶν
Κωνσταντῖνος Καρμανλῆς ὁ νεώτερος:
«Δὲν θὰ ἀφήσω πέντε νταβατζῆδες καὶ πέντε ἄλλα κέντρα νὰ χειραγωγήσουν τὴν πολιτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου…». Συνέχεια
Ὑπῆρξε σχέσις Καραμανλῆ – Ὠνάση;
Σήμερα ἐπανέρχομαι στὰ τῆς οἰκογενείας καραμανλῆ, μὲ ἀφορμὴ τὸ ἐχθεσινό μου κείμενον βιβλιοπαρουσιάσεως μὲ τίτλο:
Συνέχεια
Βιβλιοπαρουσιάζοντας τὰ Καραμανλή(δικα)
Τὶς τελευταῖες ἡμέρες ἔφθασε στὰ χέρια μου τὸ νέο βιβλίο τοῦ ἐγκρίτου Ἱστορικοῦ μας Δημητρίου Μιχαλοπούλου, μὲ τίτλο: «Ἑλλάδα καὶ διεθνεῖς ἐξελίξεις, 1944-1974» (ἐκδόσεις Παπαζήση), τὸ ὁποῖον καὶ μελέτησα ἀμέσως.
(Στοιχεία γιὰ τὸ βιβλίο μπορεῖτε νὰ δεῖτε ἐδῶ.)
Ὅπως φυσικὰ θὰ γνωρίζετε ἐγὼ μὲ τὰ τῶν καραμανλήδων, γενικῶς καὶ εἰδικῶς, συμπάθειες δὲν …(ἐκ)τρέφω. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ἔκανα, γιὰ λόγους καθαρὰ ἱστορικούς, «τὴν καρδιά μου πέτρα» καὶ τὸ ξεκίνησα, γιὰ νὰ ἀνακαλύψω πὼς καὶ πάλι ὁ κος Μιχαλόπουλος μπορεῖ νὰ μᾶς ξαφνιάσῃ εὐχάριστα μὲ τὴν συγγραφή του καὶ τὴν διεισδυτικὴ ἱστορική του ἔρευνα. Μία ἔρευνα πού, ἂν καὶ δημοσιεύεται μία εἰκοσαετία καὶ κάτι μετὰ τὸν θάνατο τοῦ «ἐθνάρχου», ἐν τούτοις παραμένει ἀκόμη ἐπίκαιρος, ἐφ΄ ὅσον ὁ Ἱστορικός μας ἐπιχειρεῖ νὰ φωτίσῃ, ὅσο τὸ δυνατόν, τὴν προσωπικότητα τοῦ «ἐθνάρχου». Συνέχεια