Θυμήθηκα τὸ …«ἀκραῖον» παράδειγμα τοῦ Γεωργίου Καστριώτου, ποὺ ἐν μέσῳ ἀπολύτου ὀθωμανοκρατίας, σὲ μίαν περίοδο ποὺ κάθε τὶ βυζαντινὸ ὑποτάσσετο στὸ σπαθὶ τοῦ ἰσλάμ, ἕνας, μόνος, μὲ πολλὲς μάχες, θυσίες, ἀγῶνες ἐπέτυχε, καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς του, ὄχι μόνον νὰ διατηρῇ τὴν Ἐλευθερία του, ἀλλὰ νὰ ἐπιτύχῃ ἐπὶ πλέον τὴν ἀπελευθέρωσιν πολλῶν ἀκόμη γύρω του. Τὴν στιγμὴ δῆλα δὴ ποὺ τὸ «διαμάντι» τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας γονάτιζε, ὁ Καστριώτης καὶ οἱ Ἠπειρῶτες σύντροφοί του, πατοῦσαν γερὰ στὰ θεμέλια τῆς δομήσεως ἑνὸς ἐλευθέρου κράτους, ἀπολύτως ἐλεγχομένου ἀπὸ τοὺς ἰδίους, ποὺ ἔως τὸ πέρας τῆς ὀθωμανικῆς ἐπικρατείας στὴν Χερσόνησο τοῦ Αἵμου, ἐκτὸς ἀπὸ κατάλοιπα ἐπαναστατικότητος, ἔφησε ἐπίσης σὰν κληροδότημα στοὺς ἐκεῖ λαοὺς τὴν γνώσιν τοῦ τὶ σημαίνει νὰ εἶσαι ἐλεύθερος, τῶν τιμημάτων ποὺ πρέπει κάθε στιγμὴ νὰ πληρώνῃς και τῶν διαρκῶν ἀγώνων ποὺ παύουν μόνον μὲ τὸ πέρας τοῦ βίου.
Εἶναι δὲ ἀξιοσημείωτον πὼς ἀκόμη καὶ ἐπὶ Ἀλῆ πασσᾶ, μίαν περίοδον ἀπολύτου τρομοκρατίας καὶ τέλματος, γιὰ τοὺς πληθυσμούς, κυρίως, τῆς Ἠπείρου, ἀπῃτήθησαν κάθε λογῆς δόλοι καὶ ἀτιμίες, γιὰ νὰ καμφθοῦν καὶ νὰ ὑποταγοῦν πλήρως οἱ ἐκεῖ τοπικοὶ ἄρχοντες, σαφῶς ἀπόγονοι τῶν προγενεστέρων συμμάχων καὶ συμπολεμιστῶν τοῦ Καστριώτου. Συνέχεια →