Θέατρον.

«Τὸ θέατρον κατάγεται ἀπὸ τὴν διάπυρον ἐνδοχώρα των Μυστηρίων καὶ ἀπετέλεσε μερική τους ἐκδήλωσιν». 

Ἡ Καβείριος περιοχὴ τῶν Μυστηρίων δὲν ἦταν οὔτε εἶναι γιὰ ὅλους. 

Μόνο διευρυμένες συνειδήσεις- ἀνεξαρτήτως ἀπὸ τάξη, φῦλο, φυλή – ἦταν δυνατὸν νὰ κατανοήσουν τὰ Μυστηριακὰ δρώμενα. 

Τὸ τραγικότερο ἐρώτημα ποὺ τίθεται εἶναι: συντελεῖται ἐξιλέωση ἢ κάθαρση ἑνὸς ἢ περισσοτέρων, μέσῳ παθημάτων τρίτων; 

Καὶ ἡ ἀπάντηση ἔρχεται μόνο ἀπὸ τὸν Διόνυσο καὶ τὴν τροφό του Λευκοθέα:

Ἀπαιτεῖται «μέθεξις» (καὶ ὄχι μέθη) στὰ παθήματα τρίτου, δηλαδὴ λειτουργικὴ συμμετοχὴ ἢ σύνκρασις, ὥστε νὰ κινητοποιηθοῦμε νὰ δράσουμε ὑπὲρ τῶν ἄλλων. 

Ἀφοῦ καθαίρεσαι μόνον καθαίροντας. 

Ἡ ὑψηλὴ μιμητικὴ τέχνη μιμεῖται τὸ ἀνώτατο καὶ ὄχι τὸ κατώτατο. 

Ὁ Ἡρακλῆς δρέπει τὰ μῆλα τῶν Ἑσπερίδων, μόνον ἀφοῦ ὑποβαστάζει τὸ βάρος τοῦ Ἄτλαντος καὶ λυτρώνει τοὺς πάσχοντας Προμηθεῖς τῆς πνευματικῆς φωτιᾶς. 

Ὁ Προμηθεὺς στὸν Καύκασο, ὁ Ὀρφεὺς στὸν «Σταυρό», ὁ Σωκράτης στὸ Κώνειο καὶ ὅλοι οἱ ἥρωες, οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ Θεοί μας δὲν ἔχουν ἀνάγκη νὰ τοὺς Ἐλεήσουμε, ἀλλὰ νὰ τοὺς Μιμηθοῦμε. 

Δὲν χρειάζονται τὸν οἶκτο μας, ἀλλὰ τὸν θαυμασμό μας, ποὺ θὰ συντελέσει στὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸ ΕΓΩ μας. 

Στὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν φυλακὴ τῶν τριῶν διαστάσεων. 

Τὸ θέατρο ἐδίδαξε ἀκόμα, παραστατικῶς, τὴν ὕπαρξη κοσμικῶν νομοτελειῶν, ἡ παραβίαση τῶν ὁποίων συνεπάγεται αὐστηρὴ τιμωρία. 

Ἀπὸ τὸ «ΕΡΩΤΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΑ»

Ἐκδόσεις Ἰδεοθέατρον

Ἀθηναΐς Φυλλίτσα Ἀναπνιώτου