Παλαιά…. δὲν ἤμουν οἰκονομικὰ ἄσκημα…
Εἶχα δουλειά… αὐτοκίνητο… τὰ ‘φερνα βόλτα…
Δόξα τῷ θεῷ…
Κάποια στιγμὴ ἤθελα κι ἕνα δικό μου σπίτι…
… «ὄχι γιὰ ἐμένα… γιὰ τὴν φουκαριάρα τὴν μάννα μου, ποὺ λέει καὶ τὸ «ῥητό…»

Δὲν μπορῶ νὰ πῷ… μὲ δάνεισες…
Ὅλα καλά…
Ἀλλὰ καὶ γῶ…. ἤμουν συνεπέστατος!…

Πέρασε καιρός…
Κάτι ἄκουγα γιὰ κρίσι…
Ἄρχισα να ψιλοδυσκολεύομαι …
Μιὰν ἡμέρα τὸ ἀφεντικὸ μὲ κάλεσε στὸ γραφεῖο…
… «μείωσις!…κρίσις …» μοῦ λέει
… «μείωσις;;;;… μείωσις, μείωσις…» τοῦ λέω…
Δυσκολευόμουν ἀρκετὰ πιά…

Ἦλθα καὶ σὲ εὑρῆκα…
… «θέλω τρᾶτο γιὰ τὶς δόσεις… » σοῦ εἶπα…
… «χέστηκα…. θέλω κι ἄλλο τόκο»… μοῦ εἶπες…
Τὸ βούλωσα καὶ ὑπέγραψα…

Δεν ἄλλαξε τίποτα… ξανά-δυσκολευόμουν…
Ἤμουν πιὰ τακτικός σου «πελάτης»… καλλίτερος κι ἀπὸ βάζελος…
Ἄρχισες νὰ μὴ μοῦ μιλᾷς καλά…
Μὲ ἔβριζες κάθε ποὺ ἐρχόμουν…
Πλήρωνα συνέχεια τόκους …
Ἀπέκτησα κόμπο στὸν λαιμό… μετὰ στὸ στομάχι… πρόσφατα λίγο καρκίνο…
Πολὺ δύσκολα… πολύ!…

Ἦλθα καὶ σὲ ξανά-ματὰ εὑρῆκα…
… «θέλω βοήθεια!…» σοῦ εἶπα…
… «θέλω ἐπιτόκιο!…» μοῦ εἶπες…
Τί νά κάνῳ;… δέχθηκα…ξανά-ὑπέγραψα…

Δὲν πρόλαβα νὰ χαρῷ…  Ἡ μάννα μου ἀῤῥώστησε!…
Ξανὰ ἦλθα σὲ ἐσένα … «βοήθα» σοῦ εἶπα… «θὰ τὴν χάσω!…»
… «στ’ ἀρχίδια μου!… φέρε τὰ χαρτιὰ τοῦ σπιτιοῦ καὶ θὰ δῶ τὶ θὰ κάνω…» μοῦ εἶπες…
Τὰ ἔφερα σὲ 5 λεπτά… καιγόμουν!… ἡ μάννα πέθαινε!…
Τὰ πῆρες καί μου ἔδωσες 50…
… «μὰ τὸ σπίτι κάνει 100!!!…»… σοῦ εἶπα…
… «ἅμα δὲν τὰ θὲς ἄσε τα ῥὲ μαλάκα»… μοῦ εἶπες…
Τὰ πῆρα… τί νά κάνῳ;;;… ἔτρεξα στὸ νοσοκομεῖο…
Τὰ ἔδωσα στοὺς ἰατρούς…
Τὴν ἄλλη ἡμέρα ἡ μάννα πέθανε… ἔλειωσα στὸ κλάμα…

Τὸ ἀφεντικὸ μὲ ξανὰ ἐφώναξε στὸ γραφεῖο…
… «sorry …περικοπές… πρέπει νὰ φύγῃς!…» μοῦ λέει…
Τρελλάθηκα… καί τώρα;;;;… ὄχι ῥὲ πούστη μου!…

Πέρασε καιρός.… ἐγὼ σπίτι… οὔτε εὑρῶ γιὰ πετρέλαιο…
Πείναααααα…
Κτυπᾶ ἡ πόρτα… ἀνοίγω … ἔνας τύπος…
«κατάσχεσις!» … μοῦ λέει…
Ἔμεινα…
Τοῦ ἔκλεισα τὴν πόρτα στὴν μούρη…
… «θὰ ξανὰ ἔλθω!…κι ὄχι μόνος !…» μοῦ λέει φεύγοντας…

Τρελλάθηκα ἀκόμη πιὸ πολύ…
Παίρνω τὸ λεωφορεῖο καὶ ντουγροῦ στὸν κολλητό μου…
… «ῥέ εἴμαστε φίλοι;…» τοῦ λέω…
… «φυσικὰ ῥέ!…» μοῦ λέει…
… «τότε δάνεισέ με 1000€…» τοῦ λέω…
… «1000 δὲν ἔχω ῥέ… 700 ἔχω.  Πᾶρε τα καὶ χαλάλι σου…» μοῦ λέει…
Τὰ πήρα… τὸν ἀγκάλιασα χωρὶς μιλιὰ κι ἔφυγα…

Τὰ ‘χωσα ὅλα κι ἀγόρασα μιὰ καραμπίνα…
Καὶ εἶμαι ἐδῶ…
Ὁ θεὸς νὰ βάλῃ τὸ χέρι του

Χάρης Καφετζόπουλος

φωτογραφία