Ἀρχεῖα ἐτικέττας: φόβος

Τὰ δικά μας ὄνειρα.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια, κάθε ἡμέρα ποὺ κυλᾶ, ἡ διαβίωσίς μας δυσκολεύει ὅλο καὶ περισσότερο.
Λίγο ὁ φόβος μας, λίγο οἱ διαρκῶς μεγαλύτερες οἰκονομικὲς πιέσεις ποὺ δεχόμεθα, λίγο ὁ τρόμος τῶν γύρω μας… Ἔχουμε φθάσει στὰ ὅρια τῆς  καταθλίψεως, τοὺ μιθριδατισμοῦ καὶ κάποιες φορὲς τῆς παρανοίας.
Ἀφήσετε δὲ ποὺ κάποιοι ἀπὸ ἐμὰς δὲν ἀντέχουν τὰ φορτία, ἤ ἴσως τὴν σκέψιν τῶν φορτίων, κι …ἀποχωροῦν μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες.

Σήμερα ὅμως θέλω νὰ γράψω γιὰ τὰ ὄνειρά μας. Ὄχι αὐτὰ ποὺ εἴχαμε πρὶν τὴν ἔναρξιν τῆς κρίσεως, οὔτε κι αὐτὰ ποὺ ἀκόμη κλωθογυρίζουν μέσα στὸ κεφάλι μας, κρεμασμένα ἀπὸ κάτι κουρελιασμένες ἐλπίδες… Συνέχεια →

Ἄς μὴν ἀφήσουμε κανέναν νὰ σπείρῃ τὸν φόβο μέσα μας!

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Δὲν ἀξίζει…
Εἶναι πολὺ μεγάλο αὐτὸ ποὺ ζοῦμε, γιὰ νὰ χωρᾷ κι ὁ φόβος….
Πολὺ μεγάλο!
Κι ὅσο βαδίζουμε, τόσο πιὸ πολὺ μᾶς ἀποκαλύπτεται!
Ἄς μὴν ἀφήσουμε λοιπὸν κανέναν νὰ μᾶς ἀλλοιώσῃ τὴν σκέψι… Νὰ μᾶς σκιάσῃ τὸ βλέμμα…
Συνέχεια →

«Δὲν θὰ ἀφήσω τὸν φόβο νὰ μὲ κάνῃ σκλάβο…»

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Φόβος…
Ἡ ἀπουσία, ἡ ἔλλειψις φωτός. Ἡ ἄγνοια… Τὸ σκότος…
Ὁ φόβος δημιουργεῖται ὅταν εἴμαστε ἡμιμαθεῖς… Ἤ ὅταν ἀντιλαμβανόμαστε πὼς μᾶς λείπουν πληροφορίες…
Ἤ ὅταν δὲν γνωρίζουμε ὅλες μας τὶς δυνατότητες…

Ὁ φόβος εἶναι ψευδαίσθησις.
Συνέχεια →

Κάτι ἀλλάζει;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Ὁ Στέλιος Κυμπουρόπουλος καθιστὸς δεξιά δέχεται τὴν προσοχὴ τῶν φωτογράφων.

Ὁ Στέλιος Κυμπουρόπουλος καθιστὸς δεξιά δέχεται τὴν προσοχὴ τῶν φωτογράφων.

Διάβασα πολὺ προσεκτικὰ τὸ παρακάτω σημείωμα, διότι δὲν ἤμουν ἐκεῖ, μαζὺ μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ πάντα μὲ ἐνδιαφέρουν τὰ ὅσα συμβαίνουν γύρω μας. Ἀνεξαρτήτως τοῦ τὶ πιστεύω.
Στέκομαι σὲ λίγα σημεῖα, πολὺ οὐσιώση γιὰ ἐμέναν, τὰ ὁποῖα ὀφείλουμε ΟΛΟΙ μας νὰ ἐπανεξετάσουμε, ὄχι μόνον σὲ ὅ,τι μᾶς ἀφορᾶ, ἀλλὰ σὲ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς μας.
Μὲ ἐνδιαφέρει καὶ μὲ ἀφορᾷ ἡ αὐτοσυνειδητότης. Σὲ αὐτὴν λοιπὸν τὴν συγκέντρωσι, κατὰ πῶς μᾶς τὰ περιγράφουν, ναί, διαφαίνεται ἡ ἔναρξις τῆς αὐτοσυνειδητότητος.
Ἀρχίζω ὅμως κι ἐγὼ πλέον νὰ διακρίνω, ὅπως φαντάζομαι κι ἀρκετοὶ ἀπὸ ἐμᾶς, τὸ ὅ,τι σιγὰ σιγά, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, ἀρχίζουμε καὶ στρεφόμαστε στὰ «ἔσω» μας ἀφήνοντας στὸ παρελθὸν τὰ «ἔξω μας». 
Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει μήπως πώς ἐμεῖς φταῖμε; Σημαίνει μήπως πώς ἐμεῖς συμβάλαμε στό νά φθάσουμε στό ἐδῶ καί τώρα; Μήπως σημαίνει πώς ἔχουμε ὅλοι ἀρχίσῃ νά ἀντιλαμβανόμαστε αὐτό πού ὀφείλουμε καί λέγεται αἴτιο τῆς σημερινῆς κατάντιας;

Συνέχεια →

Τὸ ἄγχος δὲν ἀπαλλάσσει τὸ αὔριο ἀπὸ τὶς στενοχώριες…

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Τὸ μόνον ποὺ κάνει εἶναι νὰ ἀδειάζει τὸ παρὸν ἀπὸ τὶς χαρές…
Ἔγραφε ἡ Γιώτα.
Πόσο δίκαιον ἔχει;
Ἄγχος… Τί σημαίνει ἄγχος;
Φόβος…
Τί σημαίνει φόβος;
Ἀπουσία φωτός, γνώσεως, εἰκόνας…
Δῆλα δή;
Τί εἶναι τό ἄγχος;
Συνέχεια →

Ἡττημένος εἶναι μόνον αὐτὸς ποὺ παραιτεῖται.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Στον κύκλο της φύσης δεν υπάρχει νίκη ούτε ήττα: υπάρχει κίνηση. Ο χειμώνας μάχεται να επικρατήσει, στο τέλος όμως αναγκάζεται να παραχωρήσει τη νίκη στην άνοιξη, που φέρνει μαζί της λουλούδια και χαρά.
Το καλοκαίρι θέλει να κρατήσουν οι ζεστές του μέρες για πάντα, γιατί είναι πεπεισμένο ότι η ζέστη είναι ευεργετική για τη γη. Τελικά όμως αποδέχεται την άφιξη του φθινοπώρου, που θα επιτρέψει στη γη να ξεκουραστεί.
Η γαζέλα τρώει το χορτάρι και την καταβροχθίζει το λιοντάρι. Το θέμα δεν είναι ποιος είναι ο πιο δυνατός, αλλά πώς μας δείχνει ο Θεός τον κύκλο του θανάτου και της ανάστασης.

Στον κύκλο αυτό δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, μονάχα στάδια που πρέπει να ολοκληρωθούν. Όταν το καταλάβει αυτό η καρδιά του ανθρώπου, θα απελευθερωθεί. Θα αποδέχεται χωρίς πόνο τις δύσκολες στιγμές και δε θα αφήνεται να ξεγελαστεί από τις Συνέχεια →