Ἡ διαχρονικὴ δουλεία μας.

Ἡ δουλεία ἦταν πάντα ἕνα μέσον διαβιώσεως, συνήθως στὰ ὅρια τοῦ ὑπερμέτρου πλουτισμοῦ, γιὰ σχεδὸν ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς κοινωνίες, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν. Κάποτε, σὲ κοινωνίες ἀπολύτως βαρβαρικές, ὁ δοῦλος ἦταν ἀντικείμενον.
Σὲ ἄλλες πάλι, περισσότερο ἐκπολιτισμένες, ὁ δοῦλος ἦταν ἀνθρώπινον ὄν, ἀλλὰ δίχως πολιτικὴ ἐλευθερία. Μὲ δικαιώματα μέν, ἀλλὰ δίχως πολιτικὸ λόγο. Πρὸς τοῦτο στὴν Ἀθήνα τῶν κλασσικῶν χρόνων συναντᾶμε κοινωνίες ποὺ προστατεύεται ὁ δοῦλος, ἀλλὰ μὲ ὅριο τὴν ἀναγνώρισι τῆς δουλείας του. Νὰ μὴν βιάζεται δῆλα δή, ἀλλὰ νὰ παραμένῃ ἐντὸς τῆς κοινωνίας δουλεύοντας.

Ὅταν μὲ τὸ καλὸ ξεπεράσαμε τὰ χρονικὰ ὅρια τοῦ μεσαίωνος καὶ περάσαμε στὴν ἀναγνώρισι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τότε ἡ δουλεία ἄλλαξε ὄνομα καὶ οἱ δοῦλοι ἀνεβαθμίσθησαν σὲ …δουλευτές!!!
Δῆλα δή, καταχρηστικῶς, ἐργαζομένους. Διότι σήμερα δὲν πηγαίνουμε στὴν ἐργασία μας ἀλλὰ στὴν δουλειά μας. Ἄρα ἐξακολουθοῦμε νὰ παραμένουμε δοῦλοι, δίχως φυσικὰ νὰ ἔχῃ ἀλλάξῃ κάτι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν δούλων τῆς Ῥώμης.

Τί θέλω νά πῶ;
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει χάσῃ τὴν ἐλευθερία του ἐδῶ κι αἰῶνες καὶ ὑποχρεοῦται, ἐὰν θέλῃ νὰ ὑπάρχῃ, νὰ σκύβῃ τὸ κεφάλι καὶ νὰ ὑπακούῃ.
Ἔχουν χρησιμοποιηθῇ ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ πολιτικοκοινωνικα συστήματα, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς κρατοῦν στὴν αὐτὴν ἀκριβῶς κατάστασιν ποὺ κρατοῦσαν ἄλλους, ὁμοίως, ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια.
Σήμερα βέβαια ἡ δουλεία μας ἔχει διαβαθμίσεις καὶ σὲ εἰσόδημα ἀλλὰ καὶ σὲ ἐλευθερίες.
Ὅσο περισσότερη ἀσφάλεια, γιὰ παράδειγμα, ἐπιθυμοῦμε, τόσο μεγαλύτερες ἐλευθερίες ἀποχαιρετοῦμε καὶ τόσο λιγότερο αὐτάρκεις εἴμαστε.

Ἡ δουλεία σήμερα ἔχει μετεξελιχθῆ σὲ δημοκρατία. Τυπικῶς, διότι στὴν βάσι της πάντα δουλεία παραμένει.
Ὁ μόνος λοιπὸν τρόπος ἀντιμετωπίσεώς της εἶναι ἡ ἀναγνώρισίς της. Ἡ συνειδητοποίησις δῆλα δὴ αὐτῶν ποὺ μᾶς καθιστοῦν δούλους. Εἶναι σὰν τὴν ἀσθένεια. Τὸ 90% τῆς διαδρομῆς γιὰ τὴν ἀποθεραπεία της ἔγκειται στὴν διάγνωσι.

 

Μᾶς ἐκπαιδεύουν ἀπὸ τὴν γέννησί μας. Μᾶς παραδίδουν σὲ ἕνα κοινωνικὸ περιβάλλον τέτοιο, ἐντὸς τοῦ ὁποίου, ὅλοι εἶναι καλοκουρδισμένοι καὶ καλολαδωμένοι γιὰ νὰ κάνουν συγκεκριμένα πράγματα. Μᾶς κρατοῦν δεσμίους μὲ τὸν φόβο τοῦ θανάτου καὶ μὲ τὴν ἀπειλὴ τῆς βίας.
Κι ἐμεῖς;
Τί κάνουμε;

Μία φράσις μοῦ ἔρχεται κάθε φορὰ στὸ μυαλό, ὅταν ἀναφέρομαι σὲ τέτοιου εἴδους θέματα: «Δὲν ἐλπίζω τίποτα, δὲν φοβᾶμαι τίποτα, εἶμαι ἐλεύθερος!» (Νίκος Καζαντζάκης).
Αὐτὴ ἡ φράσις εἶναι κατάστασις. Κι ἐκεῖ ὀφείλουμε νὰ στοχεύσουμε ΟΛΟΙ μας.
Ἐὰν δὲν κατακτήσουμε αὐτὴν τὴν κατάστασι ἐλευθερία δὲν θὰ κερδίσουμε. Οὔτε θὰ μπορέσουμε νὰ ξαναγίνουμε Ἄνθρωποι.

Φιλονόη.

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply