«Ἐὰν δὲν εἶχε πέση ὁ Σαμαρᾶς θὰ εἴχαμε βγεῖ ἀπὸ τὰ μνημόνια τὸν Μάρτιο τοῦ 2015, ἐτόνισε ὁ κ. Γεωργιάδης κι ἐπανέλαβε ὅτι ἡ τότε κυβέρνησις ἀνετράπη ἀπὸ τοὺς Γερμανούς».
α) Ἐὰν πρόκειται ἔξοδος ἀπὸ τὰ μνημόνια νὰ σημαίνῃ ὅτι ὁ Γεωργιάδης καὶ τὰ λοιπὰ διαμάντια θὰ μποροῦν νὰ δανείζονται πλέον ἐλευθέρως ἀπὸ τὶς «ἀγορὲς» στὸ ὄνομά μου, χωρὶς νὰ δίδουν λόγο σὲ κάποιον, ἀλλὰ διατηρῶντας τὸ δικαίωμα νὰ μοῦ στέλνουν στὸ ἀκέραιον τὸν λογαριασμό, δὲν θέλω νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὰ μνημόνια στὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα. Καλὰ εἴμαστε κι ἔτσι. Μίαν χαρά.
Ἐπέστρεψα στὰ πάτρια.
Τὴν τελευταία δεκαετία τοῦ 19ου αἰῶνος εἶχαν ἀρχίση οἱ διωγμοὶ τῶν Ἀρμενίων μὲ τὴν δολοφονία ἐπάνω ἀπὸ 300.000 σὲ πολλὲς μαζικὲς δολοφονίες. Στὶς 24 Ἀπριλίου 1915 μπῆκε σὲ ἐφαρμογὴ ἡ ἀπόφαση τοῦ σουλτάνου γιὰ «τελικὴ λύση», τὴν ὁλικὴ φυσικὴ ἐξόντωση τοῦ Ἀρμενικοῦ λαοῦ. Ἐκεῖνο τὸ βράδυ, ὁ ὑπουργὸς ἐσωτερικῶν Ταλαὰτ Πασσᾶ συνέλαβε 250 ἐπιφανεῖς Ἀρμενίους στὴν Κωνσταντινούπολη, οἱ ὁποῖοι καὶ ἐξετελέσθηκαν τὸ ἴδιο βράδυ, χωρὶς δίκη ἢ κατηγορία.
