Οἱ δικοί μου Ἅγιοι…

Διαβιώντας σὲ μίαν χώρα ὅπου κάθε λογῆς ἅγιοι καὶ «ἅγιοι», ὅσιοι καὶ «ὅσιοι», μάρτυρες καὶ «μάρτυρες», ἥρωες καὶ «ἥρωες» τιμῶνται, ἐκ παραλλήλου μὲ τὶς «ἐθνικὲς» καὶ τὶς ἐθνικὲς ἑορτές, δίπλα διαρκῶς στὶς «παγκόσμιες ἡμέρες» καὶ τὰ «μνημεία παγκοσμίου κληρονομίας» (ποὺ διαρκῶς εἶναι πάντοτε μόνον τὰ δικά μας, ἐφ΄ ὅσον ὅλων τῶν ἄλλων τὰ μνημεία ἀνήκουν στοὺς λαοὺς ποὺ τὰ ἐδημιούργησαν), ἀρχίζω νὰ ἀναρωτῶμαι σοβαρὰ γιὰ τὸ ποιοὶ εἶναι πράγματι οἱ Ἥρωες καὶ οἱ Ἅγιοι  ποὺ ὀφείλουμε νὰ τιμοῦμε διαρκῶς, δίχως εἰσαγωγικά, δίχως «ἐὰν» καὶ δίχως ἐρωτηματικά.
Καί, ἀνατρέχοντας στὶς διασωθεῖσες ἱστορικὲς πηγές, ἀνακαλύπτω πώς, εὐτυχῶς, ἔχουμε πολλοὺς τέτοιους μά, δυστυχῶς μας, ἐλαχίστως ἀσχολούμεθα μαζύ των, ἀκόμη κι ἐὰν αὐτὰ τὰ πρόσωπα, παγκοσμίως, εἶναι καὶ ἀποδεκτὰ καὶ προβαλλόμενα, γιὰ τοὺς ὁποίους -ἐντοπίους- λόγους.
Πρὸς τοῦτον ἕνα Προμηθεὺς βασιλεύει στὸ Τόκυον…

Τόκυο…
Γνωρίζουν τὶ ἐπικαλοῦνται…
…ἀκόμη κι ἐὰν …δὲν γνωρίζουν!!!


Συνέχεια

Βιβλιο-προειδοποιήσεις ἐκ τοῦ …Προμηθέως!!! (ἤ, ζητοῦν -πάλι καὶ πάλι καὶ πάλι- τὴν βοήθεια τοῦ …κοινοῦ!!!)

Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα, ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!

Πρὶν τὴν προσπάθειά μου νὰ καταθέσω κάποιες -λίγες- σκέψεις-συμπεράσματά μου, ποὺ προέκυψαν ἀπὸ τὴν (πολυετὴ καὶ  συστηματικὴ) μελέτη ἑνὸς σημαντικοτάτου ἀναγνώσματος, θὰ ἤθελα νὰ παραθέσω δύο πρόσφατες εἰδήσεις-προσκλήσεις-προκλήσεις γιὰ νὰ …ἀποκρυπτογραφηθοῦν ἀρχαία κείμενα, πού, μόλις προσφάτως, ἐπέτυχαν (μέσῳ τῆς ψηφιακῆς ῥομποτικῆς τεχνολογίας καὶ νοημοσύνης) νὰ ἀναγνωσθοῦν. Πληρώνουν μάλιστα κι ὅσο-ὅσο (ἀπὸ 250.000 δολλάρια παρακαλῶ!!!) γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ἀντλήσουν τὶς πληροφορίες πού, πιθανόν, νὰ εὑρίσκονται ἐντὸς αὐτῶν τῶν παπύρων.

πηγὴ Συνέχεια

Ἑβδομάδες τῶν (πραγματικῶν καὶ μεγάλων) παθῶν

Τὸ παρακάτω κείμενον ἀπευθύνεται μόνον σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ  ἀκόμη στέκονται ὄρθιοι καὶ πολεμοῦν, ἀρνούμενοι νὰ σκύψουν ἐμπρὸς στοὺς δυνάστες μας. Γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους εἶναι μᾶλλον ἐπικίνδυνο!!!

Ἑβδομὰς τῶν (πραγματικῶν καὶ μεγάλων) παθῶν γιὰ τοὺς Ἕλληνες αὐτὴ ποὺ διανύουμε…
Καί, θέλουμε δὲν θέλουμε, στὸ πέρας αὐτῶν, τῶν τελευταίων ἑβδομάδων, ἀναμένει ἡ σταύρωσίς μας.
Μία σταύρωσις καὶ κάθαρσις μαζύ, ποὺ  θὰ τὴν ὑποσθοῦμε, ἐφ΄ ὅσον, ἐδῶ ποὺ  φθάσαμε, μεγαλυτέρα εἶναι ἡ ἡττοπάθειά μας, παρὰ ἡ πίστις μας. Γιὰ νὰ ἐπιιβιώσῃ ὅμως ὁ ἄνθρωπος καί, πολὺ περισσότερο, ἕνας λαός, ἀπαιτεῖται νὰ (ξανά)μάθῃ νὰ ἀγωνίζεται  καὶ νὰ παλεύῃ μὲ κάθε εἴδους ἐχθρό, ἐσωτερικὸ καὶ ἐξωτερικό. Συνέχεια

Λατρεύοντας τὸν …δήμιό μας ὡς …«Θεό μας»!!!

Εἶναι γεγονὸς πὼς τὰ θύματα, μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα, φθάνουν ἀκόμη καὶ στὸ σημεῖον νὰ …λατρεύουν τοὺς δημίους τους. Σήμερα αὐτὸ ἀποκαλεῖται «σύνδρομον τῆς Στοκχόλμης», ἀλλὰ ὡς διαδικασία μᾶς συμβαίνει διαρκῶς, ἀπὸ τότε ἀκόμη ποὺ ἡ ἀνθρωπότης ἔκανε τὰ πρῶτα δειλά της βήματα στὸν πλανήτη… Συνέχεια

Λύοντας τὸν …«μέσα» μας Προμηθέα!!!

«Μοῦ ἔφαγαν τὰ συκώτια», ἀκοῦμε συχνὰ πυκνὰ νὰ ὁμολογοῦν οἱ συνάνθρωποί μας.
«Μᾶς ἔφαγαν τὰ συκώτια», μαρτυροῦμε ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, διαβιώντας στὸν κόσμο τῶν καταχραστῶν, τῶν δοσιλόγων, τῶν ἐξαγορασμένων, τῶν ἀτίμων, τῶν ἀδίκων καὶ τῶν ὑπανθρώπων…
Ναί, μᾶς τὰ «ἔφαγαν» καὶ μᾶς τὰ «κατατρώγουν», ὅσο ἀκόμη κρατοῦμε μέσα μας δεμένο τὸν (ἑαυτόν μας) Προμηθέα!

Τόκυο…
Γνωρίζουν τὶ ἐπικαλοῦνται…
…ἀκόμη κι ἐὰν …δὲν γνωρίζουν!!!

Συνέχεια

Ἰδιαιτέρως προσφιλῆ τὰ σατανιστικὰ σύμβολα παγκοσμίως…!!!

Τὸ ἴδιο προσφιλῆ εἶναι καὶ ὅλα ἐκεῖνα τὰ «καλλιτεχνικά» ἔργα ποὺ ἐμφανίζουν τὸν ἄνθρωπο ὡς κάτι τελειωμένο, πεθαμένο, ξεψυχισμένο, φυλακισμένο, κομματιασμένο, ποδοπατημένο, ἐλεγχόμενον κι ἐξηρτημένο. Κι ὄλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἄσχετα μεταξύ τους. Οὔτε φυσικὰ ἔτυχαν. Ἁπλῶς κι αὐτὰ ἐπέτυχαν.
Καί, βεβαίως βεβαίως, σαφὼς καὶ δὲν ἀπεφάσισαν ἔτσι ξαφνικά, εἰδικῶς ἐδῶ, νὰ μᾶς φορτώσουν τὶς ἀσκήμιες τῶν συμβόλων τους, ἰσχυριζόμενοι πὼς πρόκειται γιὰ …εἰκαστικὲς παρεμβάσεις.
(Εἰκαστικὲς παρεμβάσεις ὑποκειμενικῆς καθαρᾶ αἰσθητικῆς, δὲν ἀποδίδουν στό, ἀντικειμενικῶς καὶ καθολικῶς ἀποδεκτὸ ὡς αἰσθητικὰ ὡραῖο, ἕνα ἐλάχιστον λιθαράκι. Ἀντιθέτως ἀποδομοῦν τὴν αἰσθητική, τὴν προσβάλλουν, ἐνᾦ προβάλλοντας κάτι καθαρὰ ὑποκειμενικῆς αἰσθητικῆς, προκαλοῦν τὸ δημόσιον αἴσθημα, παγιώνοντας ἐπὶ πλέον καὶ συνθῆκες δημιουργίας αἰσθήματος φόβου στοὺς πολλούς, ποὺ προέρχονται ἐκ τῶν ὅσων παρουσιάζονται ὡς «ἔργα τέχνης». Ὅλος αὐτὸς ὁ μηχανισμὸς τῆς φρίκης, τελικῶς καὶ κρίνοντας μόνον ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, περισσότερο ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν ἐπιβολὴ συγκεκριμένων συμβόλων, διακριτικὰ καὶ σιωπηλά, παρὰ μὲ τὴν ἰδίαν τὴν αἰσθητική!)
Συνέχεια