Τὸ δικαίωμα στὴν ζωή, γιὰ ὅλους μας, εἶναι κάτι ποὺ κερδίζεται καθημερινῶς.
Θέλει ἀγῶνες, ἀπὸ τὸ πρωΐ, ἔως τὸ βράδυ, πρὸ κειμένου νὰ μποροῦμε νὰ παραμένουμε ἐλεύθεροι καὶ ζωντανοί.
Μὲ τὴν πραγματικὴ ἔννοια τῆς λέξεως ζωντανοί.
Αὐτὴν ποὺ δὲν μᾶς ἐδίδαξαν καὶ ποὺ ὀφείλουμε νὰ παλέψουμε γιὰ νὰ γνωρίσουμε μόνοι μας, ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Εἶναι παράλογο νὰ θεωροῦμε πὼς ἡ ζωή μας εἶναι κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ περιφρονοῦμε ἤ νὰ ἀγνοοῦμε.
Εἶναι ἀκόμη πιὸ παράλογο τὸ νὰ θεωροῦμε πὼς ἡ ζωή μας εἶναι κάτι ποὺ θὰ τὸ ἔχουμε κι αὔριο.
Εἶναι ἐν τελῶς παράλογον μάλιστα τὸ νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὰ πάντα γύρω μας ἐπιδερμικῶς καὶ μὲ τὴν στάσιν τοῦ διαχειριστοῦ.

Ἡ ζωή μας, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ παρουσία μας ἐπὶ τοῦ πλανήτου, εἶναι κάτι στιγμιαῖο… Κάτι ποὺ γιὰ ὅσο τὸ ἔχουμε ὀφείλουμε νὰ τὸ τιμοῦμε. Κάτι ποὺ δὲν θὰ ξαναβροῦμε ποτέ.
Καὶ κάθε τι, τὸ ὁ,τιδήποτε, ἀπὸ τὸ μικρότερο ἔως τὸ μεγαλύτερο, εἶναι δικό μας μόνον ἐὰν ἔχουμε ἀγωνισθεῖ γιὰ νὰ τὸ κερδίσουμε.

Φιλονόη

φωτογραφία