Ἔξω ἀπὸ τὸ πατρικό μου σπίτι εἶχε φυτεύσει ὁ παπποῦς μου, πρὸ πενήντα ἐτῶν περίπου, μίαν ἐλιά. 
Ἐψήλωσε, ἐγιγαντώθη, ἔδωσε καὶ ξανὰ ἔδωσε καρπούς γιὰ πάρα πολλὰ χρόνια.
Ἀπέθανε ὁ παπποῦς καὶ κατεπιάσθησαν τὰ παιδιά του νὰ ἀφανίσουν τὴν ἐλιά. 
Ἕνας θεῖος μου τῆς ἔῤῥιπτε χλωρίνες, καυστικά, ποτάσσες καὶ τέλος πάντων ὅ,τι τοῦ ἐκάπνιζε, κατὰ καιρούς. Τὴν ἔκοψε τόσο, ὅσο νὰ γίνῃ ἕνα μὲ τὸ πεζοδρόμιο καὶ τῆς ἔῤῤιψε ἀπὸ ἐπάνω τσιμέντο. 
Ἡ ἐλιὰ ὅμως εἶχε πεισμώσει. Κι ὅταν μία ἐλιὰ πεισμώνῃ, καμμία δύναμις καὶ κανεὶς ἀνθρωπίσκος δὲν γίνεται νὰ τὴν νικήσῃ.
Σήμερα, μετὰ ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν περιπέτειες, ἡ ἐλιὰ εἶναι ἐδῶ, ζωντανή, πανύψηλη, ἀγέρωχη. 
Ἐξακολουθεῖ νὰ δίδῃ τοὺς εὐλογημένους της καρποὺς κάθε χρόνο. 
Ἐξακολουθῶ νὰ περιμένω τὸν χειμώνα κάθε χρόνο γιὰ νὰ τρυγήσω τὸ ἱερὸ κι εὐλογημένο ἐτοῦτο δένδρο. 

Θὰ μπορούσαμε νὰ ἰσχυρισθοῦμε πὼς ἡ ἀρχικὴ ἐλιά, αὐτὴ ποὺ εἶχε φυτεύσει κάποτε ὁ παπποῦς μου, ἔχει οὐσιαστικῶς τελειώσει. Μὰ δὲν γίνεται. Ἡ ῥίζα της κι ὁ καρπός της ἀκόμη ὑπάρχουν καὶ ὀμορφαίνουν τὴν τσιμεντένια μας ζωή. 

Ἐδιάβασα λοιπὸν σὲ πολλὲς μεριὲς γιὰ τὴν κοπὴ τῆς ἱερᾶς ἐλαίας, κάτω ἀπὸ τὴν ὁποίαν ὑποτίθεται, φιλοσοφοῦσε ὁ Πλάτων. 
Γελοῦσα. Μά εἶναι δυνατόν νά παραμένουμε τόσο εὔκολα …χειραγωγούμενοι ἀπό κάθε μπαρούφα πού κυκλοφορεῖ;

Μία ἐλιὰ δὲν ζεῖ περισσότερο ἀπὸ 1,5-2 αἰῶνες. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Πλάτωνος ἔως σήμερα, μήπως θά ἔπρεπε νά μετρήσουμε πόσες ἐλιές ἐπέρασαν κι …ἔφυγαν;
Ναί, πολὺ πιθανὸν ἡ ῥίζα του, ὅπως καὶ ἡ ῥίζα τῆς ἐλιᾶς τοῦ παπποῦ μου, νὰ παραμένῃ ζωντανή. Κι αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ῥίζα θὰ πετάξῃ καὶ θὰ ξαναπετάξῃ δεκάδες δένδρα μέσα στοὺς ἐπομένους αἰῶνες. 
Ὅμως ἡ ἀρχικὴ ἐλιά, καθῶς φυσικὰ καὶ ὁ τότε ἐλαιών, ἔχουν ἐδῶ καὶ αἰῶνες γίνει πάρα πολλὲς φορὲς …καυσόξυλα!!!
Φυσικὰ πράγματα… 
Κύκλοι εἶναι αὐτοί… Ἀλλοίμονο ἐὰν δὲν τοὺς ἀκολουθούσαμε. 

Ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἐὰν τὸ δοῦμε καθαρὰ συμβολικῶς, καιρός μας εἶναι πιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ὅλα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα πιστεύαμε ὥς ἱερά, ὀφείλουμε νὰ τὰ ἀναθεωρήσουμε. Νὰ κλείσουμε κάτι ποὺ ἔως σήμερα ἔπαιξε ὅλους τοὺς ῥόλους ποὺ μποροῦσε νὰ παίξῃ, καλούς, κακούς, στραβούς, ἴσιους, ἐλπιδοφόρους κι ἀπέλπιδες… 
Αὐτὴ ἡ ἐλιὰ ἐτελείωσε, ὅπως ἐπίσης ἐτελείωσε καὶ ἡ ἐποχή ποὺ ἐκπροσωποῦσε. 
Διότι, ὅπως πολὺ σωστὰ ἐδιάβασα κάπου στὸ διαδίκτυον, ἐὰν ζούσαμε σὲ κάποιαν ἄλλην χώρα, ὅπως γιὰ παράδειγμα τὴν Νορβηγία ἤ τὴν Γερμανία ἤ τὴν Ἀγγλία, αὐτὸ τὸ δένδρο θὰ ἦταν περιφραγμένο, προστατευμένο καὶ θὰ εἶχαν στήσει ὁλόκληρο μουσεῖο γύρω του. Τὸ νὰ μὴ σεβόμεθα μίαν (ἀκόμη καὶ ὑποθετική) κληρονομιά μας, ἀποδεικνύει τὸ πόσο ἔξω ἔχουμε εὑρεθεῖ ὥς λαὸς ἀπὸ αὐτὸν τὸν δρόμο ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθοῦμε. 
Ἄς γίνῃ λοιπὸν καυσόξυλα, νὰ ζεστάνῃ μερικὰ κοκκαλάκια παγωμένα, γιὰ νὰ μᾶς ἀποδείξῃ πὼς πράγματι αὐτὸς ὁ κύκλος πάει, ἐτελείωσε, ἔκλεισε. Καὶ μαζύ του ἐξεκίνησε νὰ παίρνῃ κι ὅλα ἐκεῖνα τὰ σύμβολα, πραγματικὰ ἤ φανταστικά, ποὺ τὸν συντηροῦσαν. 

Νὰ πατάξουμε καὶ νὰ πετάξουμε τὰ ὅποια σύμβολα ἔχουμε ἔως τώρα θεωρήσει ὥς ἱερὰ καὶ σημαντικά, ἀναθεωρῶντας καὶ θέτοντας νέα, καθαρά, δίχως τὰ βαρίδια τοῦ παρελθόντος. 
Οὐσιαστικῶς αὐτὸ ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ δοῦμε, μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν «καταστροφή», εἶναι τὸ γεγονὸς τοῦ ὁριστικοῦ τέλους ὅλων αὐτῶν ποὺ μετέτρεπαν τὸν τόπο καὶ τοὺς ἀνθρώπους του σὲ …κάφρους!
Ἐξεκίνησε ἀπὸ μίαν ἐλιά, κατὰ πῶς ἰσχυρίζονται οἱ φῆμες,  ἀλλά, πάντα συμβολικῶς, ἐπεκτείνεται σὲ κάθε τομέα τῆς κοινωνίας μας. 

Θὰ τὸ ἔθετα λοιπὸν διαφορετικῶς. 
Τίποτα δὲν ἐχάθη. 
Ὅλα ἐδῶ εἶναι. 
Οἱ ῥίζες παραμένουν ζωντανές. Ἡ σπορὰ δῆλα δὴ ἐκεῖ εἶναι, δὲν χάνεται καὶ οὔτε πρόκειται νὰ χαθῇ!
Τὰ παράῤῥιζα πετάγονται διαρκῶς, μὲ κάθε εὐκαιρία, ἀκόμη κι ἐὰν ἐπάνω τους στρώσουμε ὅλα τὰ καυστικὰ τοῦ πλανήτου. Ἀκόμη κι ἐὰν στρώσουμε τόνους τσιμέντου γιὰ νὰ τὰ θάψουμε… Εἶναι ἡ πληροφορία βλέπετε… Καὶ ἡ πληροφορία δὲν χάνεται. Ἁπλῶς περιμένει τὴν κατάλληλον στιγμὴ γιὰ νὰ ἐκδηλωθῇ. 

Συμβολικῶς, ἀλλὰ καὶ πραγματικῶς, ἀκόμη κι ἐὰν ἐχάθη αὐτὸ τὸ δένδρο, ποὺ δὲν ἐχάθη τώρα, ἔχει ὅλην ἐκείνην τὴν ἀπαραίτητον πληροφορία, γνῶσιν, δύναμιν γιὰ νὰ ξανὰ ἐμφανισθῇ δυνατότερον, ὡραιότερον καὶ  ἀνθεκτικότερον. Δίχως τὴν περιφρόνησιν ποὺ ἐβίωσε καὶ τὴν ἀγνωμοσύνη. Δίχως τὴν βλακεία καὶ τὴν ἀνθελληνικότητα. Δίχως τὴν ὁποίαν τέλος πάντων ἀπαξίωσιν.

Τί λέτε;  
Ἔκαναν ἤ ὄχι καλῶς ἐκεῖνοι πού ζεσταίνουν τό κοκκαλάκι τους σήμερα μέ τά ῥημάδια καί τά ἀποῤῥίμματα τοῦ σήμερα;

Φιλονόη. 

Υ.Γ. Μία ἐλιά, γιὰ νὰ γίνῃ δένδρο δυνατό, χρειάζεται τοὐλάχιστον μία μὲ δύο δεκαετίες. Τόσο θὰ χρειασθοῦμε κι ἐμεῖς γιὰ νὰ μποῦμε στὸν δρόμο μας καὶ νὰ δυναμώσουμε… Μόνον! Κι αὐτὸ θὰ εἶναι ἐπίτευγμα! Νὰ τὸ ἐνθυμούμεθα! Πάει ὁ κύκλος! Ἔκλεισε! Νέες ἐλιές, νέες ὑποδομές, νέοι δρόμοι πρέπει νὰ δημιουργηθοῦν! Θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε, εἶναι ἀνάγκη καὶ θὰ τὸ κάνουμε πράξι!

φωτογραφία