Σήμερα καταλαβαίνεις πόσο εὐλογημένος εἶσαι.
Μέσα σου ὑπάρχει ἕνα ὄνειρο ποὺ τὸ διατηρεῖς στὸ ἱερὸ καταφύγιο τῆς ψυχῆς σου.
Τὶς στιγμὲς τοῦ ἐνθουσιασμοῦ ξεχειλίζεις ἀπὸ δύναμι καὶ αὐτοπεποίθησι γιὰ τὶς χρυσὲς δυνατότητες ποὺ ξετυλίγονται ἐμπρός σου.
Ἐπειδὴ ὅμως ὁ ἐνθουσιασμὸς εἶναι ἕνα συναίσθημα ποὺ δύσκολα μπορεῖς νὰ τὸ ἀντέξῃς μόνος, τὸ ἐκμυστηρεύεσαι στοὺς ἀγαπημένους σου. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: φόβος
Περὶ δικαίου.
Κάποτε συνεργαζόμουν μὲ μίαν ἑταιρεία, πολὺ μεγάλη, ὠς ἐξωτερικὸς συνεργάτης.
Καθημερινῶς ὅμως ἐρχόμουν σὲ ἐπαφὴ καὶ μὲ τοὺς ὑπαλλήλους τῆς ἑταιρείας, ἀλλὰ καὶ μὲ ἄλλους ἐξωτερικοὺς συνεργάτες, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀναπτυχθοῦν, μὲ κάποιους ἀπὸ αὐτούς,πολλὲς κι ἐξαιρετικὲς φιλικὲς σχέσεις. Οἱ ὁποῖες σχέσεις ἐξακολουθοῦν καὶ σήμερα, ἄν κι ἔχουν παρέλθῃ ἀρκετὰ χρόνια.
Ὁ γενικὸς διευθυντὴς τῆς ἑταιρείας, νέος τότε στὴν ἐπιχείρησιν, ἦταν κάπως περίεργος, Συνέχεια
Τὸ κίνημα τῆς καλημέρας καὶ τοῦ χαμογέλου! (ἀναδημοσίευσις)
Ὅταν πρῶτο ἔλαβα τὸ παρακάτω μήνυμα δὲν τὸ πολὺ ἐπίστευσα.
Τὸ ἤθελα, ἀλλὰ δὲν ἔβλεπα πολλὲς πιθανότητες γιὰ νὰ διαδοθῇ…
Ὄχι γιατὶ δὲν τὸ εἴχαμε ἀνάγκη, ἀλλὰ διότι ἤδη ἡ κατάθλιψις κτυποῦσε τὶς πόρτες μας…
Τότε μάλιστα, ἐκεῖνες ἀκριβῶς τὶς ἡμέρες, ἦταν ποὺ στὴν Ἰαπωνία ὁ σεισμὸς καὶ τὸ παληῤῥοϊκὸ κύμα εἶχαν ἐπιφέρει ἀνυπολόγιστες καταστροφές… Κι ἔβλεπα τοὺς Ἰάπωνες νὰ στέκουν ὀρθοί, χαμογελαστοί, αἰσιόδοξοι… Συνέχεια
Μὰ δὲν ὁμιλοῦν γιὰ ἰδανικά…
Δὲν ὁμιλοῦν…
Οὐδεὶς ὁμιλεῖ γιὰ αὐτά…
Μία σιγή…
Μία σιωπή…
Ἕνας φόβος λές… Ποῦ εἶναι τά ἰδανικά; Συνέχεια
Πὲς μίαν «καλημέρα»…
Πρῶτα στὸν καθρέπτη.
Μετὰ στοὺς γύρω σου…
Καὶ μετά, ὅταν ὁ Ἥλιος θὰ σὲ φωτίσῃ, σὲ ὅλην τὴν πλάσιν…
Μία «καλημέρα» ἀλλάζει κάθε κακὴ διάθεσιν σὲ καλή… Συνέχεια
Ὁ φόβος.
Ἔλαβα τὸ παρακάτω μήνυμα ἀπὸ τὸν φίλο μου Δημήτρη:
Φόβος
Ήταν κάποτε ένας γιατρός.
Μιαν ημέρα φεύγοντας από την πόλη που έμενε για να πάει σε μιαν άλλη, γειτονική όπου είχε δουλειά, συνήντησε την πανούκλα που έμπαινε. Σταμάτησε και την ρώτησε:«Πάλι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;»Και η πανούκλα απήντησε: «Είναι η σειρά μου». Συνέχεια