Σήμερα εἶναι μία μοναδικὴ ἡμέρα… Εἶναι μία ἡμέρα ἑορτῆς…
Μὰ ὅπως κάθε χρόνο ἐμεῖς ἀν τὶ νὰ τὴν τιμήσουμε πράγματι, εἰλικρινῶς κι ἐντίμως, ἐπαναλαμβάνοντας τὰ μεγάλα καὶ τὰ γενναῖα καὶ τὰ σπουδαῖα τῶν παππούδων μας, συμπεριφερόμαστε μὲ τὴν λογικὴ τοῦ: «περασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγῶντας τα νὰ κλαῖς»…
Αὐτὸ ὅμως ποὺ ὀφείλουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε εἶναι πὼς πρῶτα μέσα του ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς κερδίζει τὸ δικαίωμα στὴν ἐλευθερία καὶ μετὰ πιάνει τὸ σπαθί, τὸ γιαταγάνι, τὴν κουμπούρα ἤ ὅ,τι ἄλλο, γιὰ νὰ τὸ ἐπιβεβαιώσῃ… Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἐλευθερία
Τὸ δικαίωμα τοῦ ἐλευθέρως διαβιεῖν.
Ὅπως κάθε πουλί, κάθε ζῶο, κάθε ψάρι ἔτσι καὶ κάθε ἄνθρωπος ἔχουν τὸ δικαίωμα τοῦ ἐλευθέρως διαβιεῖν.
Ὁ ἄνθρωπος, πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα ἐμβια ὄντα, διότι τυγχάνει καὶ σκεπτόμενος… Ἤ τοὐλάχιστον ἔτσι θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι… Ἀλλὰ γιὰ νὰ συμβαίνῃ αὐτὸ πρέπει νὰ προηγοῦνται ἄλλα…
Πρέπει γιὰ παράδειγμα πρῶτα νὰ σκεπτόμεθα ἐλεύθερα καὶ μετὰ νὰ ἀξιώνουμε ἐλευθέρα διαβίωσιν… Συνέχεια
Οἱ Ἕλληνες οὐδέποτε ἔκλιναν γόνυ ἤ αὐχένα.
Ὁ ἀρχαῖος Ἕλληνας ποτὲ δὲν προσκύνησε ἄνθρωπο ἢ θεό. Ἡ Γαλλίδα Ἑλληνίστρια Ζακλὶν ντὲ Ῥομιγύ, στὴν ὁμιλία της στην Πνύκα, τὸ 1995 εἶπε:
«Οἱ Ἕλληνες εἴχαν καταλάβει ὅτι ἡ ἰδιαιτερότητά τους ἤταν νὰ μὴν ὑποκλίνονται μπροστὰ σὲ ἄνθρωπο, καὶ να μὴ δέχονται τὴν ἀπόλυτο ἐξουσία».
Στην Ἀνατολὴ ἡ γονυκλισία ἤταν πολὺ σύνηθες φαινόμενο. Συνέχεια
Ἡ Λύτρωση εἶναι ὁ Ἀγῶνας!
Ὂλυμπος. Dodwell, Edward, 1821
Εἶναι αὐτὸ τὸ Ὂνειρο καὶ ἡ Ἐλπίδα καὶ αὐτή ἡ Ἀνάγκη, ποὺ σφίγγει τὴν καρδιὰ, καὶ σοῦ δίνει τὴν ἡμέρα τὸ φῶς καὶ τὴ δύναμη νὰ πορευτῇς ἀλλὰ, σ΄ ἀγρυπνᾶ τὴν νύχτα…
Ἡ Λύτρωση ποὺ περιμένεις δὲν πρόκειται νὰ ΄ρθῇ. Σφάλμα ἡ ἀναμονὴ καὶ ἡ ἀπραξία· ἡ προσευχὴ ἀρκεῖ, σοῦ εἶπαν· μὰ πῶς, πόσο ν΄ἀντέξῃς… Πόσο; Συνέχεια
Κάνω αὐτὸ ποὺ πρέπει…
Κατὰ τὴν ἠθική μου, τὴν κρίσιν μου καὶ τὴν αἴσθησιν τοῦ δικαίου ποὺ ἔχω καὶ συνεχίζω.
Δὲν κυττῶ τὸ ἐὰν οἱ ἄλλοι συμφωνοῦν μαζύ μου.
Οὔτε μὲ ἀπασχολεῖ τὸ ἐὰν τοὺς ἀρέσῃ αὐτὸ ποὺ κάνω.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὅλες μου οἱ πράξεις ἀφοροῦν ΜΟΝΟΝ στὴν δική μου ζωή, ὄχι στῶν ἄλλων. Συνέχεια
Ἡ ἀτομικὴ εὐθύνη εἶναι ἀδελφάκι τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας.
Εἶναι γεγόνος πὼς ἡ ἀτομικὴ εὐθύνη εἶναι δίδυμο ἀδερφάκι τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας. Τί γίνεται ὅμως, ὅταν οἱ κυβερνήσεις, τό ἀσφαλιστικὸ σύστημα, τό σύστημα ὑγείας κ.ὁ.κ. καθορίζουν τίς ζωὲς μας; Εἶναι ἐντυπωσιακὸ τὸ νὰ ζητᾷ τὸ κράτος νὰ ἀναλάβουμε τὴν ἀτομικὴ εὐθύνη ἐνὸς συστήματος κεντρικοῦ σχεδιασμοῦ, τὸ ὁποῖο δὲν μᾶς ῥώτησε κανένας ἂν ἀποδεχόμαστε. Ἀκόμα πιὸ ἐντυπωσιακὸ εἶναι τὸ φαινόμενο πὼς πολὺς κόσμος ἐξακολουθεῖ νὰ πλανᾶται, σχετικὰ μὲ τὴν συλλογικότητα καὶ τὴν «κοινωνικὴ εὐθύνη», ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε, ἀλλὰ ὡς «κακοὶ Ἕλληνες» ποὺ εἴμαστε δὲν τὸ κάνουμε. Συνέχεια