Ἡ φράσις τοῦ τίτλου ἀπευθύνεται σὲ ὅλου μας, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον τολμοῦμε, ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ διαλυόμεθα, θρασύτατα κι ἄσκεπτα νὰ ἐνασχολούμεθα μὲ τὸ …μαλλιιί, μὲ τὸ …πουλλλιιὶ ἢ μὲ τὸ …λειριιί!!!
Οἱ ὧρες καὶ οἱ ἡμέρες, κρισιμότερες ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ στὴν ἱστορία μας, ἐπιτάσσουν νὰ συγκεντρωθοῦμε μόνον στὰ ἀναγκαία. Τὰ ἀναγκαία τὰ γνωρίζουμε καὶ δὲν θὰ καταπιασθῶ μὲ τὸ νὰ τὰ ἀριθμήσω ἢ νὰ τὰ καταγράψω.
Τὰ μὴ ἀναγκαία ὅμως ἐπίσης τὰ γνωρίζουμε καὶ ἀπαιτεῖται νὰ τὰ ξεφορτωθοῦμε. Καὶ σχετίζονται, κατὰ κύριον λόγο, μὲ ὅλα αὐτὰ πού, ἔως τώρα, πιστεύαμε γιὰ σημαντικά, ἀλλὰ ἀπεδείχθησαν ἁπλῶς διασπαστικά, παραπλανητικά, περιττά, δευτερεύοντα, χρονοκαθυστερήσεις καί, ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἄρνησις ἀτομικῆς ἀναολογούσης ἀναλήψεως εὐθυνῶν.
Γιὰ ὅλους μας. Συνέχεια
122.000 δημόσιοι ὑπάλληλοι ὑπηρετοῦσαν τὸ ἑλληνικὸ δημόσιο τὸ 1974.
Θὰ γράψω σήμερα γιὰ τὴν εὐθύνη μας ὡς πολίτες. 
Ἐπειδὴ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι στὴν φύση τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν ἀγνοοῦν εἶναι δὲ ἀκόμη χειρότεροι στὴν οἰκονομικὴ ἱστορία, νὰ παραθέσουμε δύο τρία παραδείγματα γιὰ νὰ γίνῃ κατανοητό, ὅτι οἱ Ἕλληνες