Ἤμουν ἐκεῖ νύκτες καὶ χάραμα,
τοὺς τωρινοὺς καιρούς…
ψηλὰ κυττοῦσα εἰς τ’ ἀστέρια
καὶ μέσα ἀπὸ νεφέλες
εἶδα εἰς τὰ στήθια τῆς αὐγῆς,
τὰ δυό σου Ἑλλάδα χέρια·
σφικτὰ τὸ ἕνα βάσταγε,
βιασμένη τὴν Παιδείαν
καὶ τ’ ἄλλον κράταγε ὀρθήν,
μυριοαιματωμένην Ἐλευθερίαν!
Νόστον γιὰ ἐσένα ἔνοιωσα·
μὲ βουρκωμένην τὴν ψυχήν,
θέλησα τὰ χέρια μου ν’ ἁπλώσω…ἐμπρός,
μὰ ἦταν εἰς τὰ πόδια μου ἅλυσες
καὶ εἰς τὸν λαιμόν, ζυγός,
ἐζοῦσε ἡ Δουλεία!
Ἦταν ἡ πλάτη καθαρή,
χωρὶς μαστιγωσιές·
πιὰ μὲ κτυποῦσαν οἱ ἀρχηγοί,
μὲ νόμους καὶ κορμιά,
ντυμένα μὲ στολές!
Μήτε κυλοῦσε τὸ αἷμα μου,
τρόμον νὰ προκαλέσῃ
καὶ δίπλα χαμογελαστά,
μὲ νεκρωμένα ἀδειανὰ μυαλά,
στεκόταν τὰ παιδιά μου!
Σὲ μιὰ στιγμὴν ἡλιακήν,
εἶδα ξανὰ τὰ δυό σου χέρια·
τὸ ’να κροκόπεπλος αὐγή,
μ’ Ἑλληνικὴν Παιδείαν,
τ’ ἄλλο μ’ ἀτσάλι τρομερόν,
ἦταν ἡ Ἐλευθερία!
Ἰά!
μὲ μιὰν μονάχα ἔκοψε σπαθιά,
ἅλυσες καὶ ζυγούς μου·
ἔβγαλε ὕστερα ἀπ’ τὰ στήθια της,
παλαιῶν καιρῶν γράμματα χαμένα,
καὶ εἶπε πρὶν χαθῇ εἰς τὶς συννεφιές:
— γιὰ τὰ παιδιά σας,
μὲ ἡρώων αἷμα,
τὰ ἔχω φυλαγμένα!
ΥΓ: « Ἑλληνικὴ Παιδεία εἰς τὰ παιδιά μας,
ἰσοῦται μὲ Παγκόσμιον Ἀνθρώπινον
Ἐλευθερία ! »