Ξανὰ στὸ προσκήνιο τὸ πρόβλημα τοῦ χαπακώματος. Τὸ τραγικὸ ἀεροπορικὸ δυστύχημα ἔγινε ἀπὸ πιλότο ποὺ εἶχε κατάθλιψη καὶ ἔπαιρνε κωλόχαπα – ναὶ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔσμπρωξαν ἀπὸ τὶς ΗΠΑ καὶ ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἄμεση συνέπεια τῆς καπνοαπαγορεύσεως. Δὲν ἦταν καλλίτερα νὰ καπνίζῃς τὸ τσιγάρο σου παρὰ νὰ πλακώνεσαι στὰ κωλόχαπα καὶ νὰ πιστεύῃς ὅτι εἶναι καλὴ ἰδέα νὰ στουκάρῃς ἕνα γεμάτο ἀεροπλάνο;

Κάπου πρέπει νὰ φρενάρῃ αὐτὴ ἡ ἰστορία.
Ἔχει γεμίσει ὁ τόπος κατεστραμμένους χαπάκηδες σὲ ἕνα σωρὸ ὑπεύθυνες θέσεις. Στὴν πολιτική, στὰ δημοτικὰ συμβούλια, στὰ δικαστήρια, στὶς μεγάλες ἐταιρεῖες, στὰ οἰκονομικά, στοὺς γραφειοκράτες – παντοῦ!
Λοιπὸν ὅσοι παίρνουν χάπια, νὰ ἀποκλείονται ἀπὸ ὑπεύθυνες θέσεις ποὺ παίρνονται ἀποφάσεις ποὺ ἐπηρεάζουν τὴν ζωὴ τόσων ἀνθρώπων.
Καὶ ὄχι τὸ χαπάκωμα ΔΕΝ εἶναι λύση γιὰ κανένα πρόβλημα στὴν ζωή.

Φρούριον