Διάβασα, εἶδα, ἀνατρίχιασα…
Δὲν εἶναι ποὺ τὸ φέρετρο κατέλαβε τὴν πλατεία Κοντζιᾶ. Σιγά… 
Ἐδῶ τῆς Μελίνας καὶ τοῦ Ἀνδρέα, μαζὺ μὲ αὐτὸ τῆς Ἀλίκης, σηματοδότησαν τὶς λαοθάλασσες τῶν κηδειῶν… Σέ μίαν ἀκόμη κηδεία θά κολλήσουμε; Ἤ σέ μίαν λαοθάλασσα;
Ἄλλως τέ, τὸ εἴπαμε, πολυπολιτισμικὴ κοινωνία εἴμαστε. Αὐτὰ ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα θὰ εἶναι συχνότατα!!! Τὰ χρειαζόμαστε γιὰ νὰ μᾶς ἀποκαλύπτουν τὸ τὶ ἀκριβῶς εἴμαστε, τὸ ποῦ ὁδεύουμε καὶ τὸ τὶ μᾶς ἀξίζει….

Ἐγὼ ποὺ λέτε, γνώριζα πὼς τὶς κηδεῖες ὁ κόσμος τὶς κάνει στὰ νεκραταφεῖα.
Ἐπίσης γνώριζα πὼς στὶς πλατεῖες ὁ κόσμος βγάζει βόλτα τὸ ταίρι του, τὸ παιδί του, τὸ σκυλί του καὶ κάποιες φορές, συχνότατα τώρα τελευταῖα, τὰ ἐμπορεύματά του. 

Βέβαια, τὸ ἐμπόρευμα στὶς πλατεῖες ἦταν φαινόμενον μίας πανηγύρεως παλαιότερα. Ἀλλὰ δὲν βαριέστε…. 
Τί ἱερά πανήγυρις τῆς τάδε μονῆς τί πανήγυρις τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν; Ἰδία κατάντια…  Ἰδίας λογικῆς πανήγυρις. 
Στὴν πρώτη περίπτωσιν, γιὰ τὰ πανηγύρια κυριολεκτικῶς, οἱ πρῶτοι διδάξαντες τὸν λόγο τοῦ θεοῦ τους, τὸν κατεπάτησαν, καὶ τὸν καταπατοῦν, μὲ τὸ νὰ διοργανώνουν πανηγύρια. Δῆλα δὴ μὲ τὸ νὰ ἐμπλέκουν ἐμπορικὲς συναλλαγὲς σὲ θρησκευτικὲς τελετές. 
Στὴν δευτέρα περίπτωσιν, τῆς σημερινῆς μας πανηγύρεως, τὰ πράγματα εἶναι ἀκόμη πιὸ ἄσχημα. 
Δὲν συζητᾶμε οὔτε γιὰ Σύνταγμα, οὔτε γιὰ νόμους, οὔτε γιὰ ἦθος. Αὐτὰ μᾶς τελείωσαν. Τώρα συζητᾶμε γιὰ κάτι λίγα ἐλάχιστα ἀπομεινάρια λογικῆς, προσαρμοστικότητος καὶ κυρίως, κυριότατα ἴσως, ἀνάγκης συμβιώσεως μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς πολύχρωμες φυλὲς τοῦ πλανήτου. 
Βέβαια, δὲν εἶδα κάποιο φέρετρο, ποὺ ἔφερε κάποιο ἀπὸ τὰ δολοφονημένα κορμιὰ τῶν δεκάδων νεκρῶν Ἑλλήνων, νὰ περιφέρεται πρὸς ἐπίδειξιν δεξιὰ κι ἀριστερά, προκαλῶντας συνθῆκες συνωστισμοῦ, μίσους καὶ προκλήσεων. Ἀλλὰ εἴπαμε, αὐτὰ εἶναι τὰ καλὰ τῆς πολυπολυτισμικότητα. Ἤ τὰ δεχόμαστε ἤ τὰ ἀπορρίπτουμε. Κι ἐπεὶ δὴ μᾶλλον ἐλάχιστοι κόπτονται γιὰ τὸ πρόβλημα, τελικῶς τὰ ἀπορρίπτουμε. Σκέτο.

Συνεπῶς, ἕνα φέρετρον, ἡμέρα μεσημέρι, στὴν πλατεία Κοντζιᾶ, εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχῃ ἐκεῖ. Τὸ φέρετρον τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν. Τίποτα περισσότερο καὶ τίποτα λιγότερο. Μάλιστα τὸ ὀρθὸν ἦταν νὰ τὸ λειτουργήσουν στὴν μητρόπολι… Ἀλλὰ φαντάζομαι πὼς δὲν θὰ ἀργήσῃ κι αὐτό.
Μὲ τὸ νὰ καταγγέλουμε λοιπὸν τὴν ἀνεγκεφαλίτιδα τῶν μεταφορέων, μαζὺ μὲ τὸ μίσος τῶν ἰμάμηδων, παρέα μὲ τὴν προκλητικότητα τῶν πολυπολιτισμικῶν μας συμπολιτῶν, δὲν ἔχει νόημα. Αὐτὰ τὰ πράγματα εἶναι πλέον ἡ νέα μας πραγματικότης.

Ἐπίσης, δὲν πρέπει νὰ ἀναζητοῦμε τὴν ἀστυνομία ἤ τὸ κράτος ἤ τὸν στρατὸ κάπου ἐκεῖ γύρω, διότι δὲν ἔχουν καμμίαν δουλειὰ. Ἡ δουλειά τους πλέον εἶναι νὰ τοὺς φέρνουν κι ὄχι νὰ τοὺς διώχνουν.
Γιατί λοιπόν νά ἐνοχλήσουν τήν διαμαρτυρία τῶν πικραμένων συγγενῶν; Ἔχετε δῇ πολλές φορές τήν ἀστυνομία νά παρεμποδίζῃ κηδεῖες ἤ νά συστήνῃ στούς τεθλιμμένους νά μήν ἀκολουθήσουν κάποιαν διαδρομή; Τεθλιμμένοι εἶναι, ὅ,τι γουστάρουν κάνουν. Τὸ ἐὰν οἱ τεθλιμμένοι συνηθίζουν νὰ πορεύονται πρὸς τὰ νεκροταφεῖα, ἤ ὄχι, ἐ, αὐτὸ εἶναι ἄλλου θέματος προβληματισμός. Τὸ ἐὰν οὐδεὶς ἐκ τῶν Ἑλλήνων τεθλιμμένων ἔπραξε τὰ ὅμοια, ἐπίσης εἶναι ἄλλη ἱστορία. Ὄχι τῆς σημερινῆς ἀναρτήσεως.

Συνεπῶς, φυσικὸν ἐπόμενον εἶναι νὰ ζοῦμε αὐτὰ ποὺ ζοῦμε! 
Νὰ μὴν ξενιζόμαστε. Νὰ μὴν μᾶς κακοφαίνεται. Δὲν μᾶς πέφτει λόγος. Δικός τους νεκρὸς εἶναι, τὸ πᾶνε βόλτα, τὴν τηγανίζουν ἤ τὸν ψήνουν καὶ τὸν τρῶνε. Περὶ ὀρέξεως καὶ περιφορᾶς κολοκυθόπιττα!!!
Βέβαια, αὐτὰ ποὺ ἄκουσα, περὶ προσβολῆς νεκροῦ, περὶ προκλήσεως δημοσίου αἰσθήματος, περὶ ἐπιδείξεως ἰσχύος τὰ θεωρῶ ἐν τελῶς δευτερεύοντα. Ἐπὶ τοῦ παρόντος τοὐλάχιστον. Τί δουλειά ἔχουμε ἐμεῖς στόν πόνο τῶν νεοσυμπολιτῶν μας; 
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συμφωνοῦμε σὲ ὅλα μὲ τοὺς πολυχρώμους συμπολίτες μας. 

Γιατί λοιπόν φουσκώνουμε καί ξεφουσκώνουμε;
Καλῶς καμωμένα ὅλα εἶναι. 
Ἔτσι ὅπως ἀφήσαμε τὴν Πατρίδα μας νὰ ξεπέσῃ, ἔτσι ὅπως τὴν φτύσαμε, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως στρώσαμε, ἔτσι κοιμόμαστε. Πρός τί ἡ ἀγανάκτησις καί ἡ ὀργή; Πρός τί ἡ πίκρα;

Θὰ μοῦ πεῖτε ἴσως πὼς αὐτοὶ ποὺ νοιάζονται εἶναι μειοψηφία, σὲ σχέσι μὲ αὐτοὺς ποὺ ἀποδομοῦν. 
Σωστά, πολὺ σωστά. Πάντα μειοψηφία ἦταν. Ἀλλά ἐμεῖς τί κάναμε γιά νά ἐμποδίσουμε ἤ νά πάψουμε τήν κατρακύλα; Ἤ ἀκόμη καί στό νά πάψουμε νά εἴμαστε μειοψηφία;

Τὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν πέθανε ἀγαπητοὶ φίλοι. Τελεία καὶ παῦλα. Τώρα μόλις οἱ πακιστανοὶ τοῦ ἔκαναν τὴν κηδεία. 
Πονάει… Γιὰ Πατρίδα τὸ μάθαμε τόσα χρόνια… Ὅσο σκατὰ κι ἐὰν ἦταν, ἦταν τὸ κληροδότημα τῶν προγόνων μας. Κι ἄς τὸ ἀφήσαμε νὰ βουλιάξῃ καὶ νὰ χαθῇ στὴν λήθη. 
Πονάει πολύ… Πονάει ὅλο καὶ πιὸ πολύ. Εἶναι φυσικότατον. Πονάει πάντα ὅταν σοῦ σκίζουν τὴν καρδιά. Πονάει πάντα ὅταν ὅλοι οἱ ἀγῶνες σου, καθῶς ἐπίσης καὶ οἱ ἀγῶνες τῶν προγόνων σου, ἀντιλαμβάνεσαι πὼς πᾶνε, ἄδικα ἔγιναν. Ἄδικα χύθηκε τόσο αἷμα… Ἄδικα τόσες γενεὲς πλήρωσαν γιὰ νὰ μείνουμε ἐμεῖς ἐλεύθεροι… Ναί, πονάει πάρα πάρα πολύ.
Πονάει ἀκόμη περισσότερο ὅταν συνειδητοποιοῦμε πὼς Πατρίδα δὲν θὰ παραδόσουμε στὰ παιδιά μας. Ἕνα γεωγραφικὸ τοπωνύμιον ναί, ἀλλὰ Πατρίδα ὄχι. Ἀλλά ποιός τό ἔκανε; Αὐτοί ἤ ἐμεῖς;
Ποῦ ἤμασταν ἐμεῖς; Ποῦ κοιμόμασταν; Ποῦ ξεχαστήκαμε;

Σὲ ἐτοῦτον τὸ φέρετρον σήμερα κηδεύεται τὸ Ἑλλαδοκαφριστάν. 
Ἔχουμε ἀντέξει καὶ δυνατότερους πόνους. Ἔχουμε ξεπεράσῃ πάρα πολλά. Γενοκτονίες καὶ γενοκτονίες…
Ὅμως εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ γνωρίζουμε πὼς πίσω ἀπὸ τὴν ὀμίχλη περιμένει τὸ Φῶς. 
Πρέπει νὰ τὸ ἀντέξουμε! Ἐὰν δὲν τὸ ἀντέξουμε δὲν θὰ καταφέρουμε νὰ δοῦμε τὸ Φῶς. 
Τὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν πέθανε! Τὸ φέρετρον εἶναι ἤδη ἐδῶ… Τὸ θάβουμε σὲ λίγο. Κι ἐπὶ τέλους θὰ γλυτώσουμε ἀπὸ τὰ ἄχθη καὶ θὰ σβήσουμε τὰ λάθη. Θὰ μηδενίσουμε. Θὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ὅλα τὰ περιττὰ γιὰ νὰ κρατήσουμε μόνον τὰ χρήσιμα καὶ τὰ ὠφέλιμα. 

Κάτι μέσα μου ἀκόμη φωνάζει. Μοῦ λέει πὼς ἴσως νὰ κάνω λᾶθος. Ἴσως ἀκόμη νὰ ὑπάρχουν εὐκαιρίες. Ἴσως καὶ νὰ τὰ καταφέρῃ ἐτοῦτο τὸ σιχαμερὸν Ὑβρίδιον νὰ ἐπιβιώσῃ. 
Ὅμως ξέρω πὼς δὲν θὰ τὰ καταφέρῃ. Ὅπως τὸ ξέρουμε ὅλοι μας.
Ὅπως θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ξέρουμε ἐδῶ καὶ καιρό. 
Τὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν τελείωσε.
Κάτι τελευταῖες διατυπώσεις ἔμειναν, καὶ ἡ ὑπόθεσις αὐτὴ θὰ κλείσῃ διὰ παντός.
Ἐπὶ τέλους.

Φιλονόη.

Υ.Γ.1. Φαντάζομαι πὼς τώρα τὸ γραφεῖον κηδειῶν μπορεῖ νὰ συνεννοηθῇ μὲ τὴν μητρόπολι καὶ νὰ ὁλοκληρωθῇ ἡ διαδικασία. Ἄς εὐχηθοῦμε νὰ μὴν ἀργήσουν, διότι ὅσο ἀργοῦν τόσο παρατείνεται τὸ μαρτύριον τῶν τεθλιμμένων. 

Υ.Γ.2. Πάντως δείχνουν πράγματι συντετριμμένοι. Ἔως καὶ τὰ παπούτσια τους ἔβγαλαν. Τί ἄλλο θέλουμε; Ἀκόμη καὶ οἱ πακιστανοὶ τὸν κλαῖνε τὸν μακαρίτη. Ἦταν ἀγαπητὸς βλέπετε… Στὰ τέσσερα μονίμως… Πῶς νά μήν τόν λατρεύουν; 

φωτογραφία.