Ὁ Ἴων Δραγούμης, γεννήθηκε στὶς 14 τοῦ Σεπτεμβρίου (ν.ἡμ.) τοῦ 1878 στὴν Ἀθήνα καὶ πέθανε στὶς 31 Ἰουλίου τοῦ 1920, στὴν Ἀθήνα, ἔπειτα ἀπὸ δολοφονικὴ ἐπίθεση ποὺ δέχτηκε ἀπὸ τὸ ἀπόσπασμα τοῦ Παύλου Γύπαρη, ποὺ ἀνῆκε στὶς ὁμάδες ἀσφαλείας τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου.
Ἦταν γιὸς τοῦ δικαστικοῦ καὶ μετέπειτα πρωθυπουργοῦ, Στεφάνου Δραγούμη.
Ὁ Ἴων, σπούδασε Νομικὰ στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν καὶ τὸ 1897 κατετάγη ἐθελοντὴς στὸν χαρακτηριζόμενο ὡς «ἀτυχή»ἑλληνοτουρκικὸ πόλεμο.
Τὸ 1899 εἰσῆλθε στὸ διπλωματικὸ σῶμα καὶ συνέβαλε ὅσο μποροῦσε στὴν ὀργάνωση τῶν ἑλληνικῶν πληθυσμῶν σὲ Μακεδονία καὶ Θράκη, κατὰ τῆς τρομοκρατίας τῶν βουλγάρων κομιτατζήδων. Τὸ 1902 ὑπηρέτησε ὡς ὑποπρόξενος, κατόπιν δικῆς του αἰτήσεως,
Συνέχεια →