Ξεκίνησα λοιπὸν κάποιαν ἔρευνα, πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων, καὶ ἀνεκάλυψα κάποια πολὺ σοβαρὰ ζητήματα, ποὺ μᾶς ἀφοροῦν ὅλους. Κατέληξα σὲ κάποια συμπεράσματα, ἀλλὰ  ἐφ’ ὅσον τὸ γνωσιακό μου ἀντικείμενον, ὅσον ἀφορᾷ σὲ πολὺ ἐξειδικευμένους τομεῖς τῆς συγκεκριμένης ἐρεύνης, ἦταν ἐλλιπές, ἀπεφάσισα νὰ ἐντοπίσω κάποιον ποὺ νὰ γνωρίζῃ καλλίτερα πρόσωπα, καταστάσεις καὶ πράγματα, πρὸ κειμένου νὰ μὲ διαφωτίσῃ …εἰς τὰ ἐνδότερα καλλίτερα!. 

Τὸν ηὗρα λοιπὸν τὸν «ἄνθρωπό» μας. Συζητήσαμε, τοῦ ἐξήγησα πὼς ἀπλῶς χρειαζόμουν τὴν γνώμη του γιὰ τὸ ἀντικείμενον τῆς ἐρεύνης, τοῦ ἀποσαφήνισα πὼς τὸ ὄνομά του, ἐὰν δὲν τὸ ἐπιθυμοῦσε, δὲν θὰ ἐνεπλέκετο οὐδέποτε στὶς καταγγελίες ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσαν καὶ ξεκίνησα νὰ τοῦ παρουσιάζω τὰ εὑρήματά μου. 
Χρειαζόμουν τὴν γνώμη του, πρὸ κειμένου νὰ κερδίσω κάποιον χρόνο, καὶ νὰ μπορέσω, μὲ τὴν βοήθεια κάποιου εἰδικοῦ, νὰ φθάσω ταχύτερα στὸν στόχο μου.
Δὲν εἶναι πὼς δὲν θὰ τὰ κατάφερνα μόνη μου. Ἀλλὰ ἐὰν κάτι θὰ μποροῦσε νὰ ὁλοκληρωθῇ μέσα σὲ ἕνα ἐξάμηνο, μόνον μὲ τὴν δική μου ἐργασία, γιὰ ἀντικείμενον ποὺ δὲν ἀνῆκε στὶς ἐξειδικεύσεις μου, ἐὰν ἀπεφάσιζε νὰ μὲ διαφωτίσῃ περισσότερο κάποιος εἰδικός, ἀναφορικῶς μὲ τὴν πορεία τῶν ἐρευνῶν μου κυρίως, αὐτὸς ὁ χρόνος θὰ μειωνόταν στὸ ἕνα τρίτον του.

 Ἐχθὲς λοιπὸν τὸ πρωΐ, κι ἐνῷ περίμενα κάποιο τηλεφώνημά του, πρὸ κειμένου νὰ ἐξακολουθήσουμε ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ σταματήσαμε, τὴν ἀνταλλαγὴ πληροφοριῶν, πράγματι μοῦ τηλεφώνησε.
Ἦταν ὁλιγόλογος, κοφτός καὶ μοῦ εἶπε μόνον τὰ ἐξῇς:

«Δὲν μπορῶ νὰ βοηθήσω. Ἠ μαμά μου μοῦ εἶπε νὰ μὴ τὸ κάνω! Ἐγὼ περιμένω ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πολεμᾶς νὰ μὲ βοηθήσουν νὰ εὕρω ἐργασία. Εἶμαι ἐδῶ καὶ τρεῖς μῆνες ἄνεργος! Δεκαπέντε χρόνια σπουδῶν καὶ μεταπτυχιακῶν καὶ ἐξειδικεύσεων δὲν πρέπει νὰ τὰ πετάξω. Θὰ κάνω αὐτὸ ποὺ μοῦ εἶπε ἡ μαμά μου.»

Τὸν εὐχαρίστησα, τοῦ ἐζήτησα συγγνώμη καὶ τὸν ἀποχαιρέτησα. 
Μία πίκρα, ἕνα μικρὸ μούδιασμα, μία ἀπογοήτευσις πῆγε νὰ μὲ καταβάλῃ πρὸς στιγμήν.
Προσεπάθησα νὰ τὸ ξεχάσω ὥς γεγονός, νὰ ἐξακολουθήσω τὶς δραστηριότητες τῆς ἠμέρας καὶ νὰ συμπεριφερθώ σὰν νὰ μὴ συνέβῃ κάτι σοβαρό. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἡ ἔρευνα, μὲ ἤ χωρὶς αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, προχωρᾶ. Δὲν μπορεῖ ἡ παρουσία του οὔτε νὰ τὴν σταματήσῃ οὔτε νὰ τὴν καθυστερήσῃ πλέον. Ἀπλῶς ἠ ἀπουσία του θὰ ἀναβάλῃ τὴν δημοσίευσίν της γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα.

Ἀργότερα, ἀρκετὰ ἀργότερα, συζητοῦσα μὲ τὴν Ἰωάννα, μίαν καλὴ φίλη ποὺ ζεῖ κι ἐργάζεται πλέον ἐκτὸς Ἐλλάδος.  Τῆς ἐξήγησα τὴν μικρή μου «περιπέτεια» κι ἔγινε ἔξαλλη! 
«Πῶς εἶναι δυνατόν», ἔλεγε καὶ ξανὰ ἔλεγε, «νά ἐνδιαφέρεται μόνον γιά τήν προσωπική του ἀποκατάστασιν, τήν στιγμή πού ὁ κόσμος γύρω μας πεινᾶ, αὐτοκτονεῖ, ξεσπιτώνεται; Πῶς εἶναι δυνατόν νά σοῦ μιλᾶ ἔτσι καί νά μή τόν στέλνῃς στόν ἀγύριστο, μέ τέτοιον φιλοτομαρισμό πού τόν δέρνει; Πῶς εἶναι δυνατόν, τώρα, ἀκριβῶς τώρα πού ὅλα γκρεμίζονται, νά ὑπάρχουν πρόσωπα, σάν κι αὐτόν, πού νά μήν ἐνδιαφέρονται γιά τό κοινό καλό;» 

Εἶπε κι ἄλλα ἡ Ἰωάννα μέσα στὸ ξέπασμά της. Πολλά. Ἀλλὰ θὰ σᾶς μεταφέρω μόνον τὴν δική μου ἀπάντησιν:

«Μπορῶ νὰ κατανοήσω» τῆς εἶπα, «ἀλλά ἀποσύρω τὸν σεβασμό μου πλέον! Δὲν μπορῶ νὰ σεβασθῶ σὲ καμμίαν περίπτωσιν κάποιον ποὺ βάζει τὸ προσωπικό του μικροσυμφέρον παραπάνω ἀπὸ τὸ συμφέρον τοῦ συνόλου! Δὲν μπορῶ νὰ ἀναγνωρίσω σὲ αὐτὸ τὸ ἄτομο δικαίωμα ὑπάρξεως στὴν κοινωνία μας. Κατανοῶ, ἀλλὰ δὲν ἐκτιμῶ! Καὶ δὲν ὑπολογίζω πλέον…»!

Συζητήσαμε ἀρκετὲς ὧρες μὲ τὴν Ἰωάννα, ἰδίως γύρω ἀπὸ αὐτὸ τὸ περιστατικόν. 
Δὲν αἰσθάνομαι πλέον καμμίαν πίκρα ἤ ἀγανάκτησιν.  Μόνον μίαν θλίψιν αίσθάνομαι.
Γνωρίζω πολλοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν ἐργασία, ἀλλὰ πίσω τους κουβαλοῦν πολλῶν ἐτῶν σπουδές, τίτλους ἐπὶ τίτλων καὶ μεταπτυχιακά. Ἐτόλμησαν, ἄν καὶ φαντάζῃ παράλογον στὰ μάτια τύπων σὰν τὸν παραπάνω, νὰ γίνουν λαντζέρηδες, σκουπιδιάρηδες, ὁδοκαθαριστές, ὅταν συνειδητοποίησαν πὼς μᾶλλον ὅλος αὐτὸς ὁ κόπος πάει στὰ ἀζήτητα….
Βλέπετε… Ἠ ἀξιοπρεπὴς διαβίωσις, ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἀθλιότητα ποὺ βιώνουμε, εἶναι μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες ἀνάγκες τῶν πραγματικῶν ἀνθρώπων. Κι εὐτυχῶς, στὸν τόπο μας ἀκόμη ὑπάρχουν τέτοιοι!
Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ οἱ ἄλλοι… Αὐτοὶ ποὺ δὲν θὰ ἀνεχθοῦν οὐδέποτε νὰ κάνουν ἐκπτώσεις… Νὰ βάλουν νερὸ στὸ κρασί τους, πρὸ κειμένου νὰ περάσουν μέσα ἀπὸ τὰ δύσκολα, μὲ ὅσο τὸ δυνατὸν μικρότερες ἀπώλειες. 
Ὄχι νὰ συμβιβασθοῦν. Νὰ ἐλιχθοῦν!
Ἄλλο ὁ συμβιβσμός κι ἄλλο ὀ ἐλιγμός!
Ἄλλο ἡ ἀξιοπρέπεια κι ἄλλο νὰ δείχνω τὰ πτυχία μου σὲ κάποιο κοινό!
Ἄλλο νὰ πληρώσω τὸ ὅποιο τίμημα τῆς στάσεως ζωῆς μου, κι ἄλλο νὰ ξεπουλῶ ἀξίες κι ἀρχές, πρὸ κειμένου νὰ καταφέρω ἐγώ, σὰν ἄλλος φελλός, νὰ ἐπιπλεύσω. 

Ἐὰν οἱ ὅποιες ἀξίες μου στὴν πρώτη στροφή, ἤ στὰ δύσκολα, ἀλλάζουν ἤ συῤῥικνώνονται, τότε μᾶλλον πρέπει νὰ τὶς ἀλλάξω…  

Δὲν αἰσθάνομαι καμμίαν ἀπογοήτευσιν γιὰ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο καὶ γιὰ τὴν ἀπόφασίν του. Εἶναι δικαίωμά του. Ἀπλῶς γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰ συνειδητοποίησα πὼς αὐτὸς ὁ κόσμος, ὁ «ἀγγελικὰ πλασμένος» πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ κλείσῃ τὸν κύκλο του.
Ἀρκετά! Ἡ ὥρα τους φθάνει!

Φιλονόη.

 φωτογραφία