Ἀρχεῖα ἐτικέττας: φόβος

Νηνεμία…

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Μπουνάτσα…  Ἀλλὰ ὄχι ὅποια κι ὅποια μπουνάτσα… Μία μπουνάτσα μάλλον …ἐπικίνδυνη. Μία μπουνάτσα ποὺ μᾶς προειδοποιεῖ γιὰ μίαν πολὺ μεγάλη καταιγίδα ποὺ ἔρχεται…. Κι ἔρχεται, τὸ γνωρίζουμε ὅλοι μας…

Οἱ ναυτικοὶ γνωρίζουν πολὺ καλὰ τὸ τί λέω.
Ἡ μεγαλυτέρα τους ἀνησυχία δὲν ἐμφανίζεται ὅταν τὸ πλοῖο τους κινδυνεύει νὰ τὸ ῥουφήξουν τὰ κύματα…
Ἡ μεγαλυτέρα τους ἀνησυχία ξυπνᾶ στὴν νηνεμία… Τότε ποὺ «μυρίζουν» τὴν καταιγίδα ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ προσδιορίσουν οὔτε τὸ μέγεθός, οὔτε τὴν ἔντασι ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴν διάρκεια… Εἶναι οἱ στιγμὲς ἐκεῖνες ποὺ δὲν ξέρουν ἐὰν θὰ ἐπιβιώσουν ἀπὸ τὸν κίνδυνο… Δὲν γνωρίζουν τὸ μέγεθος τοῦ κινδύνου… Οὔτε τὸ ἀπὸ ποῦ θὰ ἔλθῃ… Κι ὅλη αὐτὴ ἡ ἄγνοια εἶναι ἕνας ἐπὶ πλέον παράγων γιὰ νὰ τοὺς κάνῃ νὰ αἰσθάνονται ἕτοιμοι νὰ τὸ βάλουν στὰ πόδια… Συνέχεια →

Τὰ δικά μας ὄνειρα.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια, κάθε ἡμέρα ποὺ κυλᾶ, ἡ διαβίωσίς μας δυσκολεύει ὅλο καὶ περισσότερο.
Λίγο ὁ φόβος μας, λίγο οἱ διαρκῶς μεγαλύτερες οἰκονομικὲς πιέσεις ποὺ δεχόμεθα, λίγο ὁ τρόμος τῶν γύρω μας… Ἔχουμε φθάσει στὰ ὅρια τῆς  καταθλίψεως, τοὺ μιθριδατισμοῦ καὶ κάποιες φορὲς τῆς παρανοίας.
Ἀφήσετε δὲ ποὺ κάποιοι ἀπὸ ἐμὰς δὲν ἀντέχουν τὰ φορτία, ἤ ἴσως τὴν σκέψιν τῶν φορτίων, κι …ἀποχωροῦν μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες.

Σήμερα ὅμως θέλω νὰ γράψω γιὰ τὰ ὄνειρά μας. Ὄχι αὐτὰ ποὺ εἴχαμε πρὶν τὴν ἔναρξιν τῆς κρίσεως, οὔτε κι αὐτὰ ποὺ ἀκόμη κλωθογυρίζουν μέσα στὸ κεφάλι μας, κρεμασμένα ἀπὸ κάτι κουρελιασμένες ἐλπίδες… Συνέχεια →

Ἄς μὴν ἀφήσουμε κανέναν νὰ σπείρῃ τὸν φόβο μέσα μας!

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Δὲν ἀξίζει…
Εἶναι πολὺ μεγάλο αὐτὸ ποὺ ζοῦμε, γιὰ νὰ χωρᾷ κι ὁ φόβος….
Πολὺ μεγάλο!
Κι ὅσο βαδίζουμε, τόσο πιὸ πολὺ μᾶς ἀποκαλύπτεται!
Ἄς μὴν ἀφήσουμε λοιπὸν κανέναν νὰ μᾶς ἀλλοιώσῃ τὴν σκέψι… Νὰ μᾶς σκιάσῃ τὸ βλέμμα…
Συνέχεια →

«Δὲν θὰ ἀφήσω τὸν φόβο νὰ μὲ κάνῃ σκλάβο…»

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Φόβος…
Ἡ ἀπουσία, ἡ ἔλλειψις φωτός. Ἡ ἄγνοια… Τὸ σκότος…
Ὁ φόβος δημιουργεῖται ὅταν εἴμαστε ἡμιμαθεῖς… Ἤ ὅταν ἀντιλαμβανόμαστε πὼς μᾶς λείπουν πληροφορίες…
Ἤ ὅταν δὲν γνωρίζουμε ὅλες μας τὶς δυνατότητες…

Ὁ φόβος εἶναι ψευδαίσθησις.
Συνέχεια →

Κάτι ἀλλάζει;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Ὁ Στέλιος Κυμπουρόπουλος καθιστὸς δεξιά δέχεται τὴν προσοχὴ τῶν φωτογράφων.

Ὁ Στέλιος Κυμπουρόπουλος καθιστὸς δεξιά δέχεται τὴν προσοχὴ τῶν φωτογράφων.

Διάβασα πολὺ προσεκτικὰ τὸ παρακάτω σημείωμα, διότι δὲν ἤμουν ἐκεῖ, μαζὺ μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ πάντα μὲ ἐνδιαφέρουν τὰ ὅσα συμβαίνουν γύρω μας. Ἀνεξαρτήτως τοῦ τὶ πιστεύω.
Στέκομαι σὲ λίγα σημεῖα, πολὺ οὐσιώση γιὰ ἐμέναν, τὰ ὁποῖα ὀφείλουμε ΟΛΟΙ μας νὰ ἐπανεξετάσουμε, ὄχι μόνον σὲ ὅ,τι μᾶς ἀφορᾶ, ἀλλὰ σὲ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς μας.
Μὲ ἐνδιαφέρει καὶ μὲ ἀφορᾷ ἡ αὐτοσυνειδητότης. Σὲ αὐτὴν λοιπὸν τὴν συγκέντρωσι, κατὰ πῶς μᾶς τὰ περιγράφουν, ναί, διαφαίνεται ἡ ἔναρξις τῆς αὐτοσυνειδητότητος.
Ἀρχίζω ὅμως κι ἐγὼ πλέον νὰ διακρίνω, ὅπως φαντάζομαι κι ἀρκετοὶ ἀπὸ ἐμᾶς, τὸ ὅ,τι σιγὰ σιγά, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, ἀρχίζουμε καὶ στρεφόμαστε στὰ «ἔσω» μας ἀφήνοντας στὸ παρελθὸν τὰ «ἔξω μας». 
Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει μήπως πώς ἐμεῖς φταῖμε; Σημαίνει μήπως πώς ἐμεῖς συμβάλαμε στό νά φθάσουμε στό ἐδῶ καί τώρα; Μήπως σημαίνει πώς ἔχουμε ὅλοι ἀρχίσῃ νά ἀντιλαμβανόμαστε αὐτό πού ὀφείλουμε καί λέγεται αἴτιο τῆς σημερινῆς κατάντιας;

Συνέχεια →

Τὸ ἄγχος δὲν ἀπαλλάσσει τὸ αὔριο ἀπὸ τὶς στενοχώριες…

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Τὸ μόνον ποὺ κάνει εἶναι νὰ ἀδειάζει τὸ παρὸν ἀπὸ τὶς χαρές…
Ἔγραφε ἡ Γιώτα.
Πόσο δίκαιον ἔχει;
Ἄγχος… Τί σημαίνει ἄγχος;
Φόβος…
Τί σημαίνει φόβος;
Ἀπουσία φωτός, γνώσεως, εἰκόνας…
Δῆλα δή;
Τί εἶναι τό ἄγχος;
Συνέχεια →