Ἀνασχηματισμὸς πραγματοποιεῖται στὸ «πολιτικὸ προσωπικὸ» τῆς χώρας, τοῦ ὁποίου μέλος εἶναι καὶ ὁ γκλέτσος, βεβαίως βεβαίως…!!!
Ὅπου «πολιτικὸ προσωπικὸ» νὰ ἐννοοῦμε κάθε εἴδους …«ἐθνοσωτῆρα», ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια μᾶς ἔχει …«ἀποσώση», πάντα βάσει τῶν ἐντολῶν ποὺ λαμβάνει ἀπὸ τὰ ἀφεντικά του!!!
Ἡ εἰκόνα (καὶ τὸ σχόλιον αὐτῆς) ἀπὸ τὸν φίλο Χρῆστο:
Συνέχεια
Τὸ (γνωστότατον πλέον) περιστατικὸν μεταξὺ πρωτούλη (ΚΚΕ) καὶ τζημέρου («Δημιουργία ξανὰ») ἔρχεται γιὰ νὰ μᾶς ἐπιβεβαιώσῃ τὸ πόσο γελοῖος εἶναι ὁ σημερινός μας κόσμος μά, κυρίως, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, τὸ πόσο γελοῖο εἶναι ὅλο τὸ σύστημα διακυβερνήσεως τῆς χώρας.
Τζήμερος κατὰ πρωτούλη καὶ πρωτούλης κατὰ τζημέρου. Ὁ ἕνας (τζήμερος) χαρεκτήρισε τὸν ἄλλον (πρωτούλη) ἀργόμισθο καὶ κομματόσκυλο («ἄεργος κομματικὸς ὑπάλληλος») κι ὁ ἄλλος (πρωτούλης) χαρεκτήρισε τὸν ἕναν (τζήμερο) ναζιστῆ κλπ κλπ κλπ, ἐνᾦ δὲν παρέλειψε νὰ τὸν περιλούσῃ μὲ ὅλα ἐκείνα τὰ «ὑγρὰ …καύσιμα» ποὺ διέθετε. Συνέχεια
Κατ’ ἀρχάς, γιὰ λόγους ἐννοιολογικοὺς καὶ μόνον, καλὸ εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς οὐδέποτε στὸν τόπο μας ὑπῆρξε ἐμφύλιος., κατὰ τὴν σύχρονο ἱστορία. Ἐμφύλιος σημαίνει κυριολεκτικῶς ὁ πόλεμος μεταξὺ μελῶν τῆς αὐτῆς φυλῆς. Ἐμεῖς ὅμως δὲν πάσχουμε ἀπὸ κάτι τέτοιο, ἐφ΄ ὅσον, ἀπὸ πλευρᾶς φυλετικῆς, εἴμαστε τὰ πάντα, ποὺ συγκροτοῦν τὸ (κατ’ ἐπίφασιν) Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἀκριβῶς διότι παραμένουμε ἀπόγονοι πολλῶν ἐλληνικῶν φύλων, ὁποιαδήποτε πολεμικὴ σύγκρουσις δὲν συνιστᾶ ἐμφύλιο, παρὰ μόνον πόλεμο.
Ἀλλὰ καὶ ἐπ΄ αὐτοῦ πάλι, καλὸ εἶναι νὰ ξανά-βάλουμε τὰ πράγματα στὴν σωστή τους διάστασιν.
Ἐὰν κι ἐφ΄ ὄσον τελικῶς καταλήξουμε σὲ πολεμικές, μεταξύ μας, συγκρούσεις, αὐτὲς δὲν θὰ εἶναι ἐμφυλιοπολεμικές, ἀλλὰ σκέτο πολεμικές.
Ἂς συνειδητοποιήσουμε, ἐπὶ τέλους, πὼς τὸ πρόβλημά μας δὲν εἶναι τὸ ἰσλὰμ ἀλλὰ κάτι ἄλλο. Κάτι ὁπωσδήποτε καὶ πάλι ἑβραιογενοῦς λογικῆς καὶ ἐμπνεύσεως, ποὺ σαφῶς δὲν θὰ ἀμφισβητῆ τὸν Γιαχβέ, ἀλλὰ κι ἐπὶ πλέον θὰ εἶναι καὶ ἀπολύτως νεώτερον καὶ …ἐξωγενές!!! Κάτι ποὺ ἐντός του ἡ γυναῖκα θὰ εἶναι εὐτελισμένο εἶδος κι ὁ ἄνδρας κύρης, ἀφέντης καὶ «γ@μάω καὶ δέρνω» καὶ πρόθυμος νὰ πεθάνῃ γιὰ νὰ χορτάσῃ μὲ τὰ …πιλάφια του!!!
Εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο… Εἶναι μία κατάστασις ποὺ ἐπικρατεῖ ἀπὸ ἀρχῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν, ἡ ὁποία ἀνακυκλώνεται πατῶντας ἐπάνω στὴν παραποίησιν καὶ τὴν ἀλλαγὴ τῶν ἐννοιῶν μὰ καὶ τῶν ὀνομάτων, πρὸ κειμένου νὰ διαιωνίζεται εἰς τὸ ἀπυρόβλητον, τὸ μόνιμον καὶ διαρκὲς ἔγκλημα εἰς βάρος μας. Φυσικὰ ἅπαντα τὰ σαπρόφυτα ἐπιτυγχάνουν τελικῶς νὰ παραμένουν διαρκῶς μέσα στὰ γεγονότα καὶ στὶς ἐξελίξεις.
Ἡ εἰκόνα αὐτὴ λοιπόν…
Συνέχεια
Κάθισα κι ἐγώ, πρὸ μερικῶν ἡμερῶν, σὲ ἕνα παγκάκι γιὰ νὰ διαβάσω μὲ τὴν ἡσυχία μου.
Βγαίνοντας ἀπὸ τὸ σπίτι μου καὶ περπατῶντας πρὸς αὐτὸν τὸν «μικρὸ παράδεισό» μου, ἔνοιωθα πὼς κάτι γύρω μου μὲ ἐνοχλοῦσα, ἀλλὰ ἀδυνατοῦσα νὰ τὸ προσδιορίσω. Μὰ ὅταν πιὰ ἔκατσα κάτω ἀπὸ τὰ πεῦκα γιὰ νὰ χαλαρώσω, ἡ αἴσθησις τῆς δυσφορίας μου, ποὺ διαρκῶς μεγάλωνε, μοῦ προκαλοῦσε αἴσθημα ἀσφυξίας… Ἔνοιωθα σὰν νὰ πνίγομαι… Κάτι μὲ ἐνοχλοῦσε πολύ, πάρα πάρα πολύ…
Κυττῶντας γύρω μου προσεκτικά, ἕναν χῶρο ποὺ γνωρίζω ἀπὸ παιδί, ἀδυνατοῦσα νὰ διακρίνω κάτι διαφορετικό. Μόνον μία ἀνεπαίσθητος αἴσθησις θολούρας μὲ ἐνοχλοῦσε. Μία θολούρα ποὺ ἂν καὶ δὲν μοῦ ἔκρυβε τὸν Ἥλιο, ἐν τούτοις περιῴριζε τὴν ἐπίδρασίν του ἐπάνω μου. Ἔστρεψα τὰ μάτια μου στὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ ἀντικρύσω τὸ ἐνοχλητικότατον θέαμα δύο ἀεροπλάνων ποὺ πετοῦσαν ἀφήνοντας πίσω τους τὰ ἀναγκαία «ἴχνη» ποὺ γεννοῦν τὰ γνωστά μας πλέον «πλέγματα»…
