Λέγαμε λοιπὸν γιὰ τὸν κάφρο. Τὸν παγκόσμιο κάφρο, ποὺ δυναστεύει καταχρηστικῶς ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα, σαπροφυτώντας εἰς βάρος μας καί, ἐπὶ πλέον, κουνώντας μας καὶ τὸ δάκτυλο ἀπειλητικά.
https://filonoi.gr/2018/11/20/thelei-o-kafros-na-kryfthh-kai-h-xara-den-ton-afhnei-b/
Ἐπιστολικὸ δελτάριο τοῦ 1919 ὅπου ἐμφανίζει Κρῆτες ἐθελοντὲς ποὺ ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Χιμάρας τῆς Βορείου Ἠπείρου τὸ 1912 (σήμερα ἡ πόλις ἀνήκει στὴν Ἀλβανία), ἐνῶ ἡ ἐπιγραφὴ «ΖΗΤΩ Η ΝΕΑ ΕΛΛΑΣ» δείχνει τὸν παντοτινὸ διακαῆ πόθο τῆς ἑνώσεως τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν μητέρα Ἑλλάδα. Συνέχεια
Γράφει ὁ Νῖκος Ῥούσσης
Μούγκα τα λαλίστατα Συριζόπανα:
Στην Κομισιόν η δολοφονία Κατσίφα και η προστασία ελληνικής μειονότητας
Μόνο τρείς (από τους 21 συνολικά)Έλληνες ευρωβουλευτές και η Κύπρια ευρωβουλευτής Ελένη Θεοχάρους έφεραν, μέχρι στιγμής, με γραπτές ερωτήσεις τους προς την Κομισιόν, το θέμα της δολοφονίας του Κωνσταντίνου Κατσίφα στην Αλβανία καθώς και το θέμα της προστασίας της ελληνικής μειονότητας στην γειτονική χώρα.
Αλγεινή εντύπωση προκαλεί η αφωνία των ευρωβουλευτών του Σύριζα.
Ἐρώτησις κρίσεως. Τὴν διάβασα κάπου καὶ τὴν μεταφέρω αὐτούσια: Συνέχεια
Κυττᾶς γύρω σου λοιπόν, αὐτὲς εἰδικῶς τὶς ἡμέρες, γιὰ νὰ ἀνακαλύψῃς, ἔκπληκτος, πὼς κάτι ἔχει ξυπνήση μέσα μας. Κάτι μεγάλο ἔχει ἀνοίξη στὶς καρδιές μας. Κάτι ποὺ ἐὰν τὸ συντηρήσουμε καταλλήλως, μπορεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ ταχύτερα στὴν Ἐλευθερία. Ἀλλὰ γιὰ νὰ συμβῇ αὐτὸ πρέπει πρῶτα καὶ κύρια ἐμεῖς νὰ τὸ τροφοδοτήσουμε, διότι ἐὰν περιμένουμε ἀπὸ ἄλλους, τοὺς ὁποιουσδήποτε ἄλλους, θὰ καταλήξουμε (τί περίεργον…!!!) μὲ νέα ἀφεντικά…!!!
Αὐτὸ τὸ …«κάτι», ξεκίνησε μὲ τὴν Μακεδονία, τὶς κινητοποιήσεις καὶ τὰ συλλαλητήρια, ποὺ παρὰ τὶς προσπάθειες καπελώματος ὁ πολὺς κόσμος παρέμεινε μακρὰν τῶν κομματομάγαζων……
Ἐξηκολούθησε νὰ συντηρεῖται σιωπηλὰ ὅταν μᾶς ἔδεσε ὁ πόνος τῆς ἀπωλείας, ὡς κοινωνίας, ὅταν ἡ φρίκη μὲ τὶς πυρκαϊὲς τῆς Δυτικῆς Ἀττικῆς ἄφησε πίσω της ἕνα Ὁλοκαύτωμα…
….καὶ κατέληξε, ἐχθές, μὲ τὴν κηδεία τοῦ Ἐθνομάρτυρος Κωνσταντίνου Κατσίφα, νὰ μᾶς πλημμυρίζῃ, διότι ἡ ἐν λόγῳ ἀπώλεια ἦταν μεγίστη, ἐνᾦ φθάσαμε στὸ σημεῖον νὰ αἰσθανόμεθα ἐπὶ πλέον καὶ ἐθνικὰ προσβεβλημένοι, ποδοπατημένοι καὶ προδομένοι, ἰδίως ἀπὸ τὰ ἐγχώρια ἑλληνόφωνα κουδουνισμένα σαπρόφυτα.
Αὐτὸ τὸ τελευταῖο ἐπὶ προσθέτως μᾶς ὑπεχρέωσε νὰ θυμηθοῦμε τὴν ξεχασμένη, ἀπὸ ὅλους μας, ἀδελφὴ, καταπατημένη Πατρίδα, Βόρειο Ἤπειρο, ποὺ ὑπάρχει ἀκόμη, εἰς πείσμα τῶν γραικύλων καὶ τῶν διεθνῶν συμφερόντων… Συνέχεια
Λίγες μόλις ἡμέρες πρὶν ἕνα παλληκάρι, ἕνας λεβέντης, ἔπεσε ἀπὸ πυρὰ τῆς ἀλβανικῆς ΜΑΦΙΑΣ* νεκρὸ κάπου ἐκεῖ, στὰ βόρειά μας σύνορα, ὅπου ἡ ἑλληνικὴ γῆ, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, βάφεται διαρκῶς ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ὑπερασπιστῶν τῆς Ἐλευθερίας.
Μία περιοχὴ λησμονημένη καὶ ἐγκαταλελειμμένη, ἰδίως ἀπὸ ἐμᾶς, τὰ ἀδέλφια τῶν ἐκεῖ διαβιούντων.
Ἡ ἐν λόγῳ εἰκόνα εἶναι δημιούργημα τοῦ Σπυρίδωνος Ζαχαροπούλου εἰδικῶς γιὰ τὸν Κωνσταντῖνο Κατσίφα.
Ἐλήφθη δὲ ἀπὸ τὸν φίλο Ἰωάννη Γιαννάκενα.
