Ἡ φίλη μου ἡ Μαρία πρὸ χθὲς πέρασε ὅλην τὴν ἡμέρα της ἀπασχολουμένη μὲ ἕνα καὶ μόνον ἔργο:

Νὰ περιμαζέψῃ καὶ νὰ στεγάσῃ τρεῖς ἀστέγους. 

Ναί, ἦταν γνωστοί της. Φίλοι της. Καὶ τοὺς πέταξαν στὸν δρόμο. 

Ἡ Μαρία, μία ἀπὸ τὶς δεκάδες ἐλευθέρους ἐπαγγελματίες ποὺ ζοῦν κάτω ἀπὸ τὸ ὅριον τῆς φτώχειας πλέον, ἔτρεξε. 

Δὲν ἐσκέφθη οὔτε γιὰ μίαν στιγμὴ πὼς μαζύ τους θὰ ἐπιδεινωθοῦν τὰ προβλήματά της, ποὺ ἤδη εἶναι βουνά!

Δὲν ἐνδιεφέρθη νὰ κυττάξῃ τὸ μέλλον της, τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν της καὶ φυσικὰ τῆς ἐπιχειρήσεώς της ποὺ βουλιάζει ἀπὸ τὴν ληστρικὴ ἐπιδρομὴ τῶν κουδουνισμένων. 

Οὔτε καὶ ἀπησχολήθη μὲ τὰ ἐπὶ πλέον βάρη ποὺ ἐπῳμίσθη λόγῳ τῆς θανῆς τοῦ συντρόφου της.

Ἡ Μαρία, Ἄνθρωπος πάντα, σὲ κάθε της στιγμή, ἐνδιεφέρθη μόνον γιὰ τοὺς τρεῖς ἀνθρώπους ποὺ θὰ περνοῦσαν τὴν νύκτα τους στὸν δρόμο. 

Αὐτὴ εἶναι ἡ Μαρία. Ἔτσι εἶναι μόνον ἡ Μαρία ποὺ ἐγὼ ξέρω. Καὶ κάτι λιγοστοὶ ἀκόμη. 

Θὰ ἦταν καλὰ νὰ ἤμασταν ὅλοι ἔτσι, ἀλλὰ δὲν εἴμαστε. 

Θὰ ἦταν θαυμάσια νὰ ἀνοίγαμε ὅλοι τὰ σπίτια μας, ἀλλὰ δὲν τὸ κάνουμε. 

Θὰ ἦταν ὑπέροχο αὐτὰ τὰ δεκάδες διαμερίσματα ποὺ παραμένουν ἄδεια, νὰ γεμίσουν μὲ ἀνθρώπους ποὺ κοιμοῦνται στοὺς δρόμους, ἀλλὰ δὲν γεμίζουν. Παραμένουν ἄδεια. 

Ζητεῖται ἀνθρωπιά!

Ἐὰν γιὰ  μίαν μόνον στιγμὴ συνειδητοποιήσουμε τὸ πόσο λίγο ἀπέχουμε ὅλοι ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ ἀστέγου, τότε ἴσως νὰ τὴν εὕρουμε μέσα μας. 

Διαφορετικῶς εἴμαστε χαμένοι!

Ζητεῖται ἀνθρωπιά! Ἀπὸ ὅλους  μας! Ὄχι μόνον ἀπὸ κάτι λιγοστὲς Μαρίες ποὺ θὰ μοιρασθοῦν τὸ ξερό τους παξιμάδι μὲ τὸν τσακισμένο ἀπὸ τὰ κτυπήματα συνάνθρωπο.

Δὲν τὴν ἀναζητοῦμε στὸ κράτος. Αὐτὸ μᾶς ἐτελείωσε. 

Ἐμεῖς, μόνον ἐμεῖς τὴν ἔχουμε! 

Ἐμεῖς πρέπει νὰ σκάψουμε μέσα μας, νὰ ἀναζητήσουμε μὲ φροντίδα ἐκεῖνα τὰ συναισθήματα ποὺ χάσαμε. 

Ζητεῖται ἀνθρωπιά καὶ ξέρω πὼς θὰ τὴν εὕρουμε!

Τόσο δὰ ἀπέχουμε! Τόσο δά! 

Κοντεύουμε!

Τότε εἶναι ποὺ τίποτα καὶ κανένας δὲν θὰ μπορῇ νὰ μᾶς νικήσῃ!

Φιλονόη.

φωτογραφία