Ἀπὸ τὴν πρώτη τους ἀνάσα…

Ξέρετε…
Ἂν καὶ ἡ τροφή μας, τὸ νερό μας, τὸ περιβάλλον συνολικῶς εἶναι τόσο μολυσμένα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γεμίζουμε δηλητήρια διαρκῶς, ἐν τούτοις τὰ πραγματικὰ δηλητήρια δὲν προέρχονται ἀπὸ αὐτὰ ποὺ καταναλώνουμε γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε, ἀλλὰ ἀπὸ ἄλλες πηγές. Κι αὐτά, τὰ δεύτερα, τὰ ἄυλα, δυστυχῶς, εἶναι χειρότερα μὰ καὶ σημαντικότερα.

Τὰ παιδιά μας εἶναι φυσικὰ ἡ …σφραγίδα μας στὸν πλανήτη.
Αὐτὰ τὰ παιδιὰ μεγαλώνοντας θὰ γίνουν ἢ εὐτυχισμένα (σπανίως) ἢ δυστυχισμένα (συνήθως).
Καὶ γιὰ αὐτὴν τὴν κατάστασιν θὰ φταῖμε μόνον ἐμεῖς, διότι οὐδέποτε μάθαμε στὰ παιδιά μας τὸν τρόπο γιὰ νὰ κάνουν τὸν κόσμο τους καλλίτερο.

Τὰ παιδιά μας εἶναι τὸ …ἔργο μας. Τὸ ἐὰν αὐτὸ τὸ ἔργο θὰ εἶναι μεγάλο ἢ καταστροφικὸ ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς καὶ μόνον.
Κι ἐξαρτᾶται κυριολεκτικῶς ἀπὸ τὶς δικές μας πράξεις, συμπεριφορές, ἐκφράσεις.
Ἐὰν ἐμεῖς εἴμαστε φοβισμένοι, ἔτσι θὰ γίνουν καὶ τὰ παιδιά μας.
Ἐὰν εἴμαστε δημιουργικοί, τὰ παιδιά μας θὰ δημιουργοῦν.
Ἐὰν εἴμαστε παλιοτόμαρα, παλιοτόμαρα θὰ γίνουν κι αὐτά.

Τὰ παιδιὰ δὲν διδάσκονται ἀπὸ τὰ λόγια ἀλλὰ ἀπὸ τὶς πράξεις.
Ἡ ὑποκρισία καὶ ἡ κουτοπονηριὰ εἶναι συνήθως τὰ πρῶτα ποὺ μαθαίνουν καὶ μὲ αὐτὰ πορεύονται γιὰ ὅλην τὴν ζωή τους.
Ὁ σεβασμὸς καὶ τελικῶς ὁ αὐτοσεβασμὸς εἶναι σπάνια καὶ στὶς ἡμέρες μας …κατάπτυστα!
Προβάλλονται καὶ ἐπιβραβεύονται οἱ καλλίτεροι στὴν ἀπάτη καὶ στὴν βρωμιά.
Κι ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικὸ ἐμεῖς, ὡς μεγαλύτεροι καὶ γονεῖς, τὸ ἀνεχόμεθα καί, κάποιες φορές, τὸ ἐπικροτοῦμε. Ὄχι διότι μᾶς ἀρέσει, ἀλλὰ διότι …ἔτσι κάνουν ὅλοι καί…
…πῶς νά πᾶμε κόντρα στό σύστημα;

Τὰ πράγματα ὄμως εἶναι τελείως διαφορετικά.
Εὐτυχισμένος ἄνθρωπος εἶναι ὁ εἰλικρινὴς ἄνθρωπος. Εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀκολουθεῖ τὶς ῥοὲς τῶν Φυσικῶν Νόμων. Εἶναι αὐτὸς ποὺ σέβεται τὸν ἑαυτόν του καὶ τὸν συνάνθρωπό του. Εἶναι αὐτὸς ποὺ βάζει στόχους καὶ τοὺς ἐπιτυγχάνει μὲ τὴν ἀξία του. Εἶναι αὐτὸς ποὺ τολμᾶ τὸ διαφορετικό, δίχως νὰ θίγῃ καὶ νὰ πονᾷ τοὺς γύρω του. Εἶναι αὐτὸς ποὺ προάγει τὴν κοινωνία του καὶ δὲν τὴν βαλτώνει.
Καί, δυστυχῶς μας, στὴν κοινωνία μας δὲν ὑπάρχουν πολλοὶ εὐτυχισμένοι ἄνθρωποι.
Ἀντιθέτως, ὑπάρχουν πολλοί, οἱ περισσότεροι ἴσως, μὲ φοβίες, μὲ ἀπωθημένα καὶ μὲ μῖσος γιὰ τοὺς συνανθρώπους τους. Αὐτοὶ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ διαμορφώνουν καὶ τὶς συνθῆκες ἐντὸς τῶν ὁποίων θὰ ζήσουν τὰ παιδιά μας, μὰ καὶ κάθε ἄλλο παιδί.
Αὐτοὶ ἐπιβάλλουν τὴν προχειρότητα, τὴν ἐπιδερμικότητα καὶ τὸν ὠχαδελφισμό, ἀπαξιώνοντας τὴν εὐθύνη, τὴν ἀριστεία καὶ τὸν ἀλληλοσεβασμό. Αὐτοὶ ἐξουδετερώνουν κάθε καλὸ καὶ σκιάζουν τὴν ἀλήθεια.
Κι αὐτοὺς ἀκριβῶς, ἐμεῖς, ἀν τὶ νὰ τοὺς περιθωριοποιοῦμε καὶ νὰ τοὺς στιγματίζουμε, τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ θέτουν τὰ ὅρια ἐντὸς τῶν ὁποίων θὰ ζήσουμε ἐμεῖς, μὰ ἀργότερα καὶ τὰ παιδιά μας.

Τελικῶς, ἐὰν παρατηρήσουμε προσεκτικὰ γύρω μας τὸν κόσμο μας, ἡ πραγματική μας ἀσθένεια εἶναι ἡ δηλητηρίασις τῆς συνειδήσεώς μας. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν δηλητηριασμένη συνείδησιν τὴν ἀποκτήσαμε ἀπὸ παιδιά.
Αὐτὴν διδάσκουμε κι αὐτὴν ἀναπαράγουμε. Αὐτὴν ἀκριβῶς διαθέτουν ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ σήμερα, ποὺ αὔριο θὰ εἶναι ἐνήλικες ἱκανοὶ κι ἄξιοι νὰ δηλητηριάσουν ἄλλους.
Αὐτή, ἡ «ὁλίγον ἀπὸ ὄλα» συνείδησις εἶναι ποὺ προεξοφλεῖ ἔναν κόσμο μίζερο, γεμάτο δυστυχισμένους πολῖτες καὶ μὲ προδιαγεγραμμένο τέλος: τὸ τέλος μας ὡς κοινωνίες.
Εἶναι σὰν νὰ ἔχουμε, ἀπὸ τὴν γέννησίν μας ἀκόμη, ὑπογράψει συμβόλαιον συμβιβασμῶν αἰωνίων.
Ὄχι διότι δὲν ἔχουμε τὸ κουράγιο καὶ τὶς δυνάμεις νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς μετριότητες, τὴν βρωμιὰ καὶ τὴν ἀλητεία, ἀλλὰ γιατὶ ἤδη ἡ δηλητηρίασίς μας κατήντησε σῆψις. Ἡ σῆψις ὄμως φέρνει τὸν θάνατο.

Οἱ μόνες μας εὐκαρίες γιὰ νὰ σώσουμε τὸν κόσμο μας ξεκινοῦν ἀπὸ ἐμᾶς.
Ἐὰν δὲν ἀλλάξουμε, συνειδητά, ἀπαιτώντας μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις τὴν ἀποκατάστασιν τοῦ δικαίου, τῆς  ἰσονομίας καὶ τῆς καθαρότητος, εἶναι σὰν νὰ συνυπογράφουμε γιὰ τὴν ἐξακολούθησιν ἑνὸς κόσμου συμβιβασμῶν, πόνου καὶ θανάτου.
Δὲν μᾶς ἀρέσει σὰν προοπτική, ἀλλὰ ἔτσι εἶναι.
Γιὰ νὰ ἀλλάξῃ κάτι πρέπει ἐμεῖς νὰ τὸ ἀλλάξουμε.
Γιὰ νὰ παράσχουμε στὰ παιδιά μας μίαν κοινωνία ὅπου ἐντός της θὰ ζήσουν εὐτυχισμένα, πρέπει νὰ παλαίψουμε σκληρά. Νὰ ἐξασφαλίσουμε πὼς δὲν θὰ εἶναι μόνα τους σὲ αὐτὴν τὴν κοινωνία, θλιβερὲς ἐξαιρέσεις καὶ ἀναμνήσεις μία ἄλλης ἐποχῆς.
Ἐὰν θέλουμε πραγματικὰ κάποιον καλλίτερο κόσμο πρέπει νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι πιὸ κοντά μας: ἐμᾶς!!!

Ὁ δρόμος αὐτὸς εἶναι ἀπίστευτα δύσκολος καὶ σκληρός, ἀλλά, εἰλικρινῶς, εἶναι ὁ μοναδικὸς ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση σὲ ἕνα πραγματικὰ καλλίτερο μέλλον.
Ἡ ἀπόφασις εἶναι μόνον δική μας.

Φιλονόη

εἰκόνα