Τὸ παρακάτω κείμενον ἀπευθύνεται μόνον σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀκόμη στέκονται ὄρθιοι καὶ πολεμοῦν, ἀρνούμενοι νὰ σκύψουν ἐμπρὸς στοὺς δυνάστες μας. Γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους εἶναι μᾶλλον ἐπικίνδυνο!!!
Ἑβδομὰς τῶν (πραγματικῶν καὶ μεγάλων) παθῶν γιὰ τοὺς Ἕλληνες αὐτὴ ποὺ διανύουμε…
Καί, θέλουμε δὲν θέλουμε, στὸ πέρας αὐτῶν, τῶν τελευταίων ἑβδομάδων, ἀναμένει ἡ σταύρωσίς μας.
Μία σταύρωσις καὶ κάθαρσις μαζύ, ποὺ θὰ τὴν ὑποσθοῦμε, ἐφ΄ ὅσον, ἐδῶ ποὺ φθάσαμε, μεγαλυτέρα εἶναι ἡ ἡττοπάθειά μας, παρὰ ἡ πίστις μας. Γιὰ νὰ ἐπιιβιώσῃ ὅμως ὁ ἄνθρωπος καί, πολὺ περισσότερο, ἕνας λαός, ἀπαιτεῖται νὰ (ξανά)μάθῃ νὰ ἀγωνίζεται καὶ νὰ παλεύῃ μὲ κάθε εἴδους ἐχθρό, ἐσωτερικὸ καὶ ἐξωτερικό. Συνέχεια
Εἶναι γεγονὸς πὼς τὰ θύματα, μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα, φθάνουν ἀκόμη καὶ στὸ σημεῖον νὰ …λατρεύουν τοὺς δημίους τους. Σήμερα αὐτὸ ἀποκαλεῖται «σύνδρομον τῆς Στοκχόλμης», ἀλλὰ ὡς διαδικασία μᾶς συμβαίνει διαρκῶς, ἀπὸ τότε ἀκόμη ποὺ ἡ ἀνθρωπότης ἔκανε τὰ πρῶτα δειλά της βήματα στὸν πλανήτη…
Τὸ ἴδιο προσφιλῆ εἶναι καὶ ὅλα ἐκεῖνα τὰ «καλλιτεχνικά» ἔργα ποὺ ἐμφανίζουν τὸν ἄνθρωπο ὡς κάτι τελειωμένο, πεθαμένο, ξεψυχισμένο, φυλακισμένο, κομματιασμένο, ποδοπατημένο, ἐλεγχόμενον κι ἐξηρτημένο. Κι ὄλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἄσχετα μεταξύ τους. Οὔτε φυσικὰ ἔτυχαν. Ἁπλῶς κι αὐτὰ ἐπέτυχαν.
