«…θὰ σᾶς διηγηθῶ τί ἔγινε στὴν Σπάρτη κάποτε, ἐξαιτίας μιᾶς παρακαταθήκης. Ἐμεῖς οἱ Σπαρτιᾶτες λέμε πὼς ἔζησε στὴν Λακεδαίμονα, τρεῖς γενεὲς πρὶν ἀπὸ ἐμέ, ὁ Γλαῦκος, παιδὶ τοῦ Ἐπικύδου· ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς, ἐμεῖς ὑποστηρίζουμε ὅτι, καὶ κατὰ τὰ ἄλλα, κατεῖχε τὴν πρώτη θέση στὴν Σπάρτη καὶ ἰδιαιτέρως ἐγκωμιάζετο γιὰ τὴν δικαιοσύνη του· ἐθεωρεῖτο ὁ δικαιότερος Λακεδαιμόνιος τὴν ἐποχὴ ἐκείνη· σ’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο συνέβησαν τὰ ἐξῆς: Ἐφθασε στὴν Σπάρτη ἕνας ἄνδρας ἀπὸ τὴν Μίλητο, ποὺ παρουσιάσυηκε στὸν Γλαῦκο καὶ τοῦ εἶπε: κατάγομαι ἀπὸ τὴν Μίλητο καὶ ἦλθα Γλαῦκε, γιὰ νὰ ἀπολαύσω τὴν δικαιοσύνη σου· ἀπεφάσισα λοιπὸν καὶ πούλησα τὴν μισὴ περιουσία μου καί, τὰ χρήματα ποὺ εἰσέπραξα, θὰ σοῦ τὰ παραδόσω νὰ μοῦ τὰ φυλᾷς ἐσύ.
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Στοβαῖος
Οἱ Ἕλληνες οὐδέποτε ἔκλιναν γόνυ ἤ αὐχένα.
Ὁ ἀρχαῖος Ἕλληνας ποτὲ δὲν προσκύνησε ἄνθρωπο ἢ θεό. Ἡ Γαλλίδα Ἑλληνίστρια Ζακλὶν ντὲ Ῥομιγύ, στὴν ὁμιλία της στην Πνύκα, τὸ 1995 εἶπε:
«Οἱ Ἕλληνες εἴχαν καταλάβει ὅτι ἡ ἰδιαιτερότητά τους ἤταν νὰ μὴν ὑποκλίνονται μπροστὰ σὲ ἄνθρωπο, καὶ να μὴ δέχονται τὴν ἀπόλυτο ἐξουσία».
Στην Ἀνατολὴ ἡ γονυκλισία ἤταν πολὺ σύνηθες φαινόμενο. Συνέχεια