Ὥρα Ἀναστάσεως ἤ Ἐπαναστάσεως; (ἀναδημοσίευσις)

Ἕνα παλαιότερον κείμενον, ποὺ πιστεύω πὼς πρέπει συχνὰ πυκνὰ νὰ ἐπαναφέρω, διότι μᾶς δίδει ἀφορμὴ γιὰ ἐπὶ πλέον ἔρευνα καὶ προβληματισμούς.
Δὲν θέλω νὰ χαλάσω τὸ ἑορταστικὸ τῶν ἡμερῶν κλίμα καὶ πρὸς τοῦτο δὲν θὰ ὑπάρξουν περισσότερα σχόλια.
Μόνον ὑπενθύμισις… ἡμέρες ποὺ εἶναι… Συνέχεια

Βιβλίον (περίληψις) The Insisible Rainbow. A History of Electricity and Life

 

Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὴ ἐργασία (μετάφρασις) καὶ σχολιασμὸ (ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα) τοῦ φίλου μας Μορφέως, ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!
(ξέρουν αὐτοί…!!!)

 

Περίληψις:
The Insisible Rainbow. A History of Electricity and Life

by Arthur Firstenberg
(Τὸ Ἀόρατο Οὐράνιον Τόξον-Μία Ἱστορία Ἠλεκτρισμοῦ καὶ Ζωῆς)
τοῦ Ἄρθουρ Φέρτσεμπεργκ

Μετάφρασις ἐκ τῆς πρωτοτύπου Ἀγγλικῆς περιλήψεως,  ἐπισηνάψεις καὶ σχόλια μὲ μπλὲ γραμματοσειρά, ἐπὶ τοῦ κειμένου τῆς μεταφράσεως, ἀπὸ τὸν Μορφέα Πλάτωνα,
1η Νοεμβρίου 2020

1 Εἰσαγωγή

1.1 Σχετικὰ μὲ τὸν συγγραφέα

Ὁ Arthur Firstenberg εἶναι ἐπιστήμονας καὶ δημοσιογράφος ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται στὴν πρώτη γραμμὴ ἑνὸς Παγκοσμίου Κινήματος γιὰ νὰ καταῤῤίψῃ τὸ Ταμποῦ ποὺ περιβάλλει αὐτὸ τὸ θέμα (τῶν Ἠλεκτρομαγνητικῶν Ἀκτινοβολιῶν). Ἀφοῦ ἀπεφοίτησε ἀπὸ τὸ «Phi Beta Kappa» (τμῆμα «Φ.Β.Κ.») ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο Κορνὲλ μὲ πτυχίο στὰ Μαθηματικά, παρηκολούθησε τὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ τοῦ Irvine στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Καλιφόρνια, ἀπὸ τὸ 1978 ἕως τὸ 1982. Ὁ τραυματισμὸς ἀπὸ ὑπερβολικὴ δόσι ἀκτινῶν Χ διέκοψε τὴν ἰατρική του καριέρα. Τὰ τελευταῖα τριάντα ἑπτὰ χρόνια εἶναι Ἐρευνητής, Σύμβουλος καὶ Λέκτορας σχετικὰ μὲ τὶς ἐπιπτώσεις τῆς ἠλεκτρομαγνητικῆς ἀκτινοβολίας στὴν ὑγεία καὶ τὸ περιβάλλον, καθὼς καὶ ἀσκούμενος σὲ διάφορες Θεραπευτικὲς Τέχνες. Συνέχεια

Πρωτοκαθεδρία στήν ῥωσσική ἐκκλησία;

Τὸ παρακάτω κείμενον ἐξεκίνησε νὰ γράφεται στὶς 29 Μαΐου 2016 καὶ ἦταν ἕτοιμον πρὸς δημοσιέυσιν στὶς 3 Ἰουνίου 2016, μὲ πάρα πολλὰ στοιχεία, ποὺ θὰ ἀνεδείκνυαν, μέσῳ πολλῶν ἐρευνῶν τῆς σελίδος μας – κι ὄχι μόνον, μὲ ὅλα τὰ γνωστὰ (ἐπισήμως πάντα) παρασκήνια, πὼς κάτι σημαντικὸ ἔτρεξε στὸ Ἅγιον Ὅρος. Ἐν τούτοις, γιὰ λόγους τῆς τότε ἐπικαιρότητος, ἔμεινε στὰ πρόχειρα τῆς σελίδος.
Σήμερα σᾶς τὸ παρουσιάζω, ὄχι τόσο γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὰ ὅσα τότε γεγονότα πρό- λείαιναν τὰ σημερινά, ὅσο διότι πιστεύω πὼς ἀκόμη δὲν ἔχουμε δῆ κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔχουν συμφωνηθῆ (καὶ) στὸ Ὅρος ἐκείνην τὴν περίοδο.
Ποιές ἦσαν αὐτές οἱ συμφωνίες;
Λίγη προσεκτικὴ παρατήρησις θὰ μᾶς τὶς ἀναδείξῃ.
Γιὰ τὴν ὥρα σᾶς ἀφήνω μὲ τὶς τότε σκέψεις καὶ σημειώσεις.
Συνέχεια

Γνωρίζουμε τί συμβαίνει ἐδῶ καί χρόνια στήν Λιβύη;

Συνοπτικῶς τί ἔχει γίνη στὴν Λιβύη τὰ τελευταία ἐννέα χρόνια μὲ τὴν βοήθεια τοῦ James Wheeler @wheelertweets ….
Συνέχεια

Ὑπάρχουν καί ἑλληνικά στίς πλάκες τῆς Γεωργίας;

Μὲ τὶς λίθινες πλάκες τῆς Γεωργίας ἔχουμε ἀρκετὲς φορὲς καταπιασθῆ, καθὼς ἐπίσης καί, σὲ γενικὲς γραμμές, μὲ τὸ περιεχόμενον τῶν κειμένων τους. Ἕνα περιεχόμενον ποὺ ἀπευθύνει ἕνα μήνυμα στὴν ἀνθρωπότητα, ἀναφορικῶς μὲ τὸ πῶς σχεδιάζεται (;;;) νὰ εἶναι ἢ πὼς θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἤ, τέλος πάντων, πὼς θὰ ἤθελαν νὰ εἶναι, μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα, τὸ μέλλον αὐτῆς τῆς ἀνθρωπότητος. Λέγονται φυσικὰ πολλὰ γιὰ κάτι χρονοκάψουλες καὶ ἄλλα περίεργα, ἀλλὰ δὲν εἶναι στὶς προθέσεις μας νὰ καταπιασθοῦμε μὲ ἐτοῦτα. 

Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχουμε κάνη, ἔως σήμερα, ὅμως εἶναι νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ τμῆμα τους ἐκεῖνο ποὺ «μιλᾶ» ἑλληνικά. Καί, νομίζω, πὼς τελικῶς αὐτὸ τὸ μικρὸ ἑλληνικὸ τμῆμα τους, ἔχει νὰ μᾶς πῇ πολλὰ περισσότερα, ἀπὸ ὄσα φανταζόμεθα. Εἶναι γεγονὸς πὼς στὸ ἐπάνω μέρος τῶν τεσσάρων καθέτων λίθων ἔχει τοποθετηθῆ μία ὁριζόντιος λίθινος πλάκα, ποὺ κάτι ἀναγράφει, σὲ κάθε της πλευρά, σέ, κατὰ πῶς μᾶς λέν, ἀρχαῖες γλῶσσες. Μία ἐξ αὐτῶν ἡ ἑλληνική. Συνέχεια

Γιὰ ἕνα «ὁ σώζων ἑαυτόν…» τρέχουμε ὅλοι μας!!!

Εἶναι ὀξύμωρον νὰ κυττᾶμε γύρω μας καὶ νὰ διαπιστώνουμε διαρκῶς τὸ πόσο λάθος εἶναι ὅλοι κι ὅλα.
Ἡ αὐτονόητος ἐρώτησις «ἐγώ τί ἔκανα;» ἤ ἡ «ἐγώ τί δέν ἐκανα;», ποὺ κανονικὰ ἔπρεπε νὰ θέτουμε διαρκῶς στοὺς ἑαυτούς μας, γιὰ τὸ κάθε τί, οὐδέποτε ἐκφράζεται. Πάντα φταῖν οἱ ἄλλοι γιὰ ὅλα. Κι ἔτσι, λησμονῶντας πὼς ἤμασταν ψηφοφόροι τῶν μὲν ἢ τῶν δὲ(ν) σήμερα γελᾶμε καὶ θρηνοῦμε, ταὐτοχρόνως, μὲ τὰ (κάθε λογῆς) τσιπροκούλλλιιικα ἐκλογικὰ ἀποτελέσματα, μά, ἀκόμη καὶ τώρα, ἀδυνατοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ κατὰ πόσον ἐμεῖς, ὡς ἄτομα, ἀποδεχόμεθα, στηρίζουμε άλλὰ καί, καταληκτικῶς, ὑπερασπιζόμεθα τὴν δημοκρατία (τους), τὶς δημοκρατικὲς ἐκλογές (τους) καὶ φυσικὰ τὶς ὁποιεσδήποτε ἀπόψεις μας, ποὺ μόνον μέσῳ τοῦ κυνοβουλευτισμοῦ τους ἐλπίζουμε νὰ ἐκφρασθοῦν.
Οὐδὲ μία ἀμφισβήτησις, οὐδὲ μία αὐτοκριτική, οὐδὲ μία ἐναλλακτική.
Συνέχεια