Παρακολουθώντας ἕνα ἀκόμη ἐπεισόδιο τῆς κυνοβουλευτικῆς φαρσοκωμωδίας, μετὰ τὸν γέλωτα τῶν πρώτων πέντε λεπτῶν δὲν μπορῶ παρὰ νὰ προβληματιστῶ. Δὲν καταλαβαίνω, λοιπόν, τὶ εἴδους πολιτεία μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτή, τῆς ὁποίας οἱ ἄρχοντες νὰ μὴν ἔχουν ρόλο ἄλλον παρὰ νὰ προσφέρουν γέλιο μὲ τὸ χάλι τους, ἢ νὰ χρησιμεύουν ὡς ἀντικείμενα ἐκτονώσεως (μοῦτζες, γιαούρτια, αὐγά) τῶν χειμαζομένων ὑπηκόων. Ὄχι τώρα μόνον, ἀλλὰ ἀπὸ τότε σχεδὸν ποὺ θυμοῦμαι τὸν ἑαυτό μου. Ὑπάρχει ἀλήθεια Ἕλληνας ποὺ νὰ μὴν θεωρεῖ τοὺς πολιτικοὺς λαμόγια, ρεμάλια, παράσιτα καὶ κατακάθια τῆς κοινωνίας, ἢ ἔστω γελωτοποιούς;

Σκέπτομαι ἂν συνέβαινε ποτὲ ἄλλοτε στὴν Ἱστορία αὐτό.
Εἰς τὰς ἀρχαίας Ἀθήνας, ὅταν κανεὶς ἀναφερόταν στοὺς ἑννέα ἄρχοντες, στοὺς στρατηγοὺς ἢ στοὺς ἀρεοπαγίτες, ὁ κόσμος στὴν ἀγορὰ ἔσκαγε στὰ γέλια; Χά χά χά, τὶ σούργελα!
Στὴν ἀρχαία Σπάρτη, ὅταν ἔβλεπε κανεὶς βασιλέα, ἔφορο, γερουσιαστή, ἄλλαζε δρόμο; Πφφ… Τί ρεμάλια!
Στὴν Ρώμη καὶ στὴν Πόλι, ὅταν μιλοῦσε κανεὶς γιὰ τοὺς ἄρχοντες καὶ τοὺς συγκλητικούς, ξερνοῦσε; Μπλιάχ, τὶ ὑπόκοσμος!
(Ἀλλά καὶ ἡ πολιτεία ἡ ἴδια, τὸ ἱερὸ αὐτὸ καθίδρυμα θεῶν, γεναρχῶν καὶ ἡρώων, ἦταν «δημόσιο», «ντοβλέτι», «κόμμα», «μπορδέλο»; )

Κι ἀφῆστε τὶς δικαιολογίες (οἱ χρυσαυγίτες εἶναι φασίστες, οἱ καμμένοι ἀεροψεκασμένοι, ἡ Κωνσταντοπούλου στριμμένη, ὁ Βενιζέλος χοντρός, ὁ Τσίπρας ἀναλφάβητος, καὶ τέτοια). Μιὰ τόσο μεγάλη διαστροφή, αὐτοὶ τοῦτοι οἱ ἄρχοντες τῆς πολιτείας νὰ εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ περιφρονητέοι, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχη πολὺ βαθιὰ τὴν ρίζα τοῦ κακοῦ. Τὸ ἀναγκαστικὸ συμπέρασμα εἶναι ὅτι πάσχει ἐκ γενετῆς τὸ ἴδιο τὸ πολιτικὸ σύστημα τῆς ἀντιπροσωπευτικῆς κατ᾿ ὄνομα δημοκρατίας, τῆς στηριζομένης σὲ ἰδιοτελῆ κόμματα-καρκινώματα.

Φειδίας Μπουρλᾶς

φωτογραφία